Friday 14 October 2011

ဗာဒံရိပ္

    ''ေဟ့ေကာင္... သြားေလကြာ၊ ေရသြားယူေခ်''
    ''ဘယ္မွာလဲကြာ၊ မင္း... ေရ''
    ''ဟုိမွာေလကြာ... ဟုိနားက ဘုံဘုိင္မွာ၊ သတိထားေနာ္၊ ငါတုိ႔ကုိ အဲဒီလူႀကီးက မွတ္မိတယ္ကြ၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းကုိ ယူခုိင္းတာေပါ့''
    ''ေပးဦးေလ... ေရထည့္ဖုိ႔''
    ''ေရာ့ ေရာ့... ဒီၾကြပ္ၾကြပ္ျမည္တဲ့အိတ္ပဲယူသြား၊ ေသခ်ာ ယူခဲ့ေနာ္''
    ''ဟာ... ခုမွ သတိရတယ္၊ ေအာက္ကခင္းဖုိ႔ အရြက္သြားခူးေလဟာ၊ မိန္းကေလးေတြခူးေပါ့၊ ေရက ငါတုိ႔ေယာက္်ားေလး ေတြ ခပ္တာပဲဟာ'
    ''ေအး...ေအး လာၾကေဟ့၊ တုိ႔ သြားခူးရေအာင္၊ ပန္းေလးေတြပါ ခူးခဲ့မယ္၊ ဒါမွ ငါတုိ႔ပန္းျခံေလး ပုိလွမွာေပါ့''
    ''ဟာ...သိပ္စကားမ်ားတာပဲ၊ လာ...လာ သြားမယ္''
    ေတာင္သူလယ္သမားေန႔ ေရာက္ေတာ့မည္။အလယ္တန္းႏွင့္ မူလတန္းကေလးတခ်ဳိ႕ စာေမးပြဲေျဖၿပီးၾကၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၿငိမ္းတုိ႔အိမ္ေရွ႕ ေျမကြက္လပ္တြင္ လာေရာက္ကစားေနၾကသည္။
    သည္ေန႔တြင္ ၿငိမ္းတုိ႔အိမ္ မီးဖုိေခ်ာင္ျပင္သည္။ လုိအပ္ေသာ သဲမ်ားကုိ အိမ္ေရွ႕တြင္ပင္ ပုံထား၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သဲပုံႀကီး ရွိေသာ၊ ဗာဒံပင္ႀကီးရွိေသာ ၿငိမ္းတုိ႔အိမ္ေရွက ေျမကြက္လပ္ကုိ ကေလးမ်ားက သေဘာက်ၾကသည္။
    မနက္မုိးလင္းသည္ႏွင့္ သဲပုံရွိရာသုိ႔ ကေလးတစ္သုိက္ ေရာက္လာၾကသည္။ သူတုိ႔အားလုံး ညစ္ပတ္ေပတူးကာ ဝမ္းဟာလာ မွ သုိ႔မဟုတ္ အိမ္ကလူႀကီးမ်ား အတင္းလာေခၚမွ ျပန္ၾကသည္။ အႀကီးအက်ယ္ အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္၍ ၿငိမ္းတုိ႔က ကေလးမ်ားကုိ မေအာ္မေငါက္။ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းကလည္း ကေလးအုပ္ထဲတြင္ ၿငိမ္း၏ေမာင္ေလး အငယ္ဆုံး ညီေထြးလည္း ပါေနသည္။ ညီေထြးကုိယ္တုိင္က သဲပုံေပၚ တက္ေဆာ့မွေတာ့ သူ႕အေပါင္းအေဖာ္မ်ားလည္း အၿငိမ္မေနေတာ့။
    ''သားငယ္... ညီေထြး၊ ေကာင္းေကာင္းကစားေနာ္။ မျငင္းနဲ႔၊ ရန္မျဖစ္နဲ႔၊ ကုိယ္က အေလွ်ာ့ေပး။ ၾကားလား... ညီေထြး''
    ''ဟုတ္ကဲ့ပါ... ေမေမကလဲ''
    ေမေမ ေစ်းမွျပန္လာၿပီ။ အျငင္းသန္၊ ရန္ျဖစ္သန္ေသာ ညီေထြးကုိ ေမေမ စိတ္မခ်။ ညီေထြးကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေရွ႕မွာ ဆုံးမခံရ၍ သိပ္ေက်နပ္ပုံမေပၚ။ 'ဟုတ္ကဲ့' ေနာက္မွာ 'ပါ' တစ္လုံးက ကပ္ပါလာသည္။ သိၿပီးသား၊ နားလည္ၿပီးသားကုိ ထပ္ေျပာျဖင့္ စိတ္မရွည္သလုိ 'ေမေမကလဲ' ဟု မေက်မခမ္း ျပန္ေျပာသည္။ အငယ္ဆုံးမုိ႔ ညႇာေနတာကုိ သိပ္ အခြင့္ေကာင္းယူတဲ့ေကာင္။
    ''ေမေမ... သရက္သီးပါလား''
    ''ေအး... ဒါေပမယ့္ သရက္သီးက ေပၚခါစမုိ႔ ရွားလုိက္တာ၊ နည္းနည္းပဲ ဝယ္ခဲ့ေတာ့တယ္''
    ''အင္း... ၿငိမ္းက သရက္သီးေပါက္စားမလုိ႔''
    ''ဒီအခ်ိန္ဆုိ သရက္ကင္းပဲ ရမွာေပါ့၊ ေနာက္ပုိင္း ေပါလာမွစားေခ်''
