အညိဳမွသည္ ၾကက္ေသြးနီသုိ႔ ၄

ဟားဗတ္မွာ က်င္းပသည့္ အျပည္ျပည္ ဆိုင္ရာ စာေပ ေဆြးေႏြးပြဲ
တစ္ခါက အညိဳ၏ ရင္ေသြး ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ကူးဗား၏ တပည့္လည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ၊ Experimental Writer ေခၚ တီထြင္စမ္းသပ္ အေရးအသား ဆရာမ တစ္ဦးျဖစ္သည့္

Jane Unrue က အညိဳတြင္ က်င္းပေသာ စာေပ ေဟာေျပာပြဲ အၿပီး၌ သူ လက္ရွိ စာသင္ၾကား ေနေသာ ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္၏ Humanities မွ ႀကီးမွဴး က်င္းပမည့္ စာေပ ေဆြးေႏြးပြဲ တစ္ခုသို႔ ပါ၀င္ ဆင္ႏႊဲရန္ ဖိတ္ၾကား ခဲ့ပါသည္။ အညိဳရွိရာ ပေရာဗီဒင့္စ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္ရွိရာ ကိန္းဘရစ္ခ်္ၿမိဳ႕တို႔မွာ ျပည္နယ္ တစ္ခုစီတြင္ ရွိေသာ္လည္း ခရီး အကြာအေ၀းအားျဖင့္ တစ္နာရီစာ ကားေမာင္းသမွ်သာ ၾကာျမင့္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခရီးရွည္ ထြက္ရန္ မလိုဘဲ ေန႔ခ်င္းျပန္ သြား႐ံုျဖင့္ ထိုေဆြးေႏြးပြဲသို႕ တက္ေရာက္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ ဂ်ိန္း၏ ဖိတ္ၾကားမႈကုိ လက္ခံ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

အမွန္ေတာ့ အညိဳ႕ရင္ခြင္မွာ ေနျဖစ္စဥ္ အတြင္း စာေပ ေဆြးေႏြးပြဲေလးမ်ား၊ ေဟာေျပာပြဲေလးမ်ား၊ ေက်ာင္းစာ သင္ခန္း အတန္းမ်ားကို ဖိတ္ၾကားတိုင္း မျငင္းမဆန္ လက္ခံ ျဖစ္ခဲ့သည္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုပြဲမွာ ဟားဗတ္ကဲ့သို႕ နာမည္ေက်ာ္ တကၠသိုလ္ႀကီး၏ နာမည္ေက်ာ္ စာၾကည့္တိုက္ တစ္ခုျဖစ္ေသာ လာေမာင့္ စာၾကည့္တိုက္တြင္ က်င္းပမည္ ျဖစ္ကာ ပါ၀င္ ေဆြးေႏြးၾကမည့္ သူမ်ားမွာလည္း အီရန္၊ အီရတ္၊ တ႐ုတ္၊ ဒီမိုကရက္တစ္ ရီပတ္ ဘလစ္ကြန္ဂို၊ က်ဴးဘား ႏိုင္ငံတို႔မွ ျဖစ္သျဖင့္ အေတာ္ႀကီး စိတ္၀င္စား မိခဲ့ပါသည္။

ထို႔ျပင္ ေဆြးေႏြးပြဲ အမည္ကို စီစဥ္သူ ဂ်ိန္းက In Other Wor(l)ds  ဟု ေပးထားရာ ကဗ်ာဆန္သကဲ့သို႔ အနက္ႂကြယ္ေနသျဖင့္ ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားခဲ့ ရပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ထိုေဆြးေႏြးပြဲ အတြက္ မည္သည့္ ျပင္ဆင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ ရပါမည္နည္းဟု ေမးရာ ဂ်ိန္းက ကိုယ့္၀တၳဳမ်ားကို ရထားၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ မည္သည့္ ျပင္ဆင္မႈမ်ဳိးမွ် ျပဳလုပ္ရန္ မလိုေၾကာင္း၊ ထိုေန႔တြင္ သူက စကား၀ိုင္းကို ဦးေဆာင္ကာ စာေရး ဆရာမ်ား အားလံုး ၀ိုင္းေဆြးေႏြး ေျဖဆိုႏိုင္ရန္ ေမးျမန္းသြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းတို႔သာ ျပန္ေျဖေလသည္။

သို႔ေသာ္ စာေရးဆရာ အသီးသီးကို မိတ္ဆက္ေပးရန္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ မ်ားကို တာ၀န္ ေပးလိုသျဖင့္ ကိုယ့္အား မိတ္ဆက္ေပးရန္ အညိဳ၏ စာေပ အႏုပညာ ဌာနတြင္ တက္ေရာက္ သင္ၾကားေနေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးဦးအား တာ၀န္ေပး ေပးပါရန္ ဆိုေလသည္။

သို႔ျဖင့္ ခန္းလံုးျပည့္မွ် တက္ေရာက္ေနၾကေသာ လာေမာင့္ စာၾကည့္တိုက္၏ စာေပ ေဆြးေႏြးပြဲ အခ်ိန္ က်ေရာက္ လာခဲ့ပါသည္။ ပါ၀င္ ေဆြးေႏြးမည့္ စာေရးဆရာ ၆ ဦးအနက္ အီရန္မွ ရွာရီရာမဒါနီပါးရ္ ွShahriar Mandanipour ႏွင့္ကြန္ဂိုမွ ျပဲမြန္ဂ်ိဳဘာ Pierre Mujumba တို႔မွာ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္မ်ားက ဘေရာင္း တကၠသိုလ္ ၏ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ စာေရးဆရာ စီမံကိန္းမွ ေရြးခ်ယ္ခံ စာေရးဆရာမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး အေမရိကတြင္ အေျခခ် ေနထိုင္ခဲ့ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ေလ သည္။ ထို႔ျပင္တိုက္ဆိုင္စြာ တ႐ုတ္မွ ဆြာဒီ Xue Di ကလည္း လက္ရွိမွာ အညိဳ၏ မီဒီယာဌာန၀န္ထမ္းတစ္ဦး ျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ က်ဴးဘားမွ ပက္ဘ လိုမရီဒါ Pablo Maridar ႏွင့္အီရတ္မွ ေမဆလမ္ဟာဒီ Mayselun Hadi တို႔သာ အညိဳႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ ဆက္စပ္မႈ မရွိသူ မ်ားပါ။ ထိုသို႔ အညိဳ႕ရင္ခြင္ႏွင့္ မကင္း သူမ်ားဟု သိရသည့္ အသိေၾကာင့္လည္း ကိုယ့္မွာ ထိုေဆြးေႏြးပြဲ မစမီကပင္ စိတ္လက္ေအးခ်မ္း ေနမိေလသည္။ အညိဳမွေပးေသာ လံုျခံဳ ေအးခ်မ္းမႈကား ၾကက္ေသြးနီ၏ ရင္ခြင္ထိတိုင္ လတ္ဆတ္ေနေၾကာင္း ထိုစဥ္ကတည္း က ကိုယ္သိ ေနခဲ့သည္ဟု ဆိုရမည္လား မေျပာတတ္ေပ။

