ထံုးစံေပမို႔

 
ျပတင္းေပါက္မဲ့ အခန္းက်ဥ္းထဲတြင္ လူေလးဆယ္ခန္႔ စုၿပံဳေနရေသာေၾကာင့္ထင္သည္။ တစ္ခု တည္းေသာ မ်က္ႏွာၾကက္ ပန္ကာမွ ေလသည္ အသက္႐ွဴမဝေစခဲ့။ အကယ္၍ ထိုင္ခံုေနရာမ်ားကို အျခား တစ္ေယာက္ေယာက္က ဝင္ထိုင္မသြားဘူးဆိုလွ်င္ လက္ယာဘက္အေပါက္ငယ္မွ ထြက္ကာ ေလကို တစ္ဝႀကီး ႐ွဴပစ္မိမည္ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ ထုိင္ခံုမဲ့ ရပ္ေစာင့္သူေတြက အခန္းမ်ား မွ ထြက္လာမည့္ သူနာျပဳဆရာမကိုေရာ၊ ေနရာလြတ္ကိုပါ တစ္ၿပိဳင္တည္း မ်က္ျခည္မျပတ္ ၾကည့္ေနၾကသည္။
    မ်က္မွန္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ ဝင္လာကာ အေပါက္နားရွိ မွတ္ပံုတင္ဌာနတြင္ ''ဆရာဦးသန္းေအာင္ ဘယ္မွာထိုင္လဲ''ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေမးသည္။ မွတ္ပံုတင္ဌာနမွ မိန္းမႀကီးကလည္း မ်က္မွန္ႏွင့္ လူႏွင့္အတူ ပါလာေသာ ေခတ္ေရွ႕ေခ်ာ္လဲ ေကာင္းမေလးကို ေငးရင္း ''အေပၚထပ္မွာ၊ ဒီဘက္ေလွကားက တက္သြား'' ဟု လက္ယာဘက္ကို ၫႊန္သည္။
    မ်က္မွန္ႏွင့္လူသည္ ေရွ႕ကလူမ်ားကို စိတ္မရွည္သလို ေကြ႕ကာ ေရွာင္ကာႏွင့္ ေက်ာ္တက္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ သူ႔ေနာက္က စလင္းဘက္ကို ပခံုးတစ္ဖက္ေစာင္းကာ လြယ္ရင္း ဆင္မယဥ္သာ ေလွ်ာက္လာေသာ ေကာင္မေလးကိုေတာ့ ေနာက္ဘက္မွ ခပ္ဝဝ မိန္းမႀကီးက အတင္းေက်ာ္တက္လိုက္သည္။ ေလးေပ မျပည့္တျပည့္ လူသြားလမ္း ပိတ္ဆို႔သြားကာ ႐ုတ္တရက္ ရပ္လိုက္ၾကသည္။ ေနာက္မွ မိန္းမ ဝဝႀကီးက ေကာင္မေလးကို တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္လုပ္ၿပီး ေလွကားေပၚ တက္သြားသည္။
    ''ဘယ္က တင္ျမင့္လဲ၊ ဒီထဲမွာ ဘယ္က တင္ျမင့္မွ မရွိဘူး...၊ စာအုပ္ေရာ ထပ္ထားရဲ႕လား''
    ''ထပ္တယ္မား၊ တင္ျမင့္ေလ ေညာင္တန္းဆိပ္က တင္ျမင့္ပါ အမား''
    ''မရွိဘူး၊ မရွိဘူး၊ ေညာင္တန္းက တင္ျမင့္လဲ မရွိဘူး၊ ၾကက္တန္းက တင္ျမင့္လဲ မရွိဘူး၊ စာအုပ္ထပ္ရင္ ဒီမွာ နာမည္ရွိ ရမွာေပါ့၊ ခါတမာဘီျဖင့္ ခါတမာဘီ၊ အမီနာျဖင့္ အမီနာေပါ့''
    ''ထပ္တယ္မား၊ မရတာေတာ့ မသိဘူး၊ အမား စကားေကာင္းေကာင္းေျပာပါ၊ နားလည္ပါတယ္ အမား''
    ''အမေလးဟဲ့၊ ကဲ...ကဲ ျပမွာလား၊ ျပမွာဆို စာအုပ္လုပ္ေပး၊ စာအုပ္ဖိုး ငါးမူး''
    မွတ္ပံုတင္ဌာနက မိန္းမသည္ ေစာေစာက ေပ်ာ့သေလာက္ ခုေတာ့ မာေနသည္။