    ေႏြေရာက္လွ်င္ အခ်ဥ္သီးကုိ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား သတိရမိသည္။ 'ႏုိင္' သရက္သီးမ်ားကုိ ငါးပိရည္၊ ငံျပာရည္ေဖ်ာ္ကာ တုိ႔စားခ်င္သည္။ စိမ္းစားသရက္သီးမ်ားကို အခြံသင္၊ ဓားႏွင့္ေပါက္ၿပီး ဆား၊ သၾကား၊ င႐ုတ္သီးတုိ႔ႏွင့္ ခ်ဳိခ်ဥ္စပ္ စိမ္စားခ်င္သည္။ မခ်စ္စုဝမ္းေရာင္ကုိ သည္အတုိင္း တစ္လုံးလုံးကုန္ေအာင္ စားပစ္ခ်င္သည္။ မႏၲေလးရင္ကြဲ၊ သနပ္ဖက္၊ တံစုၿမိတ္၊ ေနာ္ႏြယ္၊ ထိပ္ေပါက္တုိ႔လုိ မွည့္မွ ပုိ၍စားေကာင္းေသာ သရက္သီးမ်ားကုိ အေစ့ပါ စုပ္လုိက္ခ်င္သည္။ 'အသီးမွာ သရက္' ဟု ဆုိ႐ုိးျပဳၾကသည္။ ၿငိမ္းကေတာ့ သစ္သီးမွန္လွ်င္ ႀကိဳက္သည္ခ်ည္း။ သရက္သီးရာသီမုိ႔ သရက္သီးကုိ ပုိ၍ေတာင္းတမိသည္။
    အိမ္ေရွ႕ ကြက္လပ္ေလးတြင္ ဗာဒံရြက္အခ်ဳိ႕ကုိ ေတြ႕ရသည္။ အိမ္ေထာင့္ရွိ ဗာဒံပင္မွ ေၾကြက်ျခင္းျဖစ္သည္။ ဗာဒံပင္ သည္ ၿငိမ္းတုိ႔သည္အိမ္ကုိ ေရာက္စက သိပ္မႀကီးလွေသး။ အိမ္ေပၚထပ္ ဝရန္တာေလာက္ပင္ မျမင့္ေသး။ သည္အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၿငိမ္းသည္ ဂါဝန္တုိေလးႏွင့္ ေဆာ့ေကာင္းတုန္း။
    ၿငိမ္းတုိ႔လုပ္ေသာ လက္သုပ္စုံ၊ ခ်င္းသုပ္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲတုိ႔ကုိ ဗာဒံရြက္ႏွင့္ ထုပ္ၾကသည္။ တစ္ဖနဗာဒံရြက္ကုိ ေသးေသးလွီး၍ အသုပ္စုံ၊ အေၾကာ္စုံမ်ားတြင္ အမ်ဳိးအမည္မေဖာ္ျပေသာ အရြက္လွလွအေနျဖင့္ ထည့္ရသည္။ ဗာဒံရြက္ ေသးေသးေလးမ်ားကုိ ကြမ္းရြက္လုပ္ရသည္။ ပုရစ္ဖူးလုိ ႏုလြန္းသည့္ ဗာဒံရြက္ေလးမ်ားကုိ ေသးေသးလွီးကာ ကြမ္းယာ ထဲတြင္ ထည့္ရသည္။ ဗာဒံဖူး လုံးလုံးေလးမ်ားကုိလည္း ကြမ္းယာထဲတြင္ ထည့္ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ကုိကုိႀကီး ခူးေပးေသာ ဗာဒံကုိင္းငယ္ေလးသည္ ႐ုိးတံရွည္ရွည္ေလး ျဖစ္ေနလွ်င္ ထိပ္ဆုံးပုိင္းရွိ ဗာဒံရြက္မ်ားကုိ လွလွပပျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ၿပီး ယင္ေကာင္ေမာင္းသည့္ ယပ္ လုပ္ရသည္။ ဗာဒံသီး ဝါညိဳညိဳမ်ားကုိ အဆန္ထုတ္၍ စားၾကသည္။
    ဤမွ် အသုံးဝင္ေသာ ဗာဒံပင္ေလးကုိ ျမန္ျမန္ပင္ ႀကီးေစခ်င္သည္။ ျမန္ျမန္ႀကီးမွ အိမ္ေပၚထပ္ ဝရန္တာဆီမွ ဗာဒံရြက္ မ်ားကုိ လွမ္းခူး၍ရေပမည္။ ဗာဒံပင္ေလး နိမ့္ေနသမွ် ကုိကုိႀကီးကုိ ခခယယႏွင့္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာကာ ခူးခုိင္းရေပမည္။ သူ စိတ္ပါလွ်င္ ၿငိမ္းတုိ႔အတြက္ ကစားစရာအမ်ဳိးစုံ လုပ္ေပးတတ္ေသာ္လည္း သူ စိတ္႐ႈပ္ေနလွ်င္ ဆူသည္။ ေအာ္သည္။ ခုေတာ့ ပ်ဥ္းမနားတြင္ ဆရာဝန္ေပါက္စအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ေနေပၿပီ။
    ဗာဒံပင္ေလးသည္လည္း အိမ္ေခါင္မုိးကုိပင္ ေက်ာ္သြားေပၿပီ။ အိမ္ေပၚဝရန္တာမွ လက္လွမ္းလုိက္လွ်င္ ဗာဒံကုိး႐ုိးကုိ ထိေနသည္။ ၿငိမ္း ကေလးမဟုတ္ေတာ့ပါ။ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ေနပါၿပီး ညီေထြးတုိ႔လုိ ဗာဒံရြက္မ်ား ႏွင့္ မကစားလုိေတာ့ပါ။ သရက္သီးေတာ့ စားခ်င္ပါသည္။
    ဟုိယခင္က သည္ဗာဒံပင္ေနရာတြင္ သရက္ပင္ရွိလွ်င္ ေကာင္းစမည္ဟု ေတြးမိသည္။ မျဖစ္ႏုိင္တာကုိမွ ၿငိမ္း ေတြးသည္။ ဟုတ္တယ္ေလ ျုဖစ္ႏုိင္တာဆုိလွ်င္ ထလုပ္လုိက္မည္။ ခုေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္၍ ေတြး႐ုံေတြးမိသည္။
    ''အံမာ... ဘာလုိ႔ မျဖစ္ရမွာလဲ၊ ေပး... ငါ လုပ္ျပမယ္''
    ''ကဲ...ကဲ... ဒီေလာက္ ဆရာလုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေခ်။ ေရာ့...ေရာ့... အပင္ေလး ႏြမ္းသြားရင္ေတာ့ နင္လုပ္လုိ႔ပဲ၊ ဟြန္း...''