ေဆြးေႏြးပြဲမွာ စီစဥ္သူ ဂ်ိန္း၏ ထက္ျမက္ၿပီး အေထာက္အကူ ျပဳလွသည့္ ေမးခြန္းမ်ားေၾကာင့္ အဆင္ေျပ ခဲ့သည္ပင္။ ထိုေန႔က တက္ေရာက္ လာၾကသည့္ ပရိသတ္မွာလည္း စာေရးဆရာ အသီးသီး၏ အေျပာမ်ား အေပၚ အာ႐ံု အျပည့္အ၀ စူးစိုက္ နားေထာင္ကာ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည့္ အတြက္ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးရသည့္ အရသာက ပိုမို ခ်ဳိၿမိန္ ခဲ့ပါသည္။ အီရန္၊ အီရတ္ အေၾကာင္းကား အေမရိကန္ ပရိသတ္ အတြက္ စိတ္၀င္စားစရာ ျဖစ္သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ၾကားဖူးနား၀ ရွိၿပီးသား ျဖစ္ေနသေလာက္ ျမန္မာ အေၾကာင္းမွာမူ သူတို႔အဖို႔ ၾကားရခဲသျဖင့္ အေတာ္ႀကီး စိတ္၀င္တစား ေမးျမန္းခဲ့ၾကရာ ကိုယ့္မွာလည္း ျမန္မာ စာေရးဆရာ မ်ား၏ အေၾကာင္းအရာ ေရြးခ်ယ္ပံု၊ ေရးျဖစ္ေလ့ ရွိေသာ တင္ျပပံုႏွင့္ စာနယ္ဇင္း ေစ်းကြက္ အပါအ၀င္ ပရိသတ္ တံု႔ျပန္မႈတို႕ အေၾကာင္း အေတာ္ႀကီး က်ယ္က်ယ္၀င့္၀င့္ ေျဖၾကား ေဆြးေႏြး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဂ်ိန္း၏ အေမးမ်ားကလည္း ကိုယ့္အတြက္ ေျဖခ်င္ စရာမ်ား ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

ထို႔ေနာက္ ေဆြးေႏြးပြဲ ၿပီးဆံုးသျဖင့္ အညိဳရွိရာကို ျပန္ေရာက္ လာခဲ့သည့္တိုင္ ဂ်ိန္းက မၾကာခဏ ဖုန္းဆက္ လာတတ္သည္။ တစ္ဖန္ သူ႔ေက်ာင္းသားမ်ား အတြက္ ကိုယ့္၀တၳဳတိုမ်ားကို သင္ၾကားလိုသျဖင့္ ထို၀တၳဳမ်ား အေၾကာင္းႏွင့္ ကိုယ္စာေရးပံု တို႔ကို အင္တာဗ်ဴး လုပ္လိုေၾကာင္း ေျပာလာျပန္ပါသည္။ အင္တာဗ်ဴးမွာ လည္း ထိုလာေမာင့္ စာၾကည့္တိုက္တြင္ပင္ အသံဖိုင္ အျဖစ္ သိမ္းဆည္းထားကာ သူ႔ေက်ာင္းသားမ်ား အတြက္သာ ရည္ရြယ္သည္ဟု ဆိုသျဖင့္ ကိုယ္လည္း သေဘာတူ ျဖစ္ခဲ့သည္။

ဟားဗတ္ရွိရာ ကိန္းဘရစ္ခ်္သို႕ တစ္ေခါက္ျပန္သြားကာ ထိုအင္တာဗ်ဴးကို လုပ္ရျပန္သည္။ သည္တစ္ခါမွာေတာ့ ဂ်ိန္းက ဆရာမလည္းျဖစ္ကာ ကိုယ္တိုင္လည္း တီထြင္ ဆန္းသစ္ေသာ ပံုစံျဖင့္ စာေရးတတ္သူပီပီ စာေရးနည္းႏွင့္ တင္ျပပံုေပၚ အေျခခံ သည့္ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ေမးခြန္း ေျမာက္ျမားစြာကို ေမးလာေတာ့သည္။ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္၀တၳဳ အေၾကာင္း ယခုေလာက္ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ရွင္းျပခြင့္ မရခဲ့သူပီပီ ၀မ္းသာအားရ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျဖၾကားေပးျဖစ္ရာ ဂ်ိန္းမွာ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ ေနေလသည္။

ထိုေန႔က အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာ အင္တာဗ်ဴး လုပ္ၿပီးသည့္တိုင္ ေန႔လယ္စာစား ခိုက္မွာလည္း အျခားေထြရာ ေလးပါး ဘ၀ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို ဖလွယ္ ျဖစ္ၾကကာ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ပိုမိုရင္းႏွီး သြားခဲ့ရပါသည္။  ထိုေန႔က ေန႔လယ္စာကို အီရန္မွ စာေရးဆရာ ရွရီရာကိုပါ ဖိတ္ၾကား ထားသျဖင့္ ေဆြးေႏြး ပြဲေန႔ကတည္းက  တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး  အေပးအယူ တည့္စြာ ေဆြးေႏြး ျဖစ္သူတစ္ဦး ျဖစ္သည့္ ရွရီရာႏွင့္ပါ ပိုမို ရင္းႏွီးခြင့္ ရလာေလသည္။ ရွရီရာမွာ Dark Humour ဟုေခၚရမည့္ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ဟာသမ်ဳိးကို ေျပာတတ္သူမို႔ တစ္ခါက ခင္မင္ေလးစားကာ တစ္ခရီးတည္း အတူ သြားခဲ့ဖူးသည့္ ကြယ္လြန္သူ စာေရးဆရာ ေမာင္ေသာ္ကကို သတိ ရေနမိခဲ့ျပန္သည္။ ရွရီရာႏွင့္ ဂ်ိန္းကိုပင္ ဆရာေမာင္ေသာ္ ကအေၾကာင္း ေျပာျပျဖစ္ေသးသည္။  သို႔ျဖင့္ စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္းကို ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ ေျပာဆို ေဆြးေႏြးႏိုင္မည့္ စာေရးဆရာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ရရွိလာခဲ့ေလသည္။