    ''အေဖကေတာ့ မာတာပါပဲ၊ အေမသာ ခဏခဏ ဟိုဟာျဖစ္လိုက္၊ သည္ဟာျဖစ္လိုက္နဲ႔၊ ခုမွ ေတာ္ေတာ္က်န္းမာလာတာ''
    ''ဒီလိုေပါ့၊ အသက္ေတြလဲ နည္းမွ မနည္းေတာ့ပဲကိုး''
    ''ဟုတ္ကဲ့၊ အေဖက ရွစ္ဆယ့္ခြန္၊ အေမက ရွစ္ဆယ္ေလ''
    ''ေၾသာ္...ေၾသာ္''

    အခန္း (၁)ေရွ႕တြင္ ထုိင္ေစာင့္ေနေသာ မိန္းမႀကီး ႏွစ္ေယာက္က ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေျပာေနၾကသည္။ သူတို႔နားတြင္ထိုင္ေနေသာ အဘြားႀကီးမွာ ေျခေထာက္မ်ား ေဖာေယာင္ေနသည္။ အသက္ႀကီး လာ၍ ေက်ာက္ကပ္၏ လုပ္ငန္းဆုိင္ရာ အစိတ္ အပိုင္းမ်ား ပ်က္ဆီးကုန္ျခင္းေၾကာင့္ဟု ေက်ာင္းစာေတြကို သတိရေနမိသည္။

    ''ခဏၾကာ မိုင္နာေအာ္ပေရးရွင္း ရွိတယ္၊ အဲဒါ နင္ အေပၚတက္ခဲ့ေနာ္၊ ေမ့မေနနဲ႔ဦး''
    ''ဟုတ္ကဲ့၊ မေမ့ပါဘူး၊ အစ္မကလဲ''
    ကုလားမ ခပ္ငယ္ငယ္သည္ ထဘီျပာႏွင့္ သူနာျပဳဆရာမ ေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ ကာ ေခါင္းတဆတ္ ဆတ္ ညိတ္သည္။
    ''သမီး ဟိုမွာ သြားထုိင္ရေအာင္''
    ေဖေဖ့ စကားေၾကာင့္ အဘိုးကို ထရန္ေျပာၿပီး ဝိုင္းထူကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရွိ ဓာတ္မွတ္ဌာန အခန္းေရွ႕ရွိ ခံုတန္းရွည္သို႔ ေျပာင္းထုိင္သည္။ မူလက ေနရာႏွင့္ ေျပာင္းျပန္။ တံခါးပိတ္ထားေသာ အျပင္ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူသည္။
    လက္ယာဘက္ အခန္းမ်ား၏ အေပၚတြင္ ထပ္ခိုးတင္ထားသည္။ လူနာမ်ား ေစာင့္ရန္ေနရာ ကို ျမင္ေနရသည္။ ထပ္ခိုးမွာ မ်က္ႏွာၾကက္ႏွင့္ ဦးေခါင္း အလြန္ကပ္ေနသည္။
    ''ဦးတင္ေမာင္ ဓာတ္မွန္႐ုိက္မယ္''
    အဘိုးနာမည္ ေခၚသျဖင့္ ဓာတ္မွန္ခန္းထဲ ဝင္သည္။ ေနာက္ဘက္မွ မိန္းမတစ္ေယာက္လည္း လိုက္ဝင္လာသည္။
''အဘ အက်ႌခြၽတ္မယ္၊ ၿပီးရင္ စားပြဲေပၚ တင္လိုက္ပါ၊ အစ္မ နားက်ပ္ခြၽတ္ရမယ္၊ အိတ္ထဲထည့္ထားေပါ့၊ ကဲ အဘ ဒီကိုလာ၊ အဘ...အဲ ဟုတ္ၿပီ၊ အဲဒီမွာရပ္၊ ေရွ႕ကို နည္းနည္းတိုးပါ၊ ရၿပီ...ရၿပီ၊ လက္ကို ဒီလိုခ်ထား၊ အဲ...တစ္ေယာက္ေယာက္ ကိုင္ေပးထားပါလား၊ ကဲ အဘ ကြၽန္ေတာ္က အသက္ေအာင့္ဆို ေအာင့္ထားပါေနာ္''
    ဓာတ္မွန္ဆရာက ခံုဖိနပ္ တဂြပ္ဂြပ္ႏွင့္ေလွ်ာက္ရင္း ပါးစပ္မွလည္း အဘိုးကို ေျပာလိုက္၊ ေဖေဖ့ကို ေျပာလိုက္၊ ေနာက္မွ မိန္းမကို ေျပာလိုက္ႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္။ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ႐ႈပ္ေနမိမည္စိုး၍ ဓာတ္မွန္ဆရာကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေရွာင္ေနရ သည္။ အခန္းက်ဥ္းေလးျဖစ္၍ ကိုယ္အေနမတတ္လွ်င္ ခံုဖိနပ္စာ မိသြားႏိုင္သည္။
