ပြဲ

   ''ေကာင္းတယ္တဲ့ ေမေမရဲ႕၊ သူမ်ားေတြက ေျပာတာပဲေလ''
    ''ေအးေလ၊ ညက်ၾကည့္ရမွာပဲဟာ''
    ''ဘာေတြယူသြားရမွာလဲ''
    ''လိေမၼာ္သီးယူသြား မမႀကီး၊ လက္ဖက္လဲသုပ္သြားရေအာင္''
    ''ဟာ...အခ်ည္ထုပ္လည္း ဝယ္သြားမွျဖစ္မွာေနာ္''
    ''ေခါင္းအံုးေလးေရာ၊ ေအာင့္ ေခါင္းအံုးေလးပါ ထည့္သြား''
    ''ဟာ...မင္းက အိမ္မွာမို႔လား''
    ''ကိုကိုႀကီးကလဲ ဇိမ္နဲ႔မွိန္းၿပီး ၾကည့္မွာေပါ့''
    ဒီေန႔တစ္အိမ္လံုး ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ ပြဲၾကည့္ရမွာမို႔တဲ့။ အနာေယာ္လဲေပ်ာ္တာပဲ။ အနာေယာ္ေမေမတို႔အိမ္ေရာက္တာ သံုးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီတဲံ ေမေမေျပာဖူးတယ္။ ပြဲတစ္ခါမွ မၾကည့္ဖူးေသးဘူး။ ႐ုပ္ရွင္ေတာ့ တစ္ခါၾကည့္ဖူးတယ္။ ေမေမတို႔ကလည္း တစ္ခါမွ ပြဲမၾကည့္ေသးဘူးတဲံ။ ဒီေန႔ညက်ရင္ ေဖေဖက လက္မွတ္အလကားရမွာမို႔ သြားၾကည့္ၾကမယ္တဲ့။ အနာေယာ္ကိုလည္း ေမေမက အေႏြးထည္ယူၿပီး လိုက္ခဲ့လို႔မွာထားတယ္။
    မမႀကီးရယ္၊ ကိုကိုႀကီးရယ္၊ ကိုေအာင္ကိုရယ္ကေတာ့ တစ္ေန႔လံုးပြဲအေၾကာင္းပဲ ေျပာေနၾကတာပဲ။ အနာေယာ့္လို ေပ်ာ္ေနၾကတာျဖစ္မွာေပါ့။ အနာေယာ္တို႔ 'မန္လြယ္ရြာ'မွာဆို ပြဲသိပ္မရွိဘူး။ ဒီရန္ကုန္မွာေတာ့ ႐ံုအပႀကီးႀကီးထဲမွာပြဲျပတာတဲ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ အနာေယာ္ေတာ့ေပ်ာ္တာပဲ။ ညက်ရင္ ပြဲၾကည့္ရမယ္။ ညျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစေတာ့။

    Ä Ä Ä Ä Ä

    ''နီလာ''
    အနာေယာ္ကို ေမေမတို႔အားလံုးက နီလာလို႔ ေခၚၾကတယ္။အနာေယာ့္ လားနာမည္က ေခၚရခက္လို႔တဲ့။
    ''ရွင္...မမႀကီး''
    ''သြား...သြား...ငါ့ေရွ႕ကသြားေခ်''
    ''ဟုတ္ကဲ့''
    ပြဲ႐ံုႀကီးေရွ႕ေရၾက္ေတာ့လူေတြက အရမ္းမ်ားတာပဲ။ အနာေယာ္တို႔ရြာက လူေတြအားလံုးထက္ေတာင္ မ်ားဦးမယ္။ ၿပီးေတာ့ပြဲ႐ံုႀကီးေရွ႕မွာ မီးအႀကီးႀကီးေတြဖြင့္ထားတယ္။ တခ်ိဳ႕လူေတြက အနာေယာ္တို႔လို ႐ံုႀကီးထဲကို တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ဝင္ၾကတယ္။ ႐ံုထဲဝင္ဖို႔ကို အနာေယာ္တို႔ရြာမွာ ခုတင္လုပ္တဲ့ ဝါးလံဳးေလးေတြနဲ႔ လမ္းေလးလိုကာ ထားတာ။ တခ်ိဳ႕လူေတြကေတာ့ အဲဒီဝါးလံုးေလးေတြနားမွာ ကပ္ၿပီးရပ္လို႔။ မမႀကီးက လူေတြအရမ္းမ်ားလို႔ ရွက္လိုက္တာလို႔ေျပာၿပီး ေခါင္းကို အရမ္းငုံ႕ထားတယ္။