အညိဳ၏ ထူးျခားလွပေသာ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ အခမ္းအနား

အေမရိကရွိ တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ ေမလသည္ စာသင္ႏွစ္ ကုန္ဆံုးသည့္ လျဖစ္သျဖင့္ စာေမးပြဲမ်ား ရွိသကဲ့သို႔ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္မ်ား က်င္းပသည့္လလည္း ျဖစ္ေလသည္။ သူတို႔က ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ အခမ္းအနားမ်ားကို Commencement Ceremony ဟု ေခၚဆိုၾကသည္။ ေက်ာင္းၿပီးၿပီး ဘ၀စသည့္ အထိမ္း အမွတ္ ျဖစ္သျဖင့္ ထိုသို႔ ေခၚဆိုၾကျခင္း ျဖစ္ရာ ေက်ာင္းမွ ခြာရေတာ့မည္ ျဖစ္သျဖင့္ ၀မ္းနည္းရသည့္ ခံစား ခ်က္ထက္ ဘ၀ပင္လယ္ အေျပာက်ယ္ က်ယ္အား စတင္ ကူးခတ္ရေတာ့မည္ ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွား တက္ႂကြရသည့္ ခံစားခ်က္က ပိုမ်ား ေနတတ္ေလသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ အညိဳ၏ ဘြဲ႔ႏွင္း သဘင္ အခမ္းအနားသည္လည္း စိတ္လႈပ္ရွား တက္ႂကြစရာ ေကာင္းလွသည္။ အညိဳ၏ ပင္မ တကၠသိုလ္ အေဆာက္အအံုသို႔ ၀င္ရမည့္ ၀င္ေပါက္ကား တစ္ႏွစ္တြင္ တစ္ခါသာ ဖြင့္သည့္ ၀င္ေပါက္ျဖစ္ၿပီး ထိုတစ္ခါမွာ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ အခမ္းအနား က်င္းပသည့္ ေန႔တြင္ ျဖစ္ေလသည္။ အညိဳ၏ ဆရာ၊ ဆရာမ အားလံုးႏွင့္ အတူ ဘြဲ႔ရေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား အားလံုးက တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ပိတ္ထားခဲ့ၿပီး ထိုေန႔တြင္မွ ဖြင့္လွစ္ေပးေသာ ထိုဂိတ္တံခါး ကိုျဖတ္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည့္ ဓေလ့မွာ အညိဳ၏ ထူးျခားခ်က္ ျဖစ္ေလသည္။ မိမိတို႔ ရရွိထားသည့္ ဘြဲ႔မ်ား၊ ရာထူးမ်ားႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ ၀တ္႐ံု ႀကီးမ်ား ၀တ္ဆင္ ထားၾကေသာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက ထိုဂိတ္တံခါးကို ျဖတ္သန္းကာ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ က်င္းပရာ ပင္မျမက္ခင္းဆီ ၀င္ၾကသည့္အခိုက္ လမ္းေဘး၀ဲယာမွ ဘြဲ႔၀တ္စံု အသီးသီး ၀တ္ဆင္ထားသည့္ ဘြဲ႔ရေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ တစ္နည္း ဆရာ၊ ဆရာမတို႔၏ တပည့္မ်ားက မိဘေဆြ မ်ဳိး ဧည့္ပရိသတ္ အေပါင္းႏွင့္ အတူ လက္ခုပ္ ၾသဘာမ်ားျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းေျမာက္ ဂုဏ္ယူစြာ ျပန္လည္ခ်ီးေျမႇာက္ ၾကသည့္ျမင္ကြင္းမွာ မထူးေသာ္လည္း ဆန္းသည့္၊ မဆန္းေသာ္လည္း လန္းသည့္ ျမင္ကြင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးက ပညာဗဟုသုတ၊ ဇြဲ၊ ၀ီရိယ အျပည့္ျဖင့္ သင္ၾကား မွ်ေ၀ ေပးထားသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမတို႔၏ ေစတနာႏွင့္ပညာကို အသိအမွတ္ျပဳ၊ ေလးစား ဂုဏ္ျပဳသည့္ အေနျဖင့္ တပည့္ျဖစ္သူ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားက မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ အတူ လက္ခုပ္ၾသဘာ ေပးၾကျခင္းကို ဖရဏာပီတိ ဂြမ္းဆီထိသည့္ ပီတိမ်ဳိးျဖင့္ ခံယူခြင့္ ရသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ၾကည့္ရသည္မွာ အလြန္ပင္ မုဒိတာ ပြားစရာ ျဖစ္ေလသည္။

အမွန္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုလည္း ၀တ္ဆင္ အျပည္ျပည္ ဆိုင္ရာဌာန၏ Faculty ဆရာ အျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳထားရာ ထိုေလွ်ာက္လမ္းေပၚတြင္ သက္ဆိုင္ရာ ဘြဲ႔၀တ္႐ံုျဖင့္ ၀င္ေရာက္ ေလွ်ာက္လွရာ ဘြဲ႔၀တ္႐ံုလည္း ပါမလာသကဲ့သို႔ ငွားရမ္း ရန္မွာလည္း ကိုယ္ရထားသည့္ ဘြဲ႔မ်ား၏ ၀တ္႐ံုမ်ားမွာလည္း သည္အညိဳ႔၀န္းက်င္တြင္ မရွိႏိုင ္ျဖစ္ရကာ ထိုေလွ်ာက္လမ္းေပၚ လမ္းမေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ပါေခ်။

