အေရာင္မဲ႕ အျဖဴ

   ပလတ္စတစ္အိတ္မွ ဂ်ဴတီကုတ္ကုိ ထုတ္လုိက္သည္ႏွင့္ စူးရွရွအနံ႔က ေထာင္းကနဲ ထ,လာသည္။ ေဖာ္မလင္နံ႔၊ ဆီးနံ႔၊ ေခြၽးနံ႔တုိ႔ ေပါင္းထားေသာ စူးစူးဝါးဝါးအနံ႔၊ အဆုိးရြားဆုံးကေတာ့ အေလာင္းေကာင္တုိ႔မွရေသာ ေဖာ္မလင္နဲ႔၊ ေခြၽးနံ႔ကလည္း ေတာ္ေတာ္ျပင္းသည္။ ဆီးခြက္၊ ဆီးစစ္၍ ထိမိ စြန္းမိေသာ ဆီးနံ႔ကမူ မျဖစ္စေလာက္။
    ကုပ္ပုိးေနရာတြင္ ေခြၽးေၾကာင္းကုိ အထင္းသားေတြ႕ရသည္။ တံေတာင္ဆစ္ေကြးနားတစ္ဝုိက္ႏွင့္ ေအာက္ဘက္ အိတ္ကပ္ ေပၚတြင္ ဝါညိဳညိဳအကြက္ သုံးေလးခု။
    စာေမးပြဲေတြက ရွမ္းျပည္ရွိ ငါးရက္တစ္ေစ်းေတြလုိ အလွည့္က်စစ္ေနသျဖင့္ မေလွ်ာ္အား၊ မေလွ်ာ္ျဖစ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ အျဖဴေရာင္ဂ်ဴတီကုတ္ (Duty Coat) ၊ ညစ္ေပေပ ဒါးတီးကုတ္ (Duty Coat) အျဖစ္ ဘဝေျပာင္းေနေပၿပီ။
    သည္ေန႔ေတာ့ ဒါးတီးကုတ္ကုိ ဂ်ဴတီကုတ္ျဖဴျဖဴေဖြးျဖစ္ေအာင္ ျပန္လုပ္ရေပမည္။ မျဖစ္မေန ေလွ်ာ္ရေတာ့မည္။ ႏုိ႔မုိ႔ဆုိ ႏွစ္ပတ္မေလွ်ာ္မွ သုံးပတ္မေလွ်ာ္ထိ အဆင့္တုိးၿပီး အနံ႔ေတြ၊ အစြန္းေတြ စြဲ႕သြားမွျဖင့္။
    ''မႀကီး... အဲဒါႀကီး ေလွ်ာ္မလုိ႔လား၊ ေဌးသန္း ေလွ်ာ္ေပးမယ္ေလ''
    ''ေန...ေန ကုိယ့္အက်ႌ ကုိယ့္ဘာသာ ေလွ်ာ္ယူမယ္၊ နင္ လုပ္တတ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေလွ်ာ္ၿပီးရင္သာ ေနပူထဲ ေရႊ႕ေပးေခ်၊ ဒီည ေျခာက္မွျဖစ္မယ္၊ နက္ျဖန္ ေက်ာင္းယူသြားရဦးမွာ''
    ''အင္း...နက္ျဖန္ေတာ့ ဂ်ဴတီကုတ္ျဖဴျဖဴေဖြးနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ရမွာေပါ့ေလ''

+ + + +

    အိပ္ရာမွႏုိးလာေတာ့ ခ်က္ခ်င္း မ်က္လုံး မဖြင့္ႏုိင္ေသး။ သုိ႔ေသာ္ အထိအေတြ႕ အာ႐ုံႏွင့္ပင္ ေနအေတာ္ျမင့္ေနၿပီဟု သိေနသည္။
    ကမန္းကတန္း နာရီ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ ခုနစ္နာရီခြဲ။ ဒုကၡေတာ့ျဖစ္ၿပီဟု သိလုိက္သည္။
    ညက အိပ္ရာဝင္ ေနာက္က်ေသာ္လည္း ေဌးသန္းကုိ မနက္ေစာေစာႏႈိးရန္ မွာထားခဲ့သည္ပဲ။ သည္ေကာင္မေလး ဘာေၾကာင့္ လာမႏႈိးပါလိမ့္။ ေတာ္ေတာ္ခက္တာပဲ။