    ''နီလာ၊ နင္မရွက္ဘူးလား''လို႔လည္းေမးတယ္။ အနာေယာ္ကေတာ့ ေခါင္းခါျပလိုက္တာပဲ။ အနာေယာ္ရွက္တယ္ဆိုတာကို အရမ္းမသိဘူး။ အနာေယာ္သိတာကေပ်ာ္တယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီးျမင္ရတယ္။ ႐ံုထဲဝင္ခါနီးမွာ အ႐ုပ္လွလွႀကီးေတြျမင္ရတယ္။ အနာေယာ္ေပ်ာ္တာေပါ့။
    ''နီလာ''
    ''ရွင္''
    ''ေငးမေနနဲ႔၊ အဲဒါထုတ္ၿပီးခင္း။ အဲဟုတ္ၿပီ၊ ရၿပီရၿပီ ထိုင္ေတာ့၊ဖိနပ္သတိထားေနာ္''
    ေမေမေျပာမွပဲ အနာေယာ္ သတိရၿပီး ထိုင္လိုက္တာ၊ အနာေယာ္နဲ႔ ပြဲကတဲံခံဳႀကီးနဲ႔က နီးနီးေလးဟယ္။
    အား...အရမ္းလွတာပဲ။ ပိတ္စအႀကီးႀကီးကို အတြန္႔အတြန္႔လုပ္ၿပီး ကာထားတယ္။ ခဏေနလည္းၾကာေရာ ႐ံုိႀကီးေမွာကင္သြားတာပဲ။ ဘာေတြလည္းမသိိဘူးေျပာတယ္။ လူေတြကလည္း ခုနကဆူညံေနတာ၊ အခုေတာ့တိတ္သြားတာပဲ။ လက္ခုပ္ေတြလဲ တီးၾကတယ္။ အနာေယာ္လည္း တီးခ်င္လိုက္တာ။ မမႀကီးတို႔က မတီးေတာ့ အနာေယာ္မတီးရဲပါဘူး။ ေဟာ...ပိတ္စႀကီးအေပၚတက္သြားၿပီ...။
    ဟင္...အသံေတြကလည္း အက်ယ္ႀကီးပဲ။ အရမ္းက်ယ္ေတာ့ အနာေယာ္ နားမေထာင္တတ္ေတာ့ဘူး။ နားထဲစူးစူးႀကီးျဖစ္သြားတာပဲ။ဟယ္...ပြဲကတဲ့ခံုႀကီးက လွလိုက္တာ။ မီးေတြမွိတ္လိုက္ဖြင့္လိုက္နဲ႔ ခံုႀကီးကို ေကာင္းေကာင္းေတာင္ မျမင္ရဘူး။
    ေဟာ...မင္းသားေတြ ထြက္လာၿပီ။ ဟင္...လူေတြကလည္း ခဏခဏ လက္ခုပ္တီးတာပဲ။ မမႀကီးတို႔ကလည္း တစ္ခါ မွမတီးဘူး။ အနာေယာ္လက္ကို ေျခေထာက္ေရွ႕မွာထားၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလး လက္ခုပ္တီးလိုက္တယ္။ အသံမွမထြက္တာ။ မေကာင္းပါဘူး။ မင္းသားေတြက ဘာေတြဆိုမွန္းလဲမသိဘူး။ ေအာ္ေနတာခ်ည္းပဲ။ ကိုယ္ေတြကို ကုန္းလိုက္၊ တည့္တည့္ေနလိုက္၊ အေနာက္ကိုေခါင္းေမာ့လိုက္နဲ႔ တြန္႔တြန္႔တြန္႔တြန္႔လည္း လုပ္ေသးတယ္။ ေျခေထာက္ေတြ လက္ေတြကလည္း လႈပ္တယ္။ အနာေယာ္တို႔ရြာမွာ စပ္းေထာင္ရင္း ခုန္တာမ်ိဳးလဲ ခုန္တယ္။ အနာေယာ္ရယ္ခ်င္လာတာေပါ့။ အနာေယာ္ မမႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ မမႀကီးက မ်က္ႏွာႀကီးကို ရြံ႕ထားတယ္။ အနာေယာ္မရယ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