ကိုယ္ႏွင့္ မိသားစုသဖြယ္ ခင္မင္ ရင္းႏွီးသြားသည့္ မႏုႆေဗဒႏွင့္ အေရွ႕ေတာင္ အာရွသမိုင္း ပါေမာကၡ ပက္ထရစ္ရွာဆိုင္မြန္က ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ ကိုယ္၀တ္ႏိုင္မည့္ ဘြဲ႔၀တ္စံုတစ္ခုကို အရရွာကာ သူႏွင့္အတူ ေလွ်ာက္လွမ္းရန္ တိုက္တြန္းခဲ့သည့္တိုင္ စာသင္တန္းေလး သံုး၊ ေလး၊ ငါးတန္းေလာက္သာ ၀င္သင္ျဖစ္ခဲ့သည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ လက္ခုပ္ၾသဘာ ခံယူထိုက္သည့္ ဆရာအျဖစ္ ျမင္ေယာင္ မရသျဖင့္ ထိုတိုက္ တြန္းမႈကို ျငင္းပယ္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အညိဳ၏ ထိုထူးျခားေသာ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ အခမ္းအနားမွာ စာေပ အႏုပညာဌာန၏ ဌာနတြင္း အခမ္းအနားတြင္ Commencement speech  ေခၚ ေက်ာင္းကိုခြဲ ဘ၀ကို ႏႊဲမည့္ အားေပး မိန္႔ခြန္းကို အညိဳ၏ ေက်ာင္းသူေဟာင္းလည္းျဖစ္၊ အေမရိကရွိ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ စာေရးဆရာ အသင္းႀကီး၏ နာယက အဖြဲ႔၀င္လည္း ျဖစ္သည့္ ဂ်ဳိအန္းက မိန္႔ေႁခြရာမွာေတာ့ ကိုယ္က ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ “ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း” စာမူမွ စာသားမ်ားျဖင့္ ပူးတြဲ တင္ဆက္ကူညီေပးခဲ့ ျဖစ္ပါသည္။

အညိဳမွ မဟုတ္မူဘဲ အျခားအျခားေသာ အေမရိက တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ 

ထို Commencement speech ေခၚ ေက်ာင္းကိုခြဲ ဘ၀ကို ႏႊဲမည့္ အားေပး မိန္႔ခြန္းအား ေျပာၾကား သူမ်ားအား ႏိုင္ငံေရး၊ အႏုပညာႏွင့္ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကား ထင္ရွားသူမ်ားကို ဖိတ္ၾကား တတ္ၾကရာ တစ္ေက်ာင္းႏွင့္ တစ္ေက်ာင္း၊ တကၠသိုလ္ တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု အၿပိဳင္အဆိုင္ ျဖစ္ၾကေလသည္။

ထိုႏွစ္က သမၼတ အိုဘားမား၏ ပထမဆံုးႏွစ္ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ သူ႔ကို ထိုမိန္႔ခြန္း ေႁခြေပးရန္ ေတာင္းဆိုသည့္ တကၠသိုလ္မ်ား အမ်ားအျပား ေပၚေပါက္ခဲ့ ေသးသည္။ က်န္တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ သက္ဆိုင္ရာ ဌာနအလိုက္သာ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္  အခမ္းအနားကို က်င္းပ တတ္ၾကၿပီး စု႐ံုးကာ က်င္းပတတ္သည့္ အခမ္းအနားမ်ဳိး ရွိလွ်င္လည္း အညိဳ႕မွာကဲ့သို႔ ဆရာမ်ားကို ေလွ်ာက္လမ္းေပၚ ေလွ်ာက္ေစကာ လက္ခုပ္ၾကဘာ ေပးျခင္းမ်ဳိး၊ တစ္ဖန္ဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ အသီးသီးအား ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ျခံရံကာ အညိဳ႕ပရိ၀ုဏ္၏ လမ္းမ်ားေပၚမွာ စီတန္း လမ္းေလွ်ာက္ကာ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ား၏ လက္ခုပ္ ၾသဘာကို ခံယူ ၾကျခင္းမ်ဳိး၊ အႏွစ္ႏွစ္ အလလက အညိဳ႕ထံမွ ဘြဲ႔ရၿပီး သြားသည့္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေဟာင္းမ်ားက အစုအဖြဲ႔ႏွင့္ ျပန္လာကာ စီတန္း လမ္းေလွ်ာက္ပြဲ၏ ေနာက္ဆံုးမွာ စာတန္း အသီးသီး၊ ၀တ္စံု အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ေဖ်ာ္ေျဖေရး တစ္နည္းတစ္ဖံုျဖင့္ လုိက္ပါၾကျခင္းမ်ဳိး၊ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါသာဖြင့္သည့္ဂိတ္တံခါးမွာ အညိဳ၏ ရင္ခြင္သားမ်ားက ပြင့္ေနသည့္ ဂိတ္တံခါး ႏွင့္ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုမ်ား ႐ိုက္ၾကျခင္းမ်ဳိးကား အညိဳ႕မွာသာ ေတြ႔ရႏိုင္ သည့္ျမင္ ကြင္းမ်ဳိးမွန္း မသိႏိုင္ေသးပါလ်က္ အညိဳ၏ ရင္ခုန္လႈပ္ရွား ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္း ေသာ ထိုတစ္ေန႔ကို သေဘာ အက်ႀကီး က်ကာ ၾကည္ႏူး ေနမိပါသည္။