    လက္ခ်ာက ကုိးနာရီမွာ စ,တယ္ဆုိေသာ္လည္း ခုံဦးဖုိ႔က ရွိေသးသည္။ ေက်ာင္းကုိ ရွစ္နာရီဆယ့္ငါး ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္ ေရာက္မွ ေနရာေကာင္းေကာင္း ရႏုိင္သည္။ ဟင္း... ဆယ့္ႏွစ္သီးသန္႔က တစ္စင္းတစ္စင္း ၾကာပါဘိသနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ က်ပ္လုိက္ေသး သည္။
    ဘတ္စ္ကားအေၾကာင္းေတြးလွ်င္ ကုိယ္ပုိင္ကားႏွင့္ ေက်ာင္းတက္ေသာ ဟုိေကာင္ေတြကုိ မေက်နပ္ခ်င္။ သည္အေကာင္ ေတြက ကုိယ့္ ကုိယ္ပုိင္ကားေတြႏွင့္ လာရတာေတာင္ ေစာေစာစီးစီးလာၿပီး ခုံမဦးၾက။ လက္ခ်ာ စ,ခါနီးမွ ကပ္ေရာက္လာၿပီး သည္ကေကာင္ ဦးထားသည့္ခုံမွာ ေနရာေရြးထုိင္ၾကေသးသည္။ မိမိိကလည္း မိမိမွ မဦးလွ်င္ ထုိင္စရာဘုံေပ်ာက္မည္ကုိ သိသည္။ သည္ေတာ့ မေနႏုိင္ မထုိင္ႏုိင္ ေက်ာင္းကုိ ေစာေစာလာရသည္။ ေစာေစာလာဖုိ႔ဆုိ အိမ္က ေစာေစာထြက္မွ။ အိပ္ရာက ေစာေစာ ထမွ။
    ခုေတာ့ စိတ္ေတြ တုိလာသည္။ ဘာေၾကာင့္ ေစာေစာမႏႈိးလဲ။ ညတုိင္ မုိးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္မွ အိပ္တတ္တာ။ မႏႈိးလွ်င္ လြန္သြား တတ္တာ။ ဒါေတြအားလုံး ေဌးသန္းဆုိတဲ့ ဟုိမိန္းမအသိ။ ခါတုိင္းလည္ ႏႈိးေနက်။ မႏုိးမခ်င္း ေစာင့္ႏႈိးေနက်။ သည္ေန႔က်မွ...။
    ကြာ... အေရးထဲမွ အခ်ိန္စာရင္းစာရြက္က ဘယ္ေခ်ာင္ေရာက္ေနပါလိမ့္။ ေဟာ... ခုမွ သတိရသည္။ ဂ်ဴတီကုတ္၊ ဂ်ဴတီကုတ္ ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္၊ မီးပူတုိက္ရဦးမည္။
    ''ေဌးသန္းေရ... ေဌးသန္း''
    ''ရွင္...''
    ''လာဦး''
    ေဌးသန္းကုိ လွမ္းေခၚရင္းမွ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး မသုတ္ရေသးသည္ကုိ သတိရၿပီး မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါ လွန္းရာတန္းကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဟာ... မေန႔က ေရခ်ဳိးၿပီး မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါကုိ ေအာက္ထပ္မွာ ထားခဲ့မိသည္။ ဟင္း...။
    ''ေဌးသန္းေရ... တက္လာရင္ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါပါ ယူခဲ့ေဟ့''
    ''ရွင္...''