    ''စိတ္ညစ္လိုက္တာေနာ္၊ ဘာေတြမွန္းလဲမသိဘူး''
    ေမေမနဲ႔ မမႀကီးက စိတ္ညစ္လို႔တဲ့။ ဘယ္လိုလဲ မသိဘူး။ အနာေယာ္သိတာေတာ့ ခုန္တာတို႔၊ ေအာ္တာတို႔က ရြာမွာ ေပ်ာ္မွ လုပ္တာပဲ။ စိတ္ညစ္ရင္ မလုပ္ပါဘူး။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာကိုမ်ား...။
    ေဟာ...မင္းသမီးထြက္လာၿပီ။ ဟယ္...မင္းသမီးအက်ႌကပါးပါးေလး။ အသားေတြျမင္ေနရတယ္။ ေနာက္ မင္းသမီးအက်ႌက လက္မပါတဲ့ အက်ႌႀကီး ဝတ္ထားတယ္။ ေနာက္ဘက္မွာလည္း အပါးႀကီးႏွစ္ပါးတည္းနဲ႔။ လည္ပင္ကလည္း အရွည္ႀကီးခ်ထားတယ္။ သူတို႔မွာ အနာေယာ့္လို မမႀကီးမ်ိဳး၊ ေမေမမ်ိဳး မရွိဘူးလား မသိဘူး။ေမေမနဲ႔ မမႀကီးက အနာေယာ့္အက်ႌ ေတြက်ပ္လို႔ ၾကယ္သီးျဖဳတ္ၿပီး ဗိုက္ေပၚေနရင္အရမ္းေအာ္တာပဲ။
    ''ဟာ...ဒုကၡပါပဲ''
    မမႀကီးက အိမ္မွာသာ ပြဲၾကည့္ရမွာမို႔ေပ်ာ္ေနတာ။ ပြဲလည္းေရာက္ေရာစိတ္ညစ္တယ္ခ်ည္း ေျပာေနတာပဲ။ ဟိုနားက မမေတြဆိုၿပံဳးလို႔။ မင္းသားကိုေတာင္ ဆြဲႀကိဳအႀကီးႀကီး ဆြဲေပးေသးတယ္။
    အဲ...ပိတ္စႀကီး ျပန္က်လာၿပီ။ ဘာေတြေျပာေနမွန္းလဲမသိဘူး။ ပိတ္စႀကီး ျပန္တက္သြားတယ္။ လူေတြမွအမ်ားႀကီးပဲ။ အားလံုးလွလွေတြဝတ္ထားတယ္။ လူဝဝႀကီးနဲ႔ လူပိန္ပိန္ေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သိပ္လွလွမဝတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔မ်က္ႏွာ ေတြက ရယ္ရတယ္။ သူတို႔လုပ္ျပတာေတြလည္း ရယ္ရတယ္။ သူတို႔ေျပာတာေတြေတာ့ အနာေယာ္ သိပ္နားမလည္ဘူး။ လူေတြက ေတာ့ရယ္တာပဲ။ လက္ခုပ္လည္းတီးတာပဲ။
    ''ဟာ...ေတာ္ေတာ္ညစ္ပတ္တာပဲ''
    မမႀကီးကေတာ့ ဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူး။ လွလွေတြဝတ္ထားတဲ့ လူေတြကို ညစ္ပတ္တယ္တဲ့။ မမႀကီးကေတာ့ လွလွေတြ ဝတ္မလာဘဲနဲ႔။ မမႀကီးလို မမငယ္ေတြအားလံုး လွလွေတြခ်ည္ပဲ။ မမႀကီးပဲ ညစ္ပတ္တာ။ အနာေယာ္က လက္ခုပ္တီး မလို႔ဟာ ခုေတာ့ မတီးရေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ခါမွ တီးရေတာ့မယ္။ အဝတ္စႀကီး ေအာက္က်လာျပန္ၿပီေလ။