ကိုယ္က ပထမ ဘြဲ႔ျဖစ္ေသာ ေဆးပညာ ဘြဲ႔ကို ကိုယ္တိုင္တက္ေရာက္ မယူ ျဖစ္ဘဲ လန္ဒန္ တကၠသိုလ္မွ က်န္းမာေရး စနစ္မ်ား စီမံ ခန္႔ခြဲမႈ ဒီပလိုမာကိုသာ ကိုယ္တိုင္ တက္ေရာက္ယူဖူးပါသည္။ လန္ဒန္ တကၠသိုလ္၏ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ ခန္းမ မွာလည္း ေတာ္၀င္မင္းသမီး အန္းက တကၠသိုလ္၏ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ နာယကအျဖစ္ ခ်ဳိသာသင့္ျမတ္ အနက္ႂကြယ္သည့္ မိန္႔ခြန္းမ်ဳိး ေျပာၾကားသည္မွ အပ အျခား ထူးျခားမႈ မ်ဳိး မရွိေသာ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ အခမ္းအနားမ်ဳိး ျဖစ္ရကား ကိုယ့္အဖို႔ အညိဳ၏ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ အခမ္းအနားသည္ အမွန္တကယ္ စြဲမက္ဆင္ႏႊဲ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဘြဲ႔ယူေက်ာင္းသူတစ္ ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ကိုပင္ ေမြးဖြား ေပးႏိုင္သည္ အထိ စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့ရသည္ကိုလည္း ၀န္ခံရေပမည္။
ခုေတာ့ ဆရာအျဖစ္ ေလွ်ာက္လွမ္း ခြင့္ရသည့္တိုင္ အေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္ လက္ခုပ္ေႁခြ ပရိသတ္ တစ္ေယာက္ အျဖစ္သာ ေက်နပ္ခဲ့ရေပ သည္။  မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ အမ်ားအားျဖင့္ ေအးခ်မ္း တိတ္ဆိတ္လွသည့္ အညိဳ႕ ပရိ၀ုဏ္မွာ ထိုေန႔က မထင္မွတ္ ေလာက္ေအာင္ သံစံုျမည္ဟည္း ပဲ့တင္ ထပ္ခဲ့သည္ကေတာ့ အညိဳ၏ မျမင္သာသည့္ စည္းလံုးမႈကို ကိုယ္စားျပဳခဲ့ သည္ဟု ဆိုရေပမည္။

အညိဳ၏ အျခား မွတ္မိစရာ

အညိဳ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာ သာမန္အားျဖင့္ ပညာရပ္ ဆိုင္ရာဌာနမ်ား အလိုက္သာ လူစု႐ံုး စု႐ံုး ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ဘြဲ႔ႏွင္း သဘင္ အခမ္းအနားမတိုင္မီ ကာလ တစ္ခုက သိသာ ထင္ရွားသည့္ စည္းလံုး မႈမ်ဳိးကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ ရဖူးေၾကာင္းလည္း ျပန္ေျပာင္း အမွတ္ရမိပါသည္။ ထိုေန႔က ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ ၂၀ ရက္ျဖစ္ကာ ပထမဆံုး လူမည္း သမၼတ အျဖစ္ တက္ေရာက္လာမည့္ သမၼတ အိုဘားမား၏ က်မ္းသစၥာ က်ိန္ဆိုပြဲေန႔ ျဖစ္ပါ သည္။ ထိုေန႔က ခန္းမက်ယ္ႀကီး တစ္ခုတည္းမွာ အညိဳ႕ရင္ခြင္သားမ်ား အေတာ္ မ်ားမ်ားက စုစည္းကာ ပိတ္ ကားျပင္က်ယ္မွာ ျပသေနသည့္ က်မ္းသစၥာ က်ိန္ဆိုပြဲ တိုက္႐ိုက္ ထုတ္လႊင့္မႈကို အားေပး ၾကည့္ရႈခဲ့ရသည္မွာလည္း အမွတ္ရစရာပင္။

ထိုစဥ္က လူမုန္း မ်ားေနသည့္ သမၼတေဟာင္း ဘုရွ္မွ သမၼတ တာ၀န္ လႊဲအပ္ေပးရန္ စင္ေပၚ တက္လာရာတြင္ပင္ အညိဳ႕ရင္ခြင္သားမ်ားက ေအာ္ဟစ္ ႐ႈတ္ခ်ကာ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဟန္ကို တစ္ၿပိဳင္တည္း ျပခဲ့ၾကသကဲ့သို႕ မည္သည့္ စြမ္းေဆာင္မႈမ်ဳိးမွ် မထမ္းေဆာင္ ေပးရေသးသည့္ သမၼတသစ္ အိုဘားမားက က်မ္း သစၥာ က်ိန္ဆိုကာ သမၼတ တာ၀န္ လႊဲေျပာင္းရယူရန္ ထြက္လာသည့္ အခါ တြင္ေတာ့ အားလံုး လိုလိုက တစ္ၿပိဳင္တည္း သဲသဲလႈပ္ အားေပး ေအာ္ဟစ္ခဲ့ ၾကပါသည္။

ေရခဲမွတ္ေအာက္ အေတာ္ႀကီး ေရာက္ေနေအာင္ ေအးလွသည့္ အေအး ဒဏ္ေအာက္မွာ တက္ႂကြ အားေပးေနသည့္ ၀ါရွင္တန္မွ ပရိသတ္ ေလးသိန္းေက်ာ္၏ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ အေပ်ာ္ကို အေႏြးဓာတ္ ေပးထားသည့္ ခန္းမထဲမွ မွ်ေ၀ ခံစားေနၾကရသည့္ ကိုယ္တို႔ အားလံုးမွာ ထိုစဥ္ ခဏက အညိဳ၏ ဆႏၵကို တညီ တညြတ္တည္း ျပခြင့္ရသည့္ အတြက္လည္း အားလံုး တစ္သားတည္း ျဖစ္ကာ အေပ်ာ္ ကူးခဲ့ၾကသည္မွာလည္း အညိဳ႕အေၾကာင္းေတြးလွ်င္ မွတ္မိေန ေသးသည့္ အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဟားဗတ္ ဖိတ္ၾကားစာေၾကာင့္ ငိုပြဲ ဆင္ခဲ့ရျခင္း

ငယ္စဥ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဘ၀မွာကတည္းက အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ခဲ့ၾက သူမ်ားက သည္အေမရိက တစ္ခြင္မွာ အေျခခ် ေနထိုင္ ေနၾကရာ သူတို႔ႏွင့္ အတူ ခရီးရွည္ တစ္ခုထြက္ရန္ လေပါင္း မ်ားစြာတည္းက ႀကိဳတင္စီစဥ္ ထားခဲ့ၾကေလသည္။

ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေျမာက္ပိုင္း မိန္းျပည္နယ္ရွိ အေကးဒီးယား အမ်ိဳးသား ဥယ်ာဥ္ႀကီးရွိရာသို႔ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ဇြန္လဆန္းတြင္ ခရီးရွည္ တစ္ခု မထြက္မီမွာ ဟားဗတ္ မွ ဂ်ိန္းက “ဟားဗတ္မွာ စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္စာေလာက္ လာေနရင္း စာေရးဖို႕ စိတ္၀င္စားသလား”ဟု အီးေမးလ္ျဖင့္ ေမးခဲ့ဖူးရာ ကိုယ္က “စိတ္၀င္စားသားပဲ။ အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဇြန္လထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ မိန္းသြားမယ္။ ဇူလိုင္ လဆန္းမွာ ရန္ကုန္ အျပန္ကို ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္မွာ နားရင္း နာမည္ေက်ာ္ဂရင္းကန္ညႊန္ကို သြားလည္မယ္”ဟု ေျဖထားပစ္ခဲ့သည္။

အထက္တန္းေက်ာင္းႏွင့္ ေဆးေက်ာင္း အတူတက္ေဖာ္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ႏွင့္ သြားရသည့္ ခရီးမွာ ကားတစ္စီးငွားၿပီး စိတ္ႀကိဳက္ လည္သကဲ့သို႔ တည္းစရာကိုလည္း ေကာ့္တစ္ခ်္တစ္လံုး ငွားကာ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾကသျဖင့္ အလြန္အၾကဴး ေပ်ာ္ခဲ့သည့္ ခရီးလည္း ျဖစ္ပါသည္။

ခရီးမွ ျပန္ေရာက္ၿပီး မၾကာမီမွာ ဟားဗတ္ရွိ Radcliffe Institute for Advanced Study  မွ ကမ္းလွမ္းစာက ေရာက္လာခဲ့သည္။ အညိဳက ေပးေသာ ဉာဏ္ပူေဇာ္ခထက္ ႏွစ္ဆမက မ်ားျပားေသာ ေငြေၾကး၊ အခြင့္အေရးမ်ားကို ေဖာ္ျပထားသည့္ အလြန္ ယဥ္ေက်း ပ်ဴငွာေသာ ကမ္းလွမ္းစာကို အေသအခ်ာ ဖတ္ၾကည့္ရာ ၂၀၀၉-၂၀၁၀ စာသင္ႏွစ္အတြက္ျဖစ္သည္မို႔ စက္တင္ဘာလဆန္းတြင္ ဟားဗတ္သို႔ ေရာက္ရေပ မည္။ ကိုယ္ ရန္ကုန္ျပန္ဖို႕ ျပင္ဆင္ထားသည္မွာ ဇူလိုင္လလယ္။ ႏွစ္လမျပည့္ ႏိုင္မည့္ အခ်ိန္ ကာလတိုေလးမွ်သာ ရန္ကုန္မွာ ေနႏိုင္မည္။ ၿပီးလွ်င္ ေနာက္ထပ္ စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္စာကို ေအးခဲမႈန္၀ါးလွသည့္ နယူး အဂၤလန္မွာ လာေနရဦးမည္။

အညိဳ႕ဆီ မထြက္လာမီက နာဂစ္ေၾကာင့္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားစြာႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဧရာ၀တီေဒသမ်ား၊ ဆယ္လေက်ာ္ၾကာ လ်စ္လ်ဴ ႐ႈျဖစ္ခဲ့ရေသာ လူနာမ်ား၊ တစ္ႏွစ္စာ ႀကိဳဖတ္ခဲ့သည့္တိုင္ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲစာ အေႂကြး က်န္ေနေသးသည့္ ေရႊအသစ္ စာမူမ်ား၊ အေ၀းေရာက္ အယ္ဒီတာ ဘ၀ျဖင့္ အနီးကပ္ မစြမ္းေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့သည့္ ဖူးငံုဆယ္ေက်ာ္သက္ မဂၢဇင္း၏ အယ္ဒီတာ အလုပ္မ်ား၊ အာမဘေႏၲ ခံထားၿပီး မစီစဥ္ မေဆာင္ရြက္ ေပးရေသးသည့္ မီဒီယာ-အန္ဂ်ီအိုသင္တန္း၊ လူခ်င္း မဆံုေတြ႔ႏိုင္သည့္တိုင္ မိသားစု ၀င္မ်ားမွ တစ္ဆင့္ သတင္းမလပ္ နားစြင့္ ေနရဦးမည္ ျဖစ္သည့္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ား၊ အလြမ္းအျပည့္ အသိပ္ျဖင့္ ကိုယ့္အိမ္ အျပန္ရက္ကို လက္ခ်ဳိး ေရတြက္ကာ ေစာင့္ေနၾကသည့္ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ။

သည္အေၾကာင္းအရာမ်ားက ေခါင္းထဲမွာ စီၿပီး ေပၚလာသည္။ တစ္ခါ ကိုယ့္အေနအထားကို ကိုယ္ျပန္ စဥ္းစား မိျပန္သည္။ ၂၀၀၈ ႏွစ္ဆန္းကတည္းက မိုးမ်ားၿပီး ေလထန္ကာ အေအးပို သည့္ အဂၤလန္ ေျမာက္ပိုင္းကို ေရာက္ေနခဲ့သည္မွာ ေလးလနီးပါး။ ရန္ကုန္မွာ ျပန္နားမည္ ၾကံခိုက္ နာဂစ္ေၾကာင့္ ခရီးစဥ္ေတြမ်ား၊ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္။ ၂၀၀၈ စက္တင္ဘာမွာ အညိဳ႕ရင္ခြင္ေရာက္ လာခဲ့ရျပန္သည္။

ထိုစဥ္ ကတည္းက ေအးစက္စက္ မႈန္ပ်ပ် ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေနၿပီး အိမ္အျပန္ ေန႔ရက္မ်ားကို လက္ခ်ဳိး ေရတြက္ကာ ျပင္ဆင္ခဲ့မိသည္က အမွန္တရား။ ပုရစ္ ဖူးသစ္ရြက္စိမ္းမ်ားႏွင့္ အတူ ေႏြဦးကို ခ်ဥ္းကပ္ လာခဲ့စဥ္ကပင္ ကိုယ့္မွာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ နီးၿပီဟု ေပ်ာ္ေနခဲ့ ရေလျခင္း။    