    အဲ... ေဌးသန္းက အိမ္ေပၚထပ္ပဲ ေရာက္ေနၿပီ။ မထူးေတာ့။ ေရပဲ၊ ၾကာလွ်င္ ေရေြ႕ျပန္ကာ ေျခာက္သြားလိမ့္မည္။
    ''ငါ့ ဂ်ဴတီကုတ္ေရာ ရွာေပးပါဦး မီးပူတုိက္ရဦးမွာ''
    ''အိမ္ေရွ႕မွာရွိတယ္ မႀကီး၊ ေဌးသန္း တုိက္လုိက္မယ္ေလ''
    ''ေအး... ေအး''
    ယူသြားရမည့္ စာအုပ္မွန္သမွ်ကုိ လြယ္အိတ္ထဲ ထုိးသြင္းရင္းမွ ''ေဌးသန္း နင္ ဘာလုိ႔ ငါ့ကုိ မႏႈိးတာလဲ'' ဟု လွမ္းေအာ္ လုိက္သည္
    ''ႏႈိးပါတယ္ မႀကီးရဲ႕''
    ''ဟာ... မႏႈိးပါဘူး''
    ''ႏႈိးတယ္၊ မႀကီးက အင္း...အင္း၊ ခုထမယ္ဆုိလုိ႔ ေဌးသန္း ေအာက္ဆင္းၿပီး အေမ့ကုိ ကူေနတာ''
    အဲ ေသေရာ၊ ကဲ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ အီဖကုိ။ ခုေတာ့ ေဌးသန္းကုိလည္း စိတ္တုိ၍မရေတာ့။ စိတ္တုိရမည့္လူဟူ၍ မိမိကုိယ္တုိင္ပဲ ရွိေတာ့သည္။ ဟင္ မ်က္ႏွာကုိက က်က္သေရမရွိလုိက္တာ။ ေခါင္းအျမန္ၿဖီးရင္းမွ မွန္ထဲက မိမိမ်က္ႏွာကုိ ေမတၱာ မုိး ရြာသြန္းၿဖိဳးလုိက္သည္။
    ''ဒုန္း''
    ''ဟဲ့ ဟဲ့၊ ဘယ္သူလဲ''
    ''သမီး ေမေမ''
    ''ဘာျဖစ္တာလဲ''
    ''အဟဲ... ေလွကားထစ္ ေက်ာ္နင္းမိလုိ႔ ေမေမရဲ႕''
    ''ေကာင္းတယ္... အိပ္ပုပ္ႀကီိးတာကုိး''
    ေမေမက ဟင္းခ်က္ေနရင္းမွ သိန္းငွက္ကုိ ဂ်က္ေလယာဥ္အင္ဂ်င္စက္ တပ္ေပးထားသလုိ ေျပးလႊားလႈပ္ရွား ဗ်ာမ်ားေန ေသာ သူ႕သမီးကုိ လွမ္းေအာ္လုိက္သည္။
    ''ေနာက္မွေျပာပါ ေမေမရာ၊ ခု ထမင္းဘူးထဲ ဘာထည့္ရမလဲ၊ ထမင္းေတာ့ ထည့္ထားေပးပါေနာ္၊ ဒီမွာ ထဘီမလဲရေသးဘူး ဗ်၊ ေဟာ ဖိနပ္လဲ လဲရဦးမယ္၊ ဒီ အိမ္ထဲစီးဖိနပ္က ျပဳတ္လုတဲကာနဲ႔... ေနပါဦး ဟုိက္... ရွစ္နာရီထုိးေတာ့မယ္၊ ေဌးသန္းေရ... ျမန္ျမန္ေဟ့''
    ''ဟုတ္ကဲ့ ၿပီးေတာ့မယ္''
    ''ေရာ့ ေရာ့... ဒီမွာ အကုန္လုံး၊ ငါပဲ ထည့္ေပးလုိက္ပါတယ္၊ ေရာ့... လက္သုတ္ပဝါေတာ့ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ထုတ္''
    ''ဟုတ္ကဲ့... ဟုတ္ကဲ့''
    ''ဟဲ့... ဘာမွ မစားေတာ့ဘူးလား''
    ''ေက်ာင္းေရာက္မွ စားမယ္ေလ''
    လက္သုတ္ပဝါကုိ အျမန္ဆုံးနည္းႏွင့္ ထုတ္ေနစဥ္မွာပင္...။
    ''မႀကီးေရ... ဘယ္လုိေခါက္ရမလဲ ဟင္''
    ေဌးသန္း၏ မလုံမလဲ အသံၿပဲႀကီးက ေအာက္ထပ္သုိ႔ အဟုန္ျပင္းျပင္း ဆင္းလာသည္။
    ''ဟဲ့... မေခါက္တတ္ရင္ ေစာေစာက ေျပာပါလား၊ ထား...ထား၊ ငါလာမယ္''