    ''အသက္ေအာင့္ဆို ေအာင့္ေနာ္''
    ေဖေဖက နားေလးေသာ အဘိုးကို ေအာ္ေျပာရသည္။
    ''အစ္မက ေခါင္းကို ႐ိုက္ရမွာဆိုေတာ့ နားကပ္ခြၽတ္ရမယ္၊ ခြၽတ္ၿပီးၿပီလား၊ ခဏေစာင့္ေနာ္''
    ''နားကပ္ခြၽတ္ပါ ဟူေသာ စကားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာအနည္းငယ္ ပ်က္သြားေသာ မိန္းမကို ေျဖရွင္းခ်က္လွည့္ေပးျပန္သည္။
    ''အဘ...အသက္ေအာင့္ပါ''
    ''အသက္ေအာင့္ေတာ့တဲ့''
    ''ကဲ...ၿပီးၿပီ၊ အဘ အက်ႌ ျပန္ဝတ္လို႔ရၿပီ''
    ဓာတ္မွန္ဆရာက အခန္းေထာင့္ တစ္ေနရာကို အေျပးဝင္သြားၿပီးသည္ႏွင့္ ဓာတ္မွန္႐ိုက္ျခင္း ၿပီးေတာ့သည္။
    ''ဘယ္ေတာ့ရမွာလဲ''
    ''ေနာက္ နာရီဝက္ဆို ရမယ္၊ ခဏေစာင့္ပါလား''
    ''အင္း...ေစာင့္မယ္ေလ''
    ''ဟုတ္ကဲ့၊ ရွစ္ဆယ္က်ပါတယ္''
    ဓာတ္မွန္ခန္းက ထြက္ေတာ့ ထုိင္စရာေနရာ ရွာရျပန္သည္။
    ''ေနာက္ ဘာလုပ္ရဦးမွာလဲ''
    အဘိုးက စိတ္မရွည္ေတာ့သလို ေမးသည္။
    ''ဒီအေပၚမွာ ႏွလံုးစမ္းရမယ္''
    ဓာတ္မွန္ခန္းအေပၚတြင္ ထပ္ခိုးတင္ကာ ဓာတ္ခြဲခန္းႏွင့္ ႏွလံုးစမ္း လွ်ပ္စစ္ကိရိယာ (အီး စီ ဂ်ီ) အခန္း လုပ္ထားသည္။
    ေဖေဖ အလ်င္တက္သြားသည္။ ေလွကားက က်ဥ္းလြန္းသည္မို႔ အဘိုးႏွင့္ ေအာက္မွာ ပင္ ေစာင့္ေနရ သည္။ လာခဲ့ေတာ့ ဟူ၍ ေဖေဖက လက္ယပ္ေခၚမွပင္ အဘိုးကို ေျပာျပကာ အေပၚထပ္ တက္ရန္ျပင္ သည္။
    ေလွကားထစ္ ေသးေသးေလးမ်ားႏွင့္ လက္ရန္းတစ္ဖက္တည္းရွိေသာ ေလွကားသည္ အဘိုးႏွင့္မကိုက္၊ အဘိုးက ဝသည္မို႔ တြဲရသည္မွာ မႏိုင္ခ်င္။ အဘိုး ယိုင္ရာ လိုက္ယိုင္ေနသည္။
    ''အိပ္ပါ...အဘ''
    ''အား...ကြၽတ္...ကြၽတ္၊ ခါးနာလိုက္တာ''
    အဘိုးက ခါးနာေနသည္မို႔ ႐ုတ္တရက္ အိပ္ျခင္း၊ ထျခင္း မျပဳႏုိင္။
    ''ခဏေလးေနာ္...အဘ''
    ေလးေပ x ဆယ္ေပ အခန္းမို႔ အသက္႐ွဴမဝသလို ျဖစ္လာျပန္သည္။ ဆရာဝန္မကေတာ့ လုပ္စရာ ရွိသည္ကို အဆက္မျပတ္ လုပ္သြားသည္။ ဓာတ္ခဲက ကုန္သြားသျဖင့္ တစ္နည္းတစ္လမ္း ႀကံဖန္ရျပန္ သည္။
    ေအာက္မွ လူအခ်ိဳ႕ တက္လာၿပီးမွ ရပ္စရာ ေနရာမရွိသျဖင့္ ျပန္ဆင္းသြားၾကသည္။
    စက္မွထြက္လာေသာ စကၠဴေပၚမွ လႈိင္းမ်ားကို ၾကည့္ေနရင္းမွ ပံုမွန္လႈိင္းမ်ား အေၾကာင္း ကို ေတြးျပန္ သည္။