စာေပပြဲေတာ္ကို လာသည့္ ဆရာ ဦးမ်ဳိးျမင့္ညိမ္းတို႔ အိမ္အျပန္မွာ ကတည္းက ဇူလိုင္လဆန္း ျပန္လွ်င္ ၀န္ေပါ့ရန္ ေဆာင္း၀တ္ အခ်ဳိ႕ကို လူၾကံဳ ထည့္ေပးခဲ့ၿပီးသား။ အိမ္အျပန္ ခရီးစဥ္ကို လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္လနီးပါးကပင္ အေသးစိတ္ ျပင္ဆင္ကာ အေပ်ာ္ သံစဥ္ေတြ ႀကိဳးညိႇခဲ့ၿပီးသား။ အညိဳကလည္း အျပန္ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ကို ၀ယ္ေပးၿပီးသား။

ခုေတာ့....
“ငါ...ငါ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ဟာ။ နင္တို႕ကို ေျပာရတာ အားနာတယ္။  ဒါေပမဲ့ ငါ မခံစားႏိုင္ဘူး။ ငါ အျပင္ မွာ ဒီ့ထက္ ပိုၾကာၾကာႀကီး မေနႏိုင္ဘူး။ ငါ ျမန္မာျပည္ကို မခြဲႏိုင္ဘူး။ ငါ့ဘ၀မွာ ငါခ်စ္တဲ့ေနရာနဲ႔ ေ၀းေနရ မယ့္ကံက ဘာလို႔ ပါလာျပန္တာလဲ”

ဟု ႏႈတ္မွ တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ရင္း အဆက္မျပတ္ ငိုေႂကြးေနမိသည့္ ကိုယ့္ကို ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ အတူ ကိုယ္က ပက္ဟု ခ်စ္စႏိုး ေခၚေသာ၊ ကိုယ့္ကို သံေယာဇဥ္ ႀကီးလြန္းေသာ ပါေမာကၡ ပက္ထရစ္ရွာ ဆိုင္မြန္တို႔က အျပည့္အ၀ နားလည္ေပးကာ ႏွစ္သိမ့္ ေပးခဲ့ၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ထိုေန႔က တစ္ေန႕လံုးငိုမဆံုး။ ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ ဆက္မငိုအား။ ဟားဗတ္ကို ေရႊ႕ရန္ အစီအစဥ္ကို စတင္ စဥ္းစား ရျပန္သည္။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ၊ မည္သည့္ အခက္အခဲကို ၾကံဳၾကံဳ ႀကိဳတင္ျပင္ ဆင္ထားသည့္ အစီအစဥ္မ်ားကို မဖ်က္ဘဲ ရန္ကုန္ကို အေရာက္ျပန္ၿပီးမွ သည္ ကို ျပန္လာရန္ စိတ္ပိုင္း ျဖတ္ၿပီးမို႔ သည္မွာ ခ်န္ထား ရစ္ရမည့္ ပစၥည္း ပစၥယမ်ား အတြက္ အစီအစဥ္ကိုလည္း ေကာင္း၊ ေနာင္ႏွစ္ ေနေရးထိုင္ေရး အတြက္ အခန္း ငွားရန္ကို လည္းေကာင္း၊ ဗီဇာ အလႊဲအေျပာင္းႏွင့္ သက္တမ္းကိစၥ ကိုလည္းေကာင္း၊ လက္က်န္ရက္ႏွစ္ ဆယ္မွာ အၿပီး လုပ္ရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ငိုမေန အားျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ထံုးစံအတိုင္း သူငယ္ခ်င္း ေပါသူ ပီပီ ဟားဗတ္ရွိရာ ကိန္းဘရစ္ခ်္နားမွ ေအာ္လ္စတြန္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနေသာ ဆရာ၀န္ သူငယ္ခ်င္း၏ အိမ္တြင္ ကိုယ့္ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို ထားရစ္ခဲ့ရန္ စီစဥ္ ရသည္မွာ အခက္အခဲ မရွိလိုက္ေခ်။

မိုင္ေလးရာေက်ာ္ ေ၀းသည့္ ေနရာမွ ငယ္သူငယ္ခ်င္းက ကိုယ့္အငိုကို နားမခံသာစြာ စိတ္ပူပန္သူ ပီပီ ကားကို တစ္ကိုယ္ေတာ္ ေမာင္းလာကာ ကိုယ့္ပစၥည္းေတြကို ေနာက္ထပ္ မိုင္ခုနစ္ ဆယ္ေက်ာ္ ေ၀းရာဆီ ကူသယ္ပို႔ေပး ခဲ့သည္။

ျပႆနာက ႏွစ္ခု က်န္ေသးသည္။ အိမ္ခန္း ငွားေရးႏွင့္ ဗီဇာ ကိစၥ။ ပထမဦးဆုံး အိမ္ခန္းကို ဟားဗတ္၏ ရက္ကလစ္၀င္း အပိုင္ အေဆာင္အခန္းကိုပင္ ယူမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းပိုင္ အခန္းမ်ားမွာ ေစ်းႏႈန္း ႀကီးျမင့္လွသည့္ အတြက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေသခ်ာ စဥ္းစားၿပီးမွ ဆံုးျဖတ္ရန္ တိုက္တြန္းၾကသည္။

ထိုစဥ္မွာ မႏွစ္က ရက္ကလစ္ ဖဲလိုးအျဖစ္ အေရြးခံရေသာ ကိုယ္တို႔ ၀တ္ဆင္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလ့လာေရး ဌာနမွ ပါေမာကၡ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးအား တိုင္ပင္ရန္ ပက္က တိုက္တြန္းလာသည္။ ပက္ကား ကိုယ္ရန္ကုန္ ျပန္မွာကို မလိုလားသူပီပီ နယူး အဂၤလန္ကို ျပန္လာရမည့္ အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးကာ အစစ အရာရာကို လိုက္ပူပန္ ကူညီေပးေနသူပင္။