    မိသက္ေလးႏွင့္ ေပါက္စေလးတုိ႔၏ အသံက အေတာ့္ကုိ က်ယ္သည္။ ၿငိမ္းအေတြးမ်ား ျပတ္သြားသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြမ်ား ျငင္းေနပါလိမ့္။
    ၿငိမ္း အိမ္ေရွ႕ဘက္သုိ႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ကေလးမ်ားက သဲပုံကုိသာ စူးစုိက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ၿငိမ္းကုိ သတိမထားမိၾက။ သဲပုံနားေရာက္ေတာ့မွ ကေလးေတြ ဘာလုပ္ေနသည္ကုိ သိလုိက္ရသည္။
    သဲပုံေလးသည္ ကေလးတုိ႔၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ေလးျဖစ္ေနသည္။ သဲပုံအလယ္တြင္ ႀတိဂံပုံ ေတာင္ကုန္းေလးတစ္ခု လုပ္ထားသည္။ ေတာင္ကုန္းေလး၏ ေအာက္ဘက္တြင္ 'ဂ' ငယ္ပုံ အေပါက္ေလးႏွစ္ခု ေဖာက္ထားသည္။ အေပါက္ႏွစ္ေပါက္သည္ တစ္ဆက္တည္း တုိးလွ်ဳိးေပါက္ျဖစ္သည္။ ဥမင္လႈိဏ္ေခါင္းကေလးလုိ ျဖစ္၏။
    ေတာင္ကုန္းေလးသည္ အခ်ိန္ကုန္ခံကာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လုပ္ထားေသာေၾကာင့္ ထင္သည္။ ေရဖ်န္းကာ လမ္းကေလး ကုိ ျဖဴးေအာင္လုပ္ထားသည္။ လမ္းကေလး၏ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ သဲတံတုိင္းေလး ကာထားလုိက္ေသးသည္။ လမ္းကေလး သည္ မႏၲေလး၊ ျပင္ဦးလြင္ကားလမ္းရွိ ေျခာက္ထပ္ေကြ႕လုိ သဲပုံအေနအထားအရ အေကြ႕အဝုိက္ မ်ားလွသည္။
    က်န္ ေပါက္ေလး၏ေရွ႕မွ လမ္းျဖဴးျဖဴးေလးသည္ သဲတံတုိင္းေလးႏွင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိလွသည္။ ထုိလမ္းကေလးသည္ ေကြ႕ကာဝုိက္ကာႏွင့္ သဲပုံႏွင့္ အေျခပုိင္းသုိ႔ ဆင္းသြားသည္။ သဲလမ္းေလးအဆုံးတြင္ ပန္းျခံေလးတစ္ခု ရွိသည္။
    ပန္းျခံေလးကုိ သဲတံတုိင္းႏွင့္ပင္ ကာထားသည္။ သုိ႔ေသာ္ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ အုတ္နီခဲ အပုိင္းအစငယ္ေလးျဖင့္ ကာထားေသးသည္။ ပန္းျခံ၏ ဝင္ေပါက္သည္ ေလးေပါက္ရွိသည္။ ဝင္ေပါက္မ်ား၏ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ အပင္ငယ္ေလး တစ္ပင္စီ စုိက္ထားသည္။ သုိ႔ေသာ္ အပင္ေလးမ်ားသည္ ဝင္ေပါက္ႏွင့္စာေသာ္ ႀကီးလြန္းလွသည္။ စေကးႏွင့္တြက္လွ်င္ ဝင္ေပါက္၊ ငါးေပအက်ယ္၏ ေဘးရွိ အပင္ႀကီးမ်ားသည္ ေပ တစ္ေထာင္ခန္႔ ျမင့္ေနၾကသည္။ ပန္းျခံသည္ အေတာ္ေလးႀကီးသည္။ ပန္းျခံ၏ အလယ္တြင္ ေရကန္ေလးရွိသည္။ ေရကန္ေလးသည္ ခပ္ဝုိင္းဝုိင္းေလး ျဖစ္သည္။
    ခုနက ေရသြားခပ္ျခင္းသည္ ထုိေရကန္ေလးထဲသုိ႔ ေရျဖည့္ရန္ ျဖစ္သည္။ ေရကန္၏ အတြင္းပုိင္းကုိ ဗာဒံရြက္ေလး ႏွစ္ရြက္၊ ပလတ္စတစ္ငယ္ေလး တစ္ခုျဖင့္ ကာထားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေရကန္ထဲသုိ႔ ေရမ်ားကုိ ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ေလာင္းထည့္လုိက္ ေသာအခါ ဗာဒံရြက္ႏွင့္ ပလတ္စတစ္ၾကားမွတစ္ဆင့္ သဲထဲသုိ႔ ေရာက္သြားသည္။ ေရကန္ေလးမွာ ငါးခါတိတိ ေရျဖည့္ေသာ္လည္း မျပည့္ႏုိင္ဘဲ ရွိေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကေလးအားလုံး စိတ္မပ်က္ၾကေပ။ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ေရသယ္ထြက္ၾကသည္။ ဝမ္းသာ အားရ ေရျဖည့္ၾကသည္။ ျဖည့္ၿပီးကာစတြင္ ေရကန္အျပည့္ ေရမ်ားကုိ ေတြ႕ရေသာ္ 'ေဟး' ကနဲ ေအာ္လုိက္ၾကသည္။ လက္ခုပ္