    ဒီအဝတ္စႀကီးကလဲ အေပၚတက္လိုက္ ေအာက္ဆင္းလိုက္နဲ႔ မ်က္စိကို ႐ႈပ္ေနတာပဲ။ တစ္ခါတည္း အေပၚမွာေနရင္ ၿပီးေရာ။ ေဟာ ဘာေတြေျပာမွန္းမသိဘူး။ အဝတ္စႀကီး ျပန္တက္သြားျပန္ၿပီ။
    ''ေျဖာင္း...ေျဖာင္း...ေျဖာင္း''
    ဟင္ အဝတ္စႀကီးၾကည့္ေနတာနဲ႔ပဲ လက္ခုပ္မတီးလိုက္ရဘူး။အယ္ အဝတ္စေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာေနာ္။ ခုေပၚကအေနာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ အဝတ္ႀကီးေတြမွာ အ႐ုပ္ေတြဆြဲထားတယ္။ ေလွကားတို႔၊ သစ္ပင္တို႔၊ အိမ္လွလွတုိ႔၊ ေရကန္တို႔ အစံုပဲ။ ကတဲ့လူေတြကလဲ အစံုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေဘာင္ဘီလွလွေတြ အမ်ားႀကီးဝတ္ထားတယ္။လံုခ်ည္လဲ သိပ္မဝတ္ၾကဘူး။ ကိုကိုႀကီး မွာလို လံုခ်ည္အမ်ားႀကီးမရွိဘူးလား မသိဘူး။ ရယ္စရာလုပ္တဲ့ လူပိန္ပိန္ေလးလည္း ေဘာင္ဘီနဲ႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရယ္ရတယ္။ မင္းသားေတြ မင္းသမီးေတြကေတာ့ လက္လက္ လက္လက္နဲ႔ အက်ႌေတြႀကိဳက္ၾကတယ္ထင္တယ္။ မ်က္စိစူးလိုက္တာ။ မိန္းမဝဝႀကီးေရာ၊ အဘိုးႀကီးေရာ ဟိုဘက္ကထြက္လာလိုက္၊ ခံုေပၚမွာ ဟိုဟာလုပ္လိုက္၊ ဒီဟာလုပ္လိုက္၊ ဟိုဘက္ဝင္သြားလိုက္နဲ႔ အဝတ္ႀကီးေတြကလည္းေပၚလာလိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔။
    ''အခ်စ္  အခ်စ္  အခ်စ္''
    အား...မင္းသားကလည္း အရမ္းေအာ္တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒါခ်ည္းပဲ ေအာ္ေအာ္ေနတာပဲ။ မင္းသမီးကလည္း ဒီအတိုင္း ျပန္ေျပာတာပဲ။ ''ရွင္'လို႔လည္း မေျပာဘူး။လူဝဝႀကီးနဲ႔ လူပိန္ပိန္ေလးပဲေကာင္းတယ္။ ႐ိုက္ၾက၊ ရယ္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီး။
    ''ဟင္...ေနာက္ပိုင္ဇာတ္ကဖို႔ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး ေတာ္ေတာ့ကြာ၊ ဒါႀကီး ျမန္ျမန္ၿပီးေတာ့''
    မမႀကီးက မ်က္ႏွာႀကီး႐ႈံ႕ၿပီး ေမေမ့ကိုတီးတိုးေျပာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္တဲ့ ဘာႀကီးမွန္းမသိဘူး။ အခုဟာလည္း ေကာင္းသားပဲဟာ။ ဒီပြဲမွာကို မမႀကီး ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိပါဘူး။