ထို႔ေၾကာင့္ သူညႊန္းသည့္ ပါေမာကၡအား တိုင္ပင္ၾကည့္ရာမွ ေက်ာင္း၀င္းမွ အခန္းကို မငွားျဖစ္ေတာ့ေခ်။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အတူ ဂ်ိန္းကိုပါ အကူအညီ ေတာင္းသကဲ့သို႕ အေမရိကတြင္ သာမက ကမာၻမွာပါ နာမည္ ႀကီးလာေနသည့္ ကုမၸဏီ တစ္ခု၏ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ ျဖစ္ေသာ Craiglist မွလည္း ငွားမည့္ အခန္းမ်ားကို ရွာေဖြကာ ဟားဗတ္ တစ္ခြင္မွ အခန္းအေတာ္ မ်ားမ်ားအား ေန႔စဥ္လိုလို လိုက္ ၾကည့္ရွာေဖြ ရျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုးမွာ တစ္လလွ်င္ ေဒၚလာ ေျခာက္ရာခန္႔ သက္သာမည့္ ေအာ္လ္စတြန္ တိုက္ခန္းကို ငွားရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ႏိုင္သည္။

ထို တိုက္ခန္းမွာ ဟားဗတ္မွ ကားျဖင့္ ဆယ့္ႏွစ္မိနစ္စာ အကြာအေ၀းတြင္ ရွိေသာ္လည္း ဘတ္စ္ကားဂိတ္ႏွင့္ေရာ ေျမေအာက္ ရထားဂိတ္ႏွင့္ပါ နီးသည့္အတြက္ အဆင္ေျပသည္။ ကိုယ့္ပစၥည္းေတြ သိမ္းထားေပးသည့္ သူငယ္ခ်င္း၏ တိုက္ႏွင့္ ကပ္လ်က္ တိုက္မွာ ျဖစ္သျဖင့္ ေနာင္အခါ ရန္ကုန္မွ ကိုယ္ျပန္လာလွ်င္လည္း မည္သူ႔ အကူအညီမွ အထူးတလည္ မပါဘဲ အိမ္ျပန္ ေျပာင္းႏိုင္မည္ကိုး။

ထိုသုိ႔ အခန္းငွားသည့္ ကိစၥေၾကာင့္ စိတ္မအား၊ လူမအား၊ အီးေမးလ္မအား၊ ဖုန္းမအား ျဖစ္ရသည့္အထဲ ဗီဇာ ကိစၥကလည္း အေတာ္ႀကီး ေခါင္းခဲရျပန္သည္။ တကၠသိုလ္ အခ်င္းခ်င္း ဗီဇာ သက္တမ္းကို လႊဲေျပာင္း လက္ခံႏိုင္ေသာ္လည္း ကိုယ္က ရန္ကုန္ကို ျပန္ရန္ စီစဥ္ၿပီး ျဖစ္ေနသည္မို႕ ေနာက္ထပ္ ေဂ်ဗီဇာ စာရြက္ စာတမ္းအသစ္ ထြက္လာလွ်င္ ကိုယ္ရွိရာ အခ်ိန္မီပို႔ၿပီး ေနာက္ထပ္ ေဂ်ဗီဇာ အသစ္ကို ရန္ကုန္ရွိ အေမရိကန္ သံ႐ံုးမွာ ထပ္ေလွ်ာက္ရမည္မို႔ ထြက္လာသည့္ စာရြက္ အသစ္အား ကိုယ့္ဆီ အခ်ိန္မီ ေရာက္ရန္ အေရး ႀကီးလာျပန္သည္။ အနာဂတ္အား ႀကိဳတင္ မျမင္ႏိုင္သည္႔ အတြက္ အစစ အရာရာ စိတ္ေအးခ်င္သည့္ ကိုယ့္မွာ အညိဳႏွင့္ ၾကက္ေသြးနီ(ဟားဗတ္၏အေရာင္မွာ ၾကက္ေသြးနီ ျဖစ္သည္။) တို႔၏ အျပည္ျပည္ ဆိုင္ရာ စေကာ္လာဌာနမ်ားႏွင့္ အီးေမးလ္ေပါင္းရာ ခ်ီၿပီး အျပန္အလွန္ ပို႔သည့္အျပင္ ရန္ကုန္ရွိ အေမရိကန္ သံ႐ံုးဗီဇာ ဌာနသို႕လည္း အီးေမးလ္ျဖင့္ အေၾကာင္းအက်ဳိး ေမးျမန္းကာ ရန္ကုန္လည္း အေသအခ်ာ ျပန္ျဖစ္ၿပီးသည္ကိုလည္း အခက္အခဲမရွိ ျပန္လာႏိုင္ရန္ စီစဥ္ရျပန္ပါသည္။

ထို႔အတြက္ အညိဳ႕ရင္ခြင္မွာ ဆယ္လတိုင္တိုင္ ေအးခ်မ္းစြာ ေနခဲ့ေသာ ကိုယ့္မွာ ရန္ကုန္ျပန္ရန္ ရက္ႏွစ္ဆယ္ အလိုတြင္ အပူ ေသာကႏွင့္ ႐ႈပ္ပြမအား၊ မနားႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါေတာ့သည္။ ၾကက္ေသြးနီသို႔ ေျခလွမ္းအစကား မ်က္ရည္မေျခာက္ စိတ္ေနာက္ေနာက္ဟုပင္ ဆိုရမလို။  ဟားဗတ္မွ ဖဲလိုးရွစ္(Fellowship) ရသည့္အတြက္ မ်က္ရည္မိုး ေစြခဲ့ေၾကာင္း သိထားသူမ်ားကလည္း ကိုယ့္အျဖစ္ကို နားလည္ေပးသည့္တိုင္ ရယ္ဟဟျဖင့္ တအံ့တၾသ။
မည္သူမွ် ဟားဗတ္မွ ဖဲလိုးအျဖစ္ ကမ္းလွမ္းစာ ရသည့္အခါတြင္ စိတ္ညစ္ကာ ငိုလိမ့္မည္မဟုတ္ဟု သူတို႔က ေျပာကာမွလည္း အညိဳ႕ခရီး အစမွာကတည္းက လြဲေနခဲ့သည့္ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ကိုယ္ေတြးမိၿပီး ကိုယ့္ခံစားခ်က္မ်ားကို ကိုယ့္ဘာသာပင္ နာမည္ မတပ္တတ္ေတာ့။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ၾကက္ေသြးနီသို႔ ခ်ီရေပဦးေတာ့မည္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

မသီတာ၊စမ္းေခ်ာင္း၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇူလိုင္လ ၂၀၁၁)