လက္ဝါးတီး၍ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ 'ငါတုိ႔လုပ္တဲ့ ေရကန္ေလးကြ' ဟု အခ်င္းခ်င္းေျပာရင္း ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ၿငိမ္းပင္ ေရာေယာင္ကာ ေပ်ာ္ေနမိသည္။
    မိငယ္ေလးသည္ ပန္းျခံဝင္ေပါက္တစ္ခု၏ ေဘးရွိ အပင္ငယ္ေလးကုိ နႈတ္ေနသည္။ အလြန္ႀကီးက်ယ္ေသာ ခဲယဥ္းေသာ အလုပ္တစ္ခုကုိ လုပ္ေနရသည္ဟု ထင္ေနပုံရသည္။ မ်က္လုံးအစုံသည္ အပင္ငယ္ေလးထဲမွ မေရြ႕။ စူးစူးစုိက္စုိက္ႏွင့္ သတိထားေနပုံ ရသည္။ မိငယ္ေလး ထုိင္ေနသည္မွာ ပန္းျခံငယ္ေလး၏ တံတုိင္းနားတြင္ ျဖစ္သည္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလး ထုိင္၍ လက္ႏွစ္ဖက္လုံးကုိ ပန္းျခံေလးထဲတြင္ ေထာက္ထားသည္။ သူ႕ကုိယ္သူ ထိန္းေနရသည္။ အကယ္၍ အားလြန္သြားပါက ဂ႐ုတစိုက္ လုပ္ခဲ့ရေသာ ပန္းျခံေလးသည္ သူ႕ေျခေထာက္ေအာက္တြင္ ဘဝဆုံးသြားေပမည္။ ေရကန္ေလးသည္ ေကာသြားႏုိင္သည္။ ေနာက္ သူ႕သူငယ္ခ်င္း မ်ားက ဝုိင္း၍ အျပစ္ဆုိၾကေပမည္။ ခုေတာင္ သူတတ္ႏုိင္ပါသု ေျပာလြန္း၍သာ က်န္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဝင္မစြက္ၾကေခ်။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔အားလုံးသည္ မိငယ္ေလးလုိပင္ အသက္ဝဝမ႐ွဴၾက။
    မေတာ္တဆမ်ား၊ မိငယ္ေလး တစ္ခုခုလုပ္ပစ္လုိက္လွ်င္ သူတုိ႔အားလုံး မ်က္စိကုိ စုံမွိတ္လုိက္ၾကသည္။ သူတုိ႔၏ သဲပုံၿမိဳ႕ ေတာ္ေလးတြင္ ဤပန္းျခံေလးသည္ အဓိကပင္ ျဖစ္သည္။ တစ္ၿမိဳ႕လုံးတြင္ ဤပန္းျခံေလးသာ လွလွပပရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပန္းျခံေလး ပ်က္စီးသြားမည္ကုိ သူတုိ႔ သိပ္ေၾကာက္ၾကသည္။
    မိငယ္ေလးသည္ မိမိေၾကာင့္ ပန္းျခံေလး ပ်က္စီးသြားမည္ကုိ ပုိ၍ပင္ ေၾကာက္ေနသည္။ မိမိိက တာဝန္ယူၿပီးမွ ျဖစ္မလာ ျပန္လွ်င္လည္း မိမိ အစြမ္းအစမရွိဟု ထင္သြားၾကမည္။ ေနာင္ ယခုလုိ သဲၿမိဳ႕ေတာ္ေလးတည္လွ်င္ မိမိသည္ လက္ပုိက္ၾကည့္ေန႐ုံသာ ၾကည့္ရေတာ့မည္။ အုတ္တစ္ခ်ပ္ သဲတစ္ပြင့္ ပါဝင္လက္စြမ္းျပခြင့္ ရွိေတာ့မည္မဟုတ္ေခ်။
    ''မိငယ္... နင္လုပ္ေနတာက အသည္းယားစရာဟာ၊ ျမန္ျမန္လုပ္တာလဲ မဟုတ္ဘူး''
    ေနရာတကာ ပူတတ္ၿပီး ဆရာလုပ္တတ္ေသာ ေအာင္ထူးၾကြယ္က မေနႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ ဝင္ေျပာလာသည္။ နဂုိကမွ ခပ္လန္႔လန္႔ျဖစ္ေနေသာ မိငယ္ေလးသည္ ဆတ္ကနဲတုန္သြားသည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ အထင္ေသးခံလုိက္ရသျဖင့္ မခံခ်င္ စိတ္က ေထာင္းကနဲ ထလာသည္။
    ''အံမာ... ငါက ပုိၿပီးေကာင္းသြားေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ေနတာမ်ား၊ နင္တုိ႔ျဖင့္ မလုပ္ရဲဘဲနဲ႔''
    အားက်မခံပင္ ညာလုိက္သည္။
    ''ဟား...ဟား...။ နင္ကလား၊ ငါက မလုပ္ခ်င္လုိ႔။ ငါသာလုပ္ရင္ ဒီပန္းျခံေလး အရမ္းကုိလွသြားမွာ။ ဟုိ... ဗႏၶဳလပန္းျခံ ထက္ေတာင္ လွဦးမွာ''
    ''ဟား...ဟား...ဟား...ဟား''
    ေအာင္ထူးၾကြယ္က ခပ္ၾကြားၾကြား ေလလုံးထြားလုိက္သျဖင့္ က်န္ကေလးမ်ားက ဝုိင္းရယ္လုိက္ၾကသည္။ ေအာင္ထူးၾကြယ္ နည္းနည္းရွက္သြား၏။ ကားလမ္းေလးမ်ားကုိ လွသည္ထက္လွေအာင္ သြားလုပ္ေနလုိက္သည္။ မိငယ္က မ်က္ႏွာကုိ အစြမ္းကုန္ ႐ႈံ႕လုိက္သည္။ ေနာက္ အသက္ကုိ တစ္ဝႀကီး႐ႈလုိက္သည္။ ၿပီးမွ ေထာက္ထားေသာ လက္တစ္ဖက္ကုိ ၾကြ၍ အပင္ေလးဆီသုိ႔ လွမ္းလုိက္သည္။