    ေအာက္ေရာက္ေအာင္ မနည္းသတိထား၍ ျပန္ဆင္းရသည္။ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ကူညီေဖးမကာ သူ႔ေနရာတြင္ အဘိုးကို ထိုင္ေစသည္။ အဘိုးနားမွ ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ထသြားမွ ေဖေဖႏွင့္အတူ ထိုင္ရေတာ့ ဓာတ္မွန္ ေစာင့္ယူရဦးမည္ ျဖစ္သည္။
    ''ကြၽန္မက သမိုင္းဆို မုန္းကိုမုန္းတယ္၊ သမိုင္းနဲ႔က်တာပဲ၊ က်က္လို႔ကို မတတ္တာ၊ ခုႏွစ္ သကၠရာဇ္ေတြ မွတ္ရတာကိုကမုန္းစရာႀကီး''
    ''ဟဲ့ သမိုင္းက ခုႏွစ္ပဲ အေရးႀကီးတာ''
    ေဆးခန္းအမႈထမ္း ကုလားမႏွင့္ မွတ္ပံုတင္ဌာနမွ မိန္းမတို႔ စကားေဖာင္ဖြဲ႕ေနသည္။
    ''ေဟာ...သားေလးလာ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ''
    ''ေၾသာ္...ဒီမွာေလ...ခြဲရတာ''
    အေမးခံရေသာ တ႐ုတ္မက သူ႔ကေလးေဘာင္းဘီကို လွစ္ျပသည္။ ေပါင္ၿခံရင္းတြင္ ခ်ဳပ္ရာကို လွမ္းျမင္ရသည္။
    ''အူက်တာေပါ့ေလ၊ အဲဒါ...ဒီေန႔ ခ်ဳပ္႐ိုးကို ျဖည္မယ္''
    အူ၏ အစိတ္အပိုင္းအခ်ိဳ႕ ေပါင္ရင္းရွိ ေနရာလြတ္ထဲသို႔ ကြၽံက်လာျခင္းဟု ဦးေႏွာက္နယ္ကြၽံလိုက္မိသည္။
    ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ေဝဒနာဖိစီးခံရရွာသည္ဟု စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိသည္။ ကေလးအထူး ကု ျဖစ္ခ်င္သည္ကိုလည္း သတိရသည္။ ေဝဒနာမဲ့ေနသလို ၿပံဳးရႊင္ရယ္ေမာကာ ေျခလႈပ္လက္ လႈပ္ႏွင့္ ေဆာ့ေနသည္။
    ''အင္း...ငါဘြဲ႕ရရင္ေကာ ေဆးခန္း ဖြင့္ျဖစ္မွာလား၊ ေဆးခန္း ဖြင့္ရင္ေကာ ခုလို အဆင္ေျပေနမလား၊ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့၊ ဘြဲ႕ေတြ တစ္သီႀကီး၊ အႀကံဥာဏ္ေတြ တစ္ပံုတစ္ေခါင္းႀကီးနဲ႔ ေစတနာေတြ အမ်ားႀကီး ေပြ႕ပိုက္ၿပီး ႀကိဳးစားရမွာေပါ့။ ဒီခႏၶာကိုယ္ႀကီး ရွိေနသေရြ႕ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့''ဟု ေလေတြ လိုက္ဖမ္းေနမိသည္။
    ''သမီး ၾကည့္စမ္း၊ ကေလး...လူငယ္...လူႀကီး...အဘိုးႀကီး အားလံုးပဲ ေရာဂါနဲ႔ ေဝဒနာနဲ႔ ဒုကၡနဲ႔။ ေရာဂါဟာ အရြယ္၊ ပညာ၊ ဂုဏ္၊ ေငြရယ္လို႔ ခြဲျခားမေနဘူး။ မ်က္စိရွိတဲ့သူမွာ မ်က္စိနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ေရာဂါ၊ ဒုကၡခံရတာပဲ။ နားရွိလဲ နားေပါ့၊ ဒီခႏၶာကိုယ္ ႀကီး ရွိေနသေရြ႕ ဒုကၡကေတာ့ ကင္းၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ တရားသေဘာကို ေသခ်ာ သိနားလည္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္း သူေတာ္ျမတ္ေတြဟာ ဒီခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို မလိုခ်င္တာေပါ့''