    စိတ္တုိေနၿပီ။ ေခါင္းလည္းေနာက္သည္။ ေဌးသန္းကုိ နည္းနည္းမွ မေက်နပ္။ အိမ္ေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ ''ဒီလုိေခါက္ရတယ္ ေဟ့'' ဟုဆုိကာ ေဌးသန္းေခါင္းကုိ ေခါက္ပစ္လုိက္သည္။
    ေခါက္႐ုိးမ်ားညီေအာင္ ညႇိရင္းမွ ေက်ာင္းက ဟုိေကာင္ေတြကုိ မနာလုိခ်င္သလုိ။ မေက်နပ္ခ်င္သလုိ။ ခုေလာက္ရွိ ဟုိေကာင္ေတြက ခပ္ေအးေအးေလး နံနက္စာ ေကာ္ဖီနဲ႔ ေပါင္မုန္႔ ေလြးေနမွာေပါ့။
    အခ်ိန္မ်ား ဟုိတုန္းက ျမန္မာနာရီေတြ သတ္မွတ္သလုိ နာရီေျခာက္ဆယ္ရွိလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု ေလာဘတႀကီး ေတြးလုိက္ ေသးသည္။
    အခ်ိန္ဆုိလုိ႔ ခု ရွစ္နာရီထုိးၿပီးၿပီ။ ထမင္းဘူးကုိ ေကာက္ဆြဲကာ အိမ္ထဲမွ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္လုိက္သည္။
    ဘတ္စ္ကားဂိတ္ ေရာက္ေတာ့သည္။ စိတ္တုိရျပန္သည္။ ဆယ့္ႏွစ္သီးသန္႔မေျပာႏွင့္ ဆယ့္ႏွစ္အျပာ႐ုိး႐ုိးေတာင္ တစ္စီးမွ ေရာက္မလာ။ ဘယ္ေနရာမွာ အိပ္ေနၾကပါလိမ့္။
    ေဟာ ခုမွ သတိရသည္။ ႏုိင္ငံေရးသိပၸံစာအုပ္ ေမ့က်န္ခဲ့ၿပီ။ မတတ္ႏုိင္ေတာ့။ ခုမွ အိမ္ျပန္မယူႏုိင္ၿပီ။ ၾကံဳသလုိ ကူးရေတာ့ မည္။
    ဆယ့္ႏွစ္အျပာတစ္စီးေတာ့ လာေနသည္။ မထူး။ သည္ကားႏွင့္ပင္ လုိက္သြားမည္ စိတ္ကူးသည္။
    ကားကာ ေတာ္ေတာ့ကုိ က်ပ္ေနသည္။ ေျခနင္းခုံေပၚ ေျခတစ္ဖက္ေလး ေရာက္႐ုံရွိေသး ကားက စထြက္ၿပီ။ က်န္ေျခတစ္ ဖက္ကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ မ,တင္ရင္းမွ ကားဒ႐ုိင္ဘာကုိ မေက်မနပ္ ျဖစ္လုိက္သည္။ လႊတ္ေလာေနလုိက္တာ။
    ကားက ေရႊမန္း႐ုံဂိတ္မွာ လူတင္ လူေခၚ ၾကာေနေသးသည္။ ထြက္ေတာ့မယ့္ဟာ ျမန္ျမန္ ထြက္ပါလားဟု စိတ္ထဲမွာ ေအာ္ေနသည္။
    မဟာၿမိဳင္ဂိတ္မွာဆင္းၿပီး နံပါတ္ေျခာက္၊ ရွစ္၊ ကုိး ၾကံဳရာစီးမည္ စိတ္ကူးသည္။ ရွစ္နာရီႏွစ္ဆယ္ ရွိၿပီ။ ခါတုိင္း တစ္မိနစ္ တစ္ကားႏႈန္း ေရာက္လာတတ္ေသာ နံပါတ္ရွစ္ကားေတြ ဘယ္ေခ်ာင္မွာ ငုိက္ေနၾကသည္မသိ။ ေရာက္မလာေသး။
    ရွစ္နာရီ ႏွစ္ဆယ့္ငါး။ နံပါတ္ကုိးကား ေရာက္လာသည္။
    လူအျပည့္အသိပ္။ ကားေပၚ လွမ္းအတက္မွာ နံေဘးမွ အေဒၚႀကီးက တံေတာင္ဆစ္ႏွင့္ ဝင္တုိးသြားသည္။ ရမ္းကား လုိက္တာ။ ေျခေထာက္ခ်လုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ေယာက္၏ ေျခေထာက္ေပၚ တက္နင္းမိၿပီဟု သိလုိက္သည္။ ေျခေထာက္ကုိ ကမန္းကတန္း ေနရာေရႊ႕ကာ တစ္ဖက္သုိ႔ မ်က္ႏွာလႊဲေနလုိက္သည္။ အနင္းခံရေသာ ေျခေထာထက္ရွင္ပုဂၢိဳလ္ထံမွ မည္သည့္ အမနာပစကားကုိမွ် မၾကားရသည္ကုိ က်ိတ္၍ ေက်းဇူးတင္ရသည္။