    ''ဟာ''
    ''ဟယ္''
    ''မိငယ္... နင္က အရမ္းခ်ည္းပဲ''
    လက္တစ္ဖက္တည္း အားျပဳထားရသျဖင့္ မိငယ္ေလးသည္ ေရွ႕သုိ႔လဲေတာ့မလုိ ျဖစ္သြားသည္။ ေပါက္စက ထိန္းထား ၍သာ ဘာမွ မျဖစ္သြားေခ်။ နဂုိကမွ တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔ျဖစ္ေနေသာ ကေလးမ်ားက ဝုိင္းေအာ္လုိက္ၾကသည္။ ၿငိမ္းပင္ ႐ုတ္တရက္မုိ႔ ဆတ္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မိငယ္ေလးသည္ လက္ႏွစ္ဖက္လုံးကုိ ၾကြ၍ ကုိယ္ကုိ ေနာက္ဆုတ္လုိက္သည္။ 'ဟူး' ကနဲ ေလမ်ားကုိ မႈတ္ထုတ္လုိက္သည္။ စိတ္ေမာသြားၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
    ''မိငယ္ေလး... ဘာလုပ္ခ်င္လုိ႔လဲ''
    ''ဟုိ... အဲဒီအပင္ေလးေနရာမွာ ဒီအပင္ေလး ထားခ်င္လုိ႔။ အဲဒါ အဲဒီအပင္ေလးကုိ နႈတ္ေနတာ''
    ''သူက တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ လုပ္ေနတာကုိး၊ ဘယ္ရမလဲ''
မိငယ္က စိတ္ရွည္ေတာ့သလုိ ဝင္ေျပာလာသည္။
    ''မမၿငိမ္း လုပ္ေပးရမလား''
    ပထမေတာ့ ကေလးေတြက တိတ္ေနၾကသည္။ အံ့ၾသသည္လား၊ ဝမ္းသာသည္လား၊ အားနာသည္လား မသိ။ မိငယ္ေလး ကေတာ့ ''သူလုပ္ရင္ ရမယ္'' ဟု ထင္ေနေသးသည္။
    ''အင္း... မိငယ္ ထပ္လုပ္ခ်င္ေသးတယ္''
    တစ္ခါတည္းႏွင့္ စိတ္မပ်က္တတ္ေသာ မိငယ္ေလးပင္။ က်ိတ္၍ ခ်ီးက်ဴးမိသည္။
    ''ဟာ... နင္က တတ္တာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ မမၿငိမ္းက လူႀကီးဟ၊ နင့္ထက္တတ္တယ္''
    ''ေအးေလ... နင္လုပ္ေနတာ အၾကာခ်ည္းပဲ။ ခဏၾကာရင္ ေမေမေခၚေတာ့မွာ။ ငါလဲ ဗုိက္ဆာလာၿပီဟာ၊ ျမန္ျမန္ေဆာ့ခ်င္ လွၿပီ၊ မမၿငိမ္းကလဲ လုပ္ေပးမယ္ေျပာသားပဲ''
    ''အလကားပါဟာ၊ သူက မူယာမာယာ ပုိေနတာ''
    ညီေထြး၏စကားေၾကာင့္ ကေလးတစ္သုိက္ ဝုိင္းရယ္လုိက္ၾကျပန္သည္။ ၿငိမ္းပင္ လုိက္ျပံဳးမိသည္။
    ''တစ္ခါတည္းပါဟယ္၊ ဒီတစ္ခါဆုိ ရမွာပါ''
    မိငယ္ေလးက အေလွ်ာ့မေပးေသး။ ဆက္၍ ႀကိဳးစားခ်င္ေသးသည္။ ၿငိမ္း ဘာမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ ၾကည့္ေနလုိက္သည္။ မူလကအတုိင္းပင္ မိငယ္ေလးက ျပန္ထုိင္သည္။ အတန္ၾကာထုိင္၍ ၿငိမ္ေနၿပီးမွ ၿငိမ္းကုိ လွမ္းၾကည့္သည္။
    ''မမၿငိမ္း... တကယ္လုပ္ေပးမွာလား ဟင္''
    မိငယ္ေလး လက္ေလွ်ာ့သြားၿပီ ထင္သည္။
    ''မိငယ္ေလး လုပ္လုိ႔မရရင္ လုပ္ေပးမယ္ေလ''
    ''ရေတာ့ ရမွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ မမၿငိမ္းလုပ္ရင္ ပုိေကာင္းမွာပဲေနာ္''
    ၿငိမ္းသည္ အပင္ငယ္ေလး၏ အရင္းပုိင္းကုိကုိင္ကာ မ,ယူလုိက္သည္။ အပင္ငယ္ေလး၏ နံေဘးရွိ သဲတံတုိင္းေလးသည္ အနည္းငယ္ ပ်က္စီးသြား၏။ မိငယ္ေလးလုပ္၍ ပ်က္စီးသြားလွ်င္ ဝုိင္းေအာ္ၾကမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၿငိမ္းလုပ္၍ ပ်က္စီးသြားေသာအခါ တြင္မူ ဘာမွ် မေျပာၾက။ 'ဟင္' ဟူေသာ တီးတုိးသံေလးကုိေတာ့ စုိးရိမ္ဝမ္းနည္းမႈစြက္ကာ ၾကားလုိက္ရသည္။