    ေဖေဖက တရားသမားပီပီ ႀကံဳတုန္းႀကံဳခိုက္ တရား သံေဝဂ ရေနသည္။ ေဆးခန္းမွာ ေဖေဖ ၾကာၾကာေနလွ်င္ သည့္ထက္ တရား ရေပမည္ဟု ေတြးမိသည္။
    ေဖေဖ့ကို ေခါင္းအသာညိတ္ျပရင္း စိတ္ထဲမွာ ''ေဖေဖေရ၊ သမီးေတာ့ သူေတာ္မေကာင္း သူေတာ္မျမတ္ဘဲ ျဖစ္ေနဦးမွာ ပဲ၊ ဒီ ဒုကၡခႏၶာကိုယ္ႀကီးကိုပဲ ရင္းၿပီး ခုလို ဒုကၡသည္ေတြကို ဒုကၡေတြ ေလ်ာ့ႏိုင္သေလာက္ ေလ်ာ့ေအာင္ ျပဳစု ကုသတဲ့ ဘဝမ်ိဳးကို အရယူရဦးမွာပဲ။ ဒီ ဒုကၡခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို လိုလိုခ်င္ခ်င္နဲ႔ ဒုကၡမမ်ားေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရဦးမွာပဲ''ဟု ျပန္ေျပာေနမိသည္။
    ''ကိုတိုးျမင့္၊ ကိုတိုးျမင့္ ညီက သိပ္ေခ်ာတာပဲဆို၊ ညီမေလးေတြက ေျပာတယ္၊ အဲဒါ...ျမင္ခ်င္လိုက္တာ''
    ေဆးခန္းအမႈထမ္း ကုလားမသည္ လူသံေတြကို ေက်ာ္လြန္ေအာင္ ေအာ္ေျပာေနက် ထံုးစံအတုိင္းပင္ ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း ေအာ္က်ယ္ ေအာ္က်ယ္ႏွင့္ ေျပာေနသည္။
    ''အဟင္းဟင္း...ကိုတိုးျမင့္ထက္ ပိုေခ်ာတယ္ ေျပာတာပဲ၊ အျပတ္ သားနားတယ္တဲ့''
    ''...''
    ''ႏုိင္ငံျခားမွာ ဟုတ္လား၊ ေခၚခဲ့ပါလား၊ ျမင္ခ်င္လို႔၊ ေခ်ာတယ္ ဆိုလို႔ေလ၊ အဟင္းဟင္း''
    ''...''
    ''ဓာတ္ပံု၊ ဓာတ္ပံု ဘာလုပ္မွာလဲ၊ လူကိုယ္တိုင္ျမင္ခ်င္တာ၊ ဒါေပမယ့္ ခုမလာပါနဲ႔၊ မိုင္နာေအာ္ပေရးရွင္း ရွိတယ္၊ အားမွာ မဟုတ္ဘူး''
    ''...''
    ''ေၾသာ္...ဟုတ္ကဲ့...ဟုတ္ကဲ့၊ ဒါဆို္ ဒါပဲေနာ္''
    ကုလားမ ဖုန္းခ်လိုက္သံသည္ ထံုးစံအတိုင္း ကလင္ဟု ခပ္တိုးတိုးသာ ျမည္သြားေသာ္လည္း နားထဲတြင္ေတာ့ ''ဒီဒုကၡ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး''ဟု က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားမိေလသည္။
    ထိုစဥ္မွာပင္ ''ဦးတင္ေမာင္...ဓာတ္မွတ္ရၿပီ''ဟူေသာ အသံကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။

မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)
၁၉၈၆ ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ၊ စံပယ္ျဖဴ မဂၢဇင္း