    ဟံသာဝတီအဝုိင္းကုိ ကားေကြ႕စဥ္မွာ လူေပၚ ဖိက်လာေသာ ကုိယ္ခႏၶာအခ်ဳိ႕ကုိ တံေတာင္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တင္းခံလုိက္ရသည္။
    ''စုိက္ပ်ဳိးေရးပါတယ္'' ဟု အနားရွိ စပယ္ယာကုိ သတိေပးရေသးသည္။ မေတာ္ လုိင္းေပါက္ထိ ပါသြားမွ။
    ကားေပၚကအဆင္းမွာ ရင္ခြင္ထဲမွ ဂ်ဴတီကုတ္ ထည့္ထားေသာအိတ္က ျပဳတ္က်မလုိ ျဖစ္သြားသည္။ ကမန္းကတန္းပင္ ျပန္ဆြဲရင္း ''ဂ်ဴတီကုတ္ျဖဴျဖဴေလး ေပသြားေတာ့မလုိ႔... ကံေကာင္းလုိ႔'' ဟု ေတြးမိသည္။
    ေခ်းေညႇာ္မရွိ၊ ေခြၽးမထိ၊ အစြန္းအကြက္ မၿငိသျဖင့္ ဂ်ဴတီကုတ္မွာ သန္႔ရွင္းလွပ၍ ႏွစ္လုိဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။
    မလွမပႏွင့္ ညစ္ပတ္ေနသည္ကေတာ့ 'မိမိ၏ စိတ္သာလွ်င္ျဖစ္သည္။ ေဒါသ အစြန္းထြက္၊ ေလာဘ ေခ်းေညႇာ္၊ မနာလုိ ေခြၽးနံ႔မ်ားျဖင့္  ေပခ်င္တုိင္ေပ၊ ညစ္ခ်င္တုိင္း ညစ္ေနသည္။
    ဂ်ဴတီကုတ္ ညစ္ေပေပတုန္းက ကုိယ္တုိင္ ေလွ်ာ္ဖြပ္၍ သန္႔ရွင္း လွပေစခဲ့သည္။ ဂ်ဴတီကုတ္ ျဖဴျဖဴေလး ေျမခ၍ ညစ္ေပ သြားမည္ကုိ စုိးရြံ႕ခဲ့သည္။
    ယခု စိတ္ႏွလုံး ညစ္ေပေတာ့ေကာ။
    ပုိက္ဆံတတ္ႏုိင္လွ်င္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ အသစ္ အသစ္ ထပ္မံခ်ဳပ္ႏုိင္သည့္ ဂ်ဴတီကုတ္ ျဖဴျဖဴေဖြးကုိေတာ့ အညစ္အေပ မခံႏုိင္။ ဝယ္၍မရ။ တန္ဖုိးျဖတ္၍ မရေသာ စိတ္ႏွလုံး ျဖဴျဖဴေဖြးကုိေတာ့ အညစ္အေပ ခံႏုိင္မည္ဆုိလွ်င္...
    အုိ... မိမိ အေတာ့္ကုိ မုိက္မဲရာ က်ေပလိမ့္မည္။
    မိမိ လူမုိက္ မျဖစ္ခ်င္ပါ။
    မိမိ၏ စိတ္ႏွလုံး ညစ္ေပသမွ်ကုိ မိမိကုိယ္တုိင္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ရမည္။ သုိ႔မဟုတ္ ေခ်းေညႇာ္၊ အစြန္းအထင္း၊ ေခြၽးနံ႔ကင္းၿပီး ျဖဴျဖဴေဖြးလာေအာင္ လုပ္ရမည္။ မိမိ၏ စိတ္ႏွလုံး ျဖဴျဖဴေဖြးေရးအတြက္ အဓိက တာဝန္ရွိသူသည္ မိမိသာျဖစ္သည္။
    ေနာင္ဆုိလွ်င္ ဂ်ဴတီကုတ္ ျဖဴျဖဴေဖြးႏွင့္သာမက စိတ္ႏွလုံး ျဖဴျဖဴေဖြးႏွင့္ပါ ေက်ာင္းတက္ရေပမည္။ ဘဝခရီး ဆက္ရေပ မည္။ ဘဝ သမုဒၵရာကုိ ဆန္မည့္ေလွတြင္ ေလွတုိက္ရြက္သည္ အျဖဴ၊ အေရာင္မဲ့ အျဖဴ။

မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)
၁၉၈၆ ခု၊ ဇူလုိင္ လ၊ ခ်ယ္ရီ မဂၢဇင္း