    ၿငိမ္း မ,ယူလုိက္ေသာ အပင္ေလးေနရာတြင္ မိငယ္ေလးေပးေသာ အပင္ငယ္ေလးကုိ ထားလုိက္သည္။ ေရစုိေနေသာ သဲမ်ားျဖင့္ အပင္ေလး၏ အရင္းပုိင္းကုိ ဖိလုိက္သည္။ ယခု အပင္သစ္ေလးသည္ ခုနက အပင္ေလးေလာက္ မႀကီးသျဖင့္ ပန္းျခံေလး ႏွင့္ အေနေတာ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ပ်က္သြားေသာ သဲတံတုိင္းေလးကုိ ျပန္ျပင္ေပးလုိက္သည္။ ကေလးမ်ား၏ မ်က္ႏွာတြင္ ဝမ္းသာရိပ္မ်ား သန္းေနၾကသည္။ ၾကည္ႏူးရိပ္မ်ား လႊမ္းေနၾကသည္။ ၿငိမ္း၏ မ်က္ႏွာသည္လည္း ျပံဳးရိပ္သန္းေနမည္ကုိ ၿငိမ္း သိေနသည္။
    ''တုိ႔ပန္းျခံေလး လွသြားၿပီေဟ့''
    ေလးေလးလႈိင္က ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ကာ က,ေနသည္။
    ''မမၿငိမ္း''
    ေပါက္စက ခပ္တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္ ေခၚသည္။
    ''ဘာလဲ ေပါက္စေလး''
    ''ဟုိ... ဒီေရကန္ေလးထဲ ေရျဖည့္ခ်င္လုိ႔၊ အဲဒါ ေရေတြက သဲထဲ ေရာက္ေရာက္သြားတယ္၊ မမၿငိမ္း လုပ္ေပးပါလားဟင္''
    ၿငိမ္းျပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။
    ''ကေလးေတြ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေနာ္၊ မမၿငိမ္း ျပန္လာခဲ့မယ္''
    အိမ္ထဲဘက္သုိ႔ ၿငိမ္း ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ ကေလးတစ္သုိက္သည္ ''ဘာလုပ္မလုိ႔ပါလိမ့္'' ဟူေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၿငိမ္း၏ ေနာက္ေက်ာကုိ ေငးၾကည့္ေနမည္ကုိ ၿငိမ္း သိေနသည္။ ဟုိတစ္ေန႔က ကုန္သြားေသာ ေထပတ္ဘူးခြံ အလြတ္ကုိ ၿငိမ္း ျပန္ရွာေန မိသည္။
    ''ၿငိမ္း... အုန္းဖတ္ေတြ ပစ္ေပးစမ္းပါ''
    အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲခ်က္ေနေသာ ေမေမက ၿငိမ္းကုိ အုန္းရည္ညႇစ္ၿပီးသား အုန္းဖတ္မ်ားကုိ လွမ္းေပးသည္။ ၿငိမ္း လွမ္းယူ လုိက္ၿပီး မီးဖုိေခ်ာင္၏ ေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ တင္ထားလုိက္သည္။ ပုရြက္ဆိတ္ မတက္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားရသည္။ ေမေမကေတာ့ ၿငိမ္းကုိ နားမလည္စြာ ၾကည့္ေနသည္။ စကားမ်ားမ်ား မေျပာခ်င္၍ ထင္သည္။ ဘာမွ်ေတာ့ မေျပာ။ ၿငိမ္းကလည္း ၿငိမ္းအၾကံႏွင့္ ၿငိမ္းမုိ႔ ခပ္မဆိတ္ပင္ ေနလုိက္သည္။
    ေထာပတ္ဘူးခြံ အဝုိင္းေလးကုိ ကုိင္ကာ ၿငိမ္း အိမ္ေရွ႕ဘက္ထြက္ခဲ့သည္။ ကေလးမ်ား၏ ေမွ်ာ္ေနေသာမ်က္ႏွာမ်ား ျပံဳးလာၾကသည္။
    ေရကန္ငယ္ေလးထဲသုိ႔ ေထာပတ္ဘူးခြံ အလြတ္ေလးကုိ ထည့္လုိက္သည္။ ဘူးခြံသည္ အေပၚမွ သံျပားလုံးဝမရွိေတာ့ သျဖင့္ ခြက္ေလးျဖစ္ေနသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကေလးတုိ႔၏ သဲၿမိဳ႕ေတာ္ေလးအတြက္ ေရကန္ငယ္ေလး၊ ေနာက္ ဘူးခြံပတ္လည္ တြင္ သဲမ်ားကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဖုိ႔လုိက္သည္။ ဘူးခြံထဲသုိ႔ သဲမ်ားမဝင္ႏုိင္ေအာင္ လပတ္စတစ္စေလးျဖင့္ ကာလုိက္သည္။ ညီေထြးကုိ ေရယူသခုိင္းကာ ဘူးခြံေလးထဲသုိ႔ ထည့္လုိက္သည္။ ေရႊဝါေရာင္ ကန္မ်က္ႏွာျပင္ေၾကာင့္ ေရကန္ေလးသည္ အေတာ့္ကုိ လွေနသည္။ ေရၾကည္ၾကည္ေလးႏွင့္ စိတ္ေအးဖြယ္ျဖစ္သည္။
    ''ကေလးေတြ ေကာင္းေကာင္း ကစားၾကေနာ္''
