ဒုလႅဘေပမဲ့

''ကဲ... ေနာက္ေကာ လူနာကို ဘာအၾကံဉာဏ္ေပးဦးမလဲ၊ ဘာမွာ ခ်င္ေသးလဲ''
''ေသြးထပ္ဆင္းရင္ ေဆး႐ံုကို အျမန္ျပန္လာပါ၊ နားနားေနေန ေနပါ''
''ေလးေလးပင္ပင္ေတြ မမပါနဲ႔''
''ဟဲ့- ေမးပဲၾကည့္ပါဦး၊ဘာလုပ္ရတယ္ဆိုတာ ကေလးက ငါးေယာက္ ကိုယ္ခဲြလည္းမရွိဘူး၊ မုန္႔ဟင္းခါးကလည္း ေရာင္းေနရတယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ နားနားေနေန ေနလို႔ရမွာလဲ''
''ဟို... တတ္ႏိုင္သမွ် နားဖို႔...''
စာႏွင့္ဦးေႏွာက္ ေဝးခဲ့သည္မွာ အတန္ၾကာၿပီမို႔ ေရာဂါႏွင့္ပတ္သက္ သည့္ အထူးအေထြျပႆနာမ်ားကို သတိမရေတာ့၊ အေထြေထြဗဟုသုတ ကိုသာ ၿဖီးျဖန္းရေတာ့သည္။
''ဟင္း... ဟင္း... ကဲေလ ထားပါေတာ့၊ ဘာအၾကံဉာဏ္ေပးခ်င္ လဲ၊ ကိုယ္ဝန္က ခုနစ္ခါေဆာင္ဖူးတယ္၊ ပရာတီဖိုက္ပလပ္စ္တူး... ငါး ေယာက္ေမြးတယ္၊ ႏွစ္ေယာက္ပ်က္က်တယ္၊ အရင္ကေလးေမြးတုန္းက လည္း ခုလိုပဲ ေမြးဖြားၿပီး မီးတြင္းေသြးသြန္ဖူးတယ္၊ အဲဒါ ေနာက္ အတြက္...''
တိတ္ဆိတ္ေနၾကျပန္သည္။ ၾကားဖူးနားဝ မွတ္မိသမွ်စာေတြက ဦး ေႏွာက္ထဲမွာ ျပန္႔ၾကဲကာ ဘာကိုမွ မေတြးတတ္ေတာ့၊ မမွတ္မိေတာ့သလို၊ စိတ္ထဲမွာလည္း သိသမွ်တတ္သမွ် ကုသနည္း၊ ကုသၿပီး ထပ္မံၾကည့္႐ႈ ျပဳစုကုသျခင္းေတြကုန္ေအာင္ ေျပာၿပီးၿပီဟု ထင္သည္။ ခုေတာ့ အၾကံဉာဏ္ တဲ့...။ အၾကံဉာဏ္...။
''ေၾသာ္ ေတြးေနလိုက္ၾကတာ... စတာရီလိုင္ေဇးရွင္း Sterilization ေပါ့ဟဲ့၊ မေျပာခ်င္ၾကဘူးလား၊ ကဲ ေဒၚခင္ေမဦး၊ ရွင့္ကို ကေလးေတြက ေျပာေနတယ္၊ ေနာက္ ကိုယ္ဝန္ေတြမွာလည္း ခုလို မီးတြင္းေသြးသြန္တာ ေတြ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဒီေတာ့ ရွင္လည္း ကေလးငါးေယာက္ရွိေနၿပီပဲ၊ သား ေၾကာမျဖတ္ခ်င္ဘူးလားတဲ့...''