    ေဟာ မမႀကီးေျပာလို႔ထင္တယ္ အဝတ္စႀကီးေအာက္ျပန္က်သြားၿပီ။ ႐ံုႀကီးကလည္း မီးေတြျပန္ဖြင့္လာတယ္။ လူေတြလည္း အျပင္ထြက္ၾကတယ္။
    ''ေရ...ေမေမ၊ ေရေသာက္မယ္''
    ''ကန္ေတာ့ေနာ္ ေမေမ၊ ေျခေထာက္နည္းနည္းဆင္းထားမလို႔''
    ကိုေအာင္ကလည္း မီးသားမင္းသမီးေတြ သီခ်င္းဆိုၿပီးကတည္းက တစ္ခုၿပီးတစ္ခု စားေနတာပဲ။ ေမေမကေတာ့ လက္ဘက္သုပ္ပဲ အရမ္းစားတယ္။ မမႀကီးနဲ႔ ကိုကိုႀကီးကေတာ့ လိေမၼာ္သီး အမ်ားႀကီးစားတယ္။ အနာေယာ္ကေတာ့ အနာေယာ့္ကို ေမေမေပးထားတဲ့ လိေမၼာ္သီးပဲ စားေနလိုက္တယ္။ ဟိုလူႀကီးေတြကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနလို႔ ကုန္ေတာင္မကုန္ေသးပါဘူး။
    ခဏေနေတာ့ လူေတြလည္း ျပန္လာၾကတယ္။ မီးလည္းျပန္ပိတ္သြားတယ္။ ေဟာ...ေျပာေနျပန္ၿပီ။
    ''ေျဖာင္း...ေျဖာင္း...ေျဖာင္း''
    ဟာဒီလက္ခုတ္ကလဲ အခုမတီးေသးဘူးမွတ္လို႔ လိေမၼာ္သီးအမွ်င္ေတြ ဖယ္ေနလိုက္တာ လြတ္သြားျပန္ၿပီ။မင္းသားေတြ မင္းသမီးေတြ ထြက္လာတယ္။ ဒီတစ္ခါ မင္းသားက လံုခ်ည္ပြပြႀကီးနဲ႔၊ ေခါင္းေပါင္းနဲ႔ အရမ္းလွတာပဲ။ မင္းသမီးေတြလည္း ထဘီရွည္ရွည္နဲ႔၊ ဆံထံုးနဲ႔၊ တကယ္လွတယ္။ မင္းသမီးေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ဝိုင္းၿပီးကၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ေအာ္ၾကတယ္။ ထိုင္ၿပီးလက္ခုပ္တီးၾကတယ္။ ပြဲၾကည့္တဲံသူေတြကလည္း လက္ခုပ္လိုက္တီးတယ္။ အနာေယာ္လည္း တီးမလို႔ပဲ။ ဒီတစ္ခါ လူေတြ လက္ခုပ္တီးတာက ရပ္သြားလိုက္ တီးလိုက္နဲ႔ အနာေယာ္ လိုက္တီးလို႔ မတတ္ေတာ့ဘူး။
    မင္းသားေတြကေတာ့ ခုန္ၾကတယ္။ ေျပးလိုက္၊ ခုန္လိုက္၊ ေအာ္ၿပီး သီခ်င္းဆိုလိုက္နဲ႔။ လူဝဝႀကီးရယ္၊ လူပိန္ပိန္ေလးရယ္ တျခားလူေတြရယ္ကလည္း ပုဆိုးပြပြဝတ္လို႔၊ ေခါင္းေပါင္းလဲေပါင္းလို႔။ ဒါေပမယ့္ မင္းသားလိုလွလွလည္းမဟုတ္ဘူး။ လက္လက္လည္းမပါဘူး။ရယ္ေတာ့ရယ္ရတယ္။
    ''ဟာ... နည္းနည္း ၾကာၾကာေလး က,တာမဟုတ္ဘူး။ ခဏခဏ နားေနတာပဲ''
    ကုိကုိႀကီးက ခုမွပဲ စကားေျပာေတာ့တယ္။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ခဏခဏနားၿပိးမွ ခဏေလးက,တယ္။ ေမာလုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒီေလာက္ ေျပးေန ခုန္ေန ေအာ္ေနတဲ့ဟာ အနာေယာ္သာဆုိ ေမာလုိ႔ေသမွာပဲ။ မင္းသားေတြကေတာ့ မေမာသလုိပဲ ျပံဳးလုိ႔။