    ၿငိမ္း အိမ္ေပၚသုိ႔တက္ခဲ့သည္။ ဝရန္တာမွေန၍ ဗာဒံဖူးေလးမ်ားပါေသာ ကုိင္းသန္႔သန္႔ေလးမ်ားကုိ ခ်ဳိးလုိက္သည္။ ေအာက္သုိ႔ ျပန္ဆင္းကာ သဲၿမိဳ႕ေတာ္သုိ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းလာသည္။ ေရကန္ေလးေဘးတြင္  ဗာဒံဖူးေလးမ်ားပါေသာ အညႇာေလးမ်ားကုိ စုိက္လုိက္သည္။ ေရကန္ေလးသည္ အေတာ့္ကုိ လွပ၍ ပန္းျခံေလးသည္ ေနခ်င့္စဖြယ္ ျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔ ပုိင္ဆုိင္သမွ် ပလတ္စတစ္ ကား၊ ေကာ္ကား၊ သံကားေလးမ်ားႏွင့္ ကေလးတစ္သုိက္ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ကုန္းတက္ကုန္းဆင္း လုပ္လုိက္၊ ပန္းျခံသုိ႔ အနားလာယူ လုိက္ႏွင့္ သဲၿမိဳ႕ေတာ္ေလး အသက္ဝင္ေနသည္။ လမ္းတစ္ဝက္တြင္ ကားဘီးေပါက္သူလည္း ရွိသည္။ လမ္းၾကံဳသူမ်ားက ဝင္ကူသျဖင့္ ေက်းဇူးအခါခါ တင္ၾကျပန္သည္။ သဲၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ခုလုံး ကားဘီးရာႏွင့္ လူေျခရာမ်ားျဖင့္ ႐ႈပ္ပြေနသည္။
    ၿငိမ္း အိမ္ထဲျပန္ဝင္ကာ အုန္းဖတ္မ်ားကုိ ယူသည္။ အုန္းမႈတ္ခြက္ ႏွစ္ခြက္ကုိယူကာ အုန္းဖတ္မ်ားကုိ အညီအမွ် ခြဲထည့္ သည္။ ေနာက္တစ္ဖန္ အုန္းမႈတ္ခြက္တစ္ခုရွိ အုန္းဖတ္အနည္းငယ္ကုိ ခြက္ငယ္တစ္ခုတည္ ထည့္သည္။ နႏြင္းမႈန္႔အနည္းငယ္ကုိ ေရခပ္ႀကဲႀကဲေဖ်ာ္ကာ အုန္းဖတ္အနည္းငယ္ ႏႈတ္ထားေသာ အုန္းမႈတ္ခြက္တြင္ ထည့္ၿပီး သမလုိက္သည္။ အုန္းဖတ္အားလုံး အဝါေရာင္သန္းလာသည္။
    နႏြင္းရည္နည္းနည္း ထပ္ေဖ်ာ္ကာ ထုံးအနည္းငယ္ထည့္ေဖ်ာ္သည္။ အနီေရာင္ရဲရဲေလး ရလာသည္။ ခြက္ငယ္ထဲရွိ အုန္းဖတ္မ်ား ထည့္လုိက္သည္။ အုန္းဖတ္နီနီေလးမ်ား ျဖစ္လာသည္။ အုန္းဖတ္ဝါဝါေလးမ်ားႏွင့္ ေရာကာ သမလုိက္သည္။ ၿငိမ္းတုိ႔ ငယ္ငယ္က ကစားေသာ ဒံေပါက္ထမင္းပင္တည္း။
    မီးဖုိထဲမွ အာလူးႏွစ္လုံးကုိ ယူၿပီး အရြယ္ေတာ္ အတုံးကေလးမ်ား တုံးလုိက္သည္။ ၾကက္သားစင္စစ္ ျဖစ္သြားေပၿပီ။ ထုိ ၾကက္သားတုံးေလးမ်ား (အာလူးတုံးေလးမ်ားကုိ) ဗာဒံရြက္ေပၚ တင္လုိက္သည္။ ဗာဒံရြက္အခ်ဳိ႕ကုိ ခပ္ေသးေသးလွီးလုိက္သည္။ ခြက္ငယ္တစ္ခုထဲ ထည့္၍ ေရအနည္းငယ္ ဖ်န္းလုိက္သည္။ ၾကက္သြန္ခ်ဥ္၊ေဂၚဖီခ်ဥ္လည္း အဆင္သင့္ျဖစ္သြားသည္။ ဒံေပါက္ဆုိင္ ဖြင့္၍ရေပၿပီ။
    အားလုံးၿပီးသြားေတာ့ ၿငိမ္း ေပ်ာ္ေနသည္။ ကေလးေတြသာသိလွ်င္ ပုိ၍ေပ်ာ္ၾကမည္။ လုံျခံဳ စိတ္ခ်ရမည့္ေနရာတြင္ ဒံေပါက္ထမင္း၊ ၾကက္သားဟင္းႏွင့္ ခ်ဥ္တုိ႔ကုိ ေသခ်ာစြာသိမ္းလုိက္သည္။ လက္ေဆး၍ ကေလးတုိ႔၏ သဲၿမိဳ႕ေတာ္ဆီ ထြက္လာခဲ့ သည္။
    သဲၿမိဳ႕ေတာ္ေလးသည္ သိပ္မလွေတာ့ပါ။ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ သဲတံတုိင္းေလးမ်ား မရွိေတာ့။ ေရကန္ေလးသည္လည္း သဲတခ်ဳိ႕ဝင္ကာ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ျဖစ္ေနသည္။ မီးဖုိေခ်ာင္ေဆာက္ေနေသာ အလုပ္သမားအခ်ဳိ႕ လုိအပ္သမွ် သဲမ်ားကုိ လာယူ ၾကသည္။ ကေလးတစ္သုိက္သည္ ကစားရပ္ကာ တီးတုိးတုိင္ပင္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့ သဲၿမိဳ႕ေတာ္ေလးကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ၾက  သည္။ ေတာင္ကုန္းေလးလည္း မရွိေတာ့။ ဥမင္လုိဏ္ေခါင္းလည္း သဲေအာက္ေရာက္သြားသည္။ ကားလမ္းေလးမ်ားသည္ ကေလးေျခရာမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲကုန္သည္။ ပန္းျခံေလးသည္ အမႈိက္ပုံေလးသဖြယ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေရကန္ေလးမွာ ပိန္႐ႈံ႕သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ကေလးမ်ား၏ မ်က္ႏွာတြင္ ဝမ္းနည္းဟန္ကုိ မေတြ႕ရေခ်။ ေနာက္တစ္မ်ဳိး ေျပာင္းေဆာ့ရန္ တုိင္ပင္ေနၾကသည္။