    ဟင္...ဘာေတြလဲ၊ ခုံေပၚကုိေရာက္လာတာ။ ေၾသာ္...ငွက္ေပ်ာသီးေတြ၊ လိေမၼာ္သီးေတြကုိး။ ေဟာ...သၾကားလုံးေတြလည္း ပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီးဟယ္။ တကယ္။ မ်က္ႏွာမွာ လွလွေတြလုပ္ထားတဲ့ မမက မင္းသားကုိ ဆြဲႀကိဳးႀကီးႀကီး ဆြဲေပးတာ၊ ပုလင္း တစ္လုံးကုိလည္း ကုိၿပီး မင္းသားရင္ဘတ္နားကပ္လုိ႔၊ ဘာေတြလုပ္ေနသလဲ မသိပါဘူး။ မင္းသားကေတာ့ ျပံဳးေနတာပဲ။
    ''မုိးလင္းေတာ့မယ္ ဟ၊ ေနာက္ပုိင္းဘယ္မွာလဲ''
    ဒီမမႀကီးကလည္း ေနာက္ပုိင္းကုိ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္ ထင္တယ္။ တစ္ခ်ိန္လုံး ေနာက္ပုိင္း၊ ေနာက္ပုိင္းနဲ႔။ မင္းသားေတြ၊ မင္းသမီးေတြ က,တာ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းသားပဲ။ ဘာလုပ္ရမွာလဲ ေနာက္ပုိင္း။ ေဟာ...အဝတ္စႀကီး က်လာျပန္ၿပီ။ ဘာေတြမွန္းလဲ မသိဘူး။ ေျပာလုိက္ေတာ့ ''ဟာ...သြားၿပီ'' ဆုိၿပီး မမႀကီးက သူ႕ေခါင္းကုိ သူထုလုိက္တယ္။
    ''ဘာဇာတ္လဲကြ၊ ေနာက္ပုိင္းမရွိတာ ဘာဇာတ္လဲ'' တဲ့။
    ဒီ မမႀကီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ လက္မွတ္ အလကားရရင္ေတာင္ ပြဲမၾကည့္မွေကာင္းမယ္၊ တစ္ခ်ိန္လုံး စိတ္ညစ္ေနတာပဲ။''ေမေမ...ျပန္ေတာ့မယ္ဗ်ာ၊ ၾကည့္ရတာ ေမာတယ္''
    ''အင္းေလ...ျပန္တာေပါ့၊ ေမေမလဲ မနက္ေစ်းသြားရမယ္''
    ''ကဲ...နီလာ ထ၊ ဒါေတြသိမ္းမယ္''
    အနာေယာ္ စိတ္ညစ္သြားတယ္။ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းေနတဲ့ဟာ။ ေနာက္ပုိင္းေလး မပါတာနဲ႔ မမႀကီးက ျပန္မယ္တဲ့။ ခက္လုိက္ အါနာေယာ္က ပြဲၿပီးမွ လက္ခုပ္တီးမလုိ႔လား။ ခုေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္၊ တီးေတာ့မွာလဲ။ တျခားလူေတြက တစ္ခ်ိန္လုံး လက္ခုပ္တီးေန တာ။ ခုမွ မတီးေတာ့တာပဲ။ ကဲ...ဘာရမလဲ။
    ''ေျဖာင္း...ေျဖာင္း...ေျဖာင္း''
    ''ဟဲ့''
    ''ေဒါက္''
    ဟင္း...လူေတြတီးလုိ႔ အနားေယာ္လည္း လက္ခုပ္တီးတာကုိ ေမေမတုိ႔က ေအာ္လည္းေအာ္တယ္။ ေခါက္လည္းေခါက္ တယ္။ လူေတြကလည္း အနာေယာ့္ကုိၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ခက္တာပဲ။ သူတုိ႔လုပ္လုိ႔ လုိက္လုပ္တာပဲကုိး။
    ''ဘာလုိ႔ တီးရတာလဲ'' မမႀကီးကအေရွ႕ကေလွ်ာက္ေနရင္း ေနာက္လွည့္ၿပီး ေမးတယ္။
    ''နီလာ...နီလာက သူမ်ားေတြတီးလုိ႔ လုိက္တီးတာ''
    ''ဟဲ့...သူမ်ားေတြက သူ႕အခ်ိန္အခါနဲ႔ သူတီးတာ။ ေသခ်ာမွတ္ထား အခ်ိန္အခါနဲ႔ ေနရာနဲ႔မွ လုပ္ရတယ္။ နားလည္းလား။ သူမ်ား႐ူးတုိင္း လုိက္မ႐ူးနဲ႔၊ သူမ်ားက သူမ်ား၊ နင္ကနင္ပဲ မ႐ူးနဲ႔။
    ''ဟုတ္ကဲ့''
    မမႀကီးေျပာတာေတြကုိ အနာေယာ္ သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ အခ်ိန္တုိ႔၊ ေနရာတုိ႔ သိသားပဲ။ ဘာအခ်ိန္ ဘာေနရာေတြလဲမွ မသိတာ။ ေနာက္ လက္ခုပ္တီးတာက ႐ူးတာလား။ ဟုိ႐ုပ္ရွင္ထဲက မင္းသမီးလုိ ရယ္လုိက္ငုိလုိက္ျဖစ္မွ ႐ူးတာမဟုတ္ဘူးလား။ ႐ႈပ္လုိက္တာေနာ္။
    ''အလကား ေမေမရယ္၊ ဒီမိန္းမကုိ ပြဲေလးတစ္ခါျပလုိက္မိပါတယ္ အက်င့္ေတြက ကူးလာၿပီ''
    ''ဟုိ...နီလာ အက်င့္မကူးပါဘူး''
    ''ဘာမကူးရမွာလဲ၊ အတုခုိးတဲ့ အက်င့္ေလ''
    အယ္...အနာေယာ္က အတုခုိးတဲ့အက်င့္ေတြ ကူးလာတယ္တဲ့။ ဘယ္သူေတြက အတုခုိးလုိ႔လဲ။ ဘာေတြ အတုခုိးလုိ႔လဲ။ နကုိကမွ အနာေယာ္က ျမန္မာလုိ သိပ္မသိတာနဲ႔ ခက္တာပဲ။
    ''ဟဲ့...နီလာ၊ ေကာင္းလား''
    ကုိေအာင္က ပြဲ႐ုံအျပင္ေရာက္ေတာ့ ေမးတယ္။
    ''ဟုတ္ကဲ့...ေကာင္းတယ္''
    ''ေကာင္း...ေကာင္း...နင္ပဲေကာင္း''
    မမႀကီးေတာ့ မ်က္ႏွာႀကီး႐ႈံ႕လုိ႔ ရယ္ရတယ္။ တကယ္လည္း ေကာင္းတာပဲဟာ။ ဘယ္သူ႕အတြက္ ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း အနာေယာ့္အတြက္ေတာ့ ေကာင္းတာပဲ။ အိမ္မွာ ၾကမ္းတုိက္၊ ပန္းကန္ေဆးရတာထက္စာရင္ ပြဲၾကည့္ရတာက ေကာင္းတာေပါ့။ အရမ္းႀကီးေကာင္းပဲ။ အဲ...ပြဲၿပီးမွျပန္ရရင္ ပုိေကာင္းမွာေနာ္။ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ၾကည့္ရရင္လည္း ေကာင္းမွာပဲ။ အင္း...ပြဲထပ္ၾကည့္ရပါေစရွင္...။

မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)
၁၉၈၆ ခု၊ စက္တင္ဘာ လ၊ ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း