    ၿငိမ္းသည္ သူ၏ ဒံေပါက္လုပ္ငန္းကုိ မူပုိင္လႊဲေပးလုိက္သည္။ ကန္႔ကြက္မည့္သူ မရွိ။ သတင္းစာောကာ္ျငာခ မကုန္။ေရွ႕ေနငွားရန္လည္း မလုိ။ ဒံေပါက္လုပ္ငန္းကုိ ေပါက္စႏွင့္ ေလးေလးလႈိင္က ပုိင္သြားသည္။ ဗာဒံရိပ္တြင္ ဆုိင္ဖြင့္ေနေပၿပီ။ ညီေထြးႏွင့္ ေအာင္ထူးၾ<ြကယ္က အသုံးမလုိေတာ့ေသာ ဗလာစာအုပ္အေဟာင္းမ်ား သြားရွာေနၾကသည္။ သန္းၾ<ြကယ္သူေဌးလုပ္ရန္ ၾကံစည္ထားၿပီထင့္။
    မိငယ္ေလးက ဗာဒံရြက္လုိခ်င္သည္ဟု ေျပာလာသည္။ ဒံေပါက္ထုပ္ရန္အတြက္ ဗာဒံရြက္ကုိ ဆုိင္သြင္းခ်င္၍ဟု ဆုိသည္။ ရွိၿပီးသား ဗာဒံရြက္က နည္းေနသည္ပဲ။ က်န္ကေလးမ်ားကလည္း ဗာဒံရြက္ကုိ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းကာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ ဆီခ်က္ ေခါက္ဆြဲ၊ မုန္႔ဟင္းခါး၊ အေအးဆုိင္ ဖြင့္လုိသည္တဲ့။
    ၿငိမ္း အိမ္ေပၚကုိ တက္ခဲ့သည္။ အရိပ္အတြက္ မလုိေသာ အကုိင္းခပ္ႀကီးႀကီးႏွစ္ကုိင္းကုိ ခ်ဳိးလုိက္သည္။ ''ေဟး'' ကနဲ ဝမ္းသာအားရ ေအာ္လုိက္ေသာအသံသည္ ကေလးတုိ႔၏ ရင္တြင္းမွ ျဖစ္လာသည္ဟု ၿငိမ္း ထင္သည္။ ရင္တြင္း ေအးကနဲ ျဖစ္သြားရ သည္။ ဗာဒံရိပ္မွ ကေလးမ်ားကုိၾကည့္ယင္း ၿငိမ္း ေတြးေနမိသည္။
    ၿငိမ္း ေတာ္ေတာ္ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္မိၿပီေကာ။ ဘာလုိ႔မ်ား ဗာဒံပင္ကုိ သရက္ပင္ ျဖစ္ေစခ်င္ပါလိမ့္။ ဗာဒံပင္ေနရာမွာ သရက္ပင္သာ ယခင္ကရွိခဲ့လွ်င္...။
    ၿငိမ္း ငယ္ငယ္ကေပ်ာ္ခဲ့ရမည္ မထင္ပါ။ ခူေကာင္မ်ားစြာ ေနတတ္ေလ့ရွိၿပီး ပုိးစားလြယ္ေသာ သရက္ပင္ရိပ္တြင္ ၿငိမ္းတုိ႔ မကစားႏုိင္ပါ။ ေနာက္ သရက္ရြက္ႏုႏု၊ သရက္ပင့္လွလွ၊ သရက္ဖူးေသးေသးေလးမ်ားကုိ ၿငိမ္းတုိ႔ ကစား၍ ရမည္မထင္ပါ။
    ေစာေစာကပင္ ၿငိမ္း ေတြးခဲ့ေသးသည္ပဲ။ မျဖစ္ႏုိင္တာမုိ႔ ၿငိမ္းေတြးသည္တဲ့။ ျဖစ္ႏုိင္တာဆုိလွ်င္ ထ,လုပ္လုိက္မည္တဲ့။
    ခုေကာ။ ခုခ်ိန္မွာ သရက္ပင္ပ်ဳိးေလးတစ္ပင္ စုိက္ရလွ်င္ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။ သိပ္ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ အလြန္ပင္ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
    ၿငိမ္း ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်စ္ခဲ့ရေသာ ညီေထြးတုိ႔ အခ်စ္ေတာ္ ဗာဒံပင္ႀကီးကုိ အားနာသလုိ ၾကည့္လုိက္မိသည္။ အမွန္ေတာ့ ဗာဒံပင္ႀကီးတြင္ အရြက္မ်ားမ်ား ေဝႏုိင္ေရးအတြက္ ၿငိမ္းက ဆုေတာင္းရမည္ မဟုတ္ပါလား။
    ''ဗာဒံပင္ႀကီး သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္၍ အရြက္မ်ားမ်ား ေဝပါေစသတည္း။ အရြက္မ်ားမ်ား ေဝပါေစသတည္း။''

မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)
၁၉၈၅ ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ လ၊ သဘင္ မဂၢဇင္း

1 comment:

  1. ပထမဆံုး လက္ရာမို႕ စိတ္၀င္စားစြာ နဲ႕ ဖတ္သြားပါတယ္..။ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း နဲ႕ နွစ္သက္ဖြယ္ရာ။ ျမဳပ္ထားဟန္ေပၚတဲ့ အခ်က္ ( message) ကေတာ့၊ မွန္းဆရ အနည္းငယ္ ခက္ခဲ သလို..

    ခင္မင္စြာျဖင့္-
    ေကသြယ္

    ReplyDelete