''ဟုတ္ကဲ့၊ ျဖတ္ခ်င္ပါတယ္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ပါ့မယ္''
Sterilization ပဋိသေႏၶတားျခင္း၊ အရပ္ေခၚ သားေၾကာျဖတ္ျခင္း။
ဆရာမထံမွ သည္ေဝါဟာရကိုၾကားရစဥ္က သည္မွ် စိုးစင္းလြယ္ကူ သည့္အေၾကာင္းအရာကို မေတြးမိေလျခင္းဟု ရွက္ရယ္ရယ္မိၾကသည္။ သို႔ ေသာ္ လူနာ့ထံမွ ခပ္သြက္သြက္ အေျဖကို ၾကားရေတာ့ 'ေၾသာ္...' ဟု လႊတ္ခနဲ အာေမဋိတ္ျပဳမိရျပန္သည္။
အမွန္ေတာ့ အံ့ၾသစရာမဟုတ္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ အံ့ၾသေနမိျပန္သည္။
သည္ေဆး႐ံုကို ေရာက္ကတည္းက သည္ေဝါဟာရသည္ စိုးစင္းစြာ ၾကားေနက်ေဝါဟာရသာ ျဖစ္သည္။
'ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေဆး႐ံုကို ေရာက္လာတာလဲဟင္ အစ္မ' ရယ္လို႔ ျပဳ႐ိုး ျပဳစဥ္ေရာဂါရာဇဝင္ေမးခြန္းလႊာအစကို ေမးမိရင္ပဲ ခပ္တည္တည္တစ္မ်ဳိး၊ ရွက္သလိုတစ္သြယ္၊ ၿငီးေငြ႕ဟန္တစ္ပံုစံႏွင့္ 'သားေၾကာျဖတ္ဖို႔'လို႔ ျပန္ေျဖ တတ္သည့္ အစ္မေတြ မနည္းလွ။
တစ္ခါ''ဟဲ့... နင့္ဟာ ေတာ္ေတာ့၊ မ်ားလည္းမ်ားလွၿပီ၊ နင့္ ေယာက္်ားေရာ နင္ေရာ မွတ္ပံုတင္ရွိတယ္မဟုတ္လား၊ သန္းေခါင္စာရင္း ေရာ ၊ ေအး- ဒါဆို ေလွ်ာက္လႊာလာယူေတာ့'' ၊ ''သမီး၊ သမီး က်န္းမာ ေရးအေျခအေနနဲ႔ ေနာက္တစ္ခါ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ဖို႔က မေကာင္းေတာ့ဘူး သမီးရယ္၊ အဲဒီေတာ့ သမီး ဒီတစ္ခါ ေဆး႐ံုကဆင္းၿပီးရင္ သားေၾကာျဖတ္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ဖို႔ လုပ္ေတာ့ေနာ္'' ဆိုကာ သည္အမႈအတြက္ အၾကံÓဏ္ ေပးၾကသည္ကို ေၾကားရေပါင္းလည္း မက်ဲလွ။
အံ့ၾသစရာမဟုတ္ေသာ္လည္း အံ့ၾသေနမိသည္။ အို... လြယ္လိုက္ ၾကတာ။
စဥ္းစားၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း...၊ လူေနမႈဘဝအဆင့္အတန္း၊ စီးပြား ေရးအေျခအေန၊ ပညာအေျခခံ၊ အၿပိဳင္းအ႐ိုင္းဖူးပြင့္စကေလးတစ္ျပံဳတစ္မ အေထြေထြက်န္းမာေရး ခြၽတ္ခ်ဳံက်မႈ။ သားဖြားမီးယပ္ေရာဂါမ်ဳိးစံု။ သည္ ၾကားထဲမွ ေနာက္ထပ္ဖဝါးလက္ႏွစ္လံုး၊ ပုခံုးလက္ႏွစ္သစ္ကေလးေတြ အတြက္...။ အို... ခဲယဥ္းလိုက္တာ။
သည္လိုႏွင့္ သည္ေဝါဟာရသည္ ႏႈတ္ဖ်ားတြင္ ေလ်ာေလ်ာ႐ွဴ႐ွဴ အသားက်လာသည္။ သို႔ေသာ္... ဆရာမ၏ ဘာအၾကံၪာဏ္ေပးမလဲ ဟု ေမးလာသည့္အခါတြင္သာ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္တိုင္အၾကံဉာဏ္ေပးဖို႔ကို ျဖင့္ ႏႈတ္လွ်ာမသြက္ႏိုင္ေသး။

''သမီးရယ္... ႏွလံုးေရာဂါႀကီးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနေတာ့ ေမာမွာေပါ့၊ ဘာလို႔ေလွ်ာက္သြားရတာလဲ၊ လာ...လာ၊ ကိုယ့္ကုတင္မွာ ကိုယ္နားနား ေနေန ေနခ်ည္ဦး၊ ၿပီးေတာ့ ဒီဆရာဝန္ေတြ ဆရာမေတြေမးတာ ေျဖေပး လိုက္ဦးေနာက္ ဟုတ္ပလား''
ျမင့္ျမင့္ဦးတဲ့။ အသက္ေလးဆယ္၊ ႏွလံုးေရာဂါသည္၊ ေလးဘက္နာ ေခၚ ႐ူမက္တစ္ႏွလံုးေဝဒနာရွင္၊ (Rheumatic Heart Disease)။ ႏွလံုး ဘယ္ဘက္ခန္းအဆို႔ရွင္ေတြ က်ဥ္းလိုက္၊ က်ယ္လိုက္ႏွင့္ ပ်က္စီးေနၿပီမို႔ သိသိသာသာႀကီး ေမာဟုိက္ႏြမ္းလ်ေနသည့္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိခင္။
''အစ္မ ဒီကိုယ္ဝန္က ဘယ္ႏွေယာက္ေျမာက္လဲ''
''ဆယ္ေယာက္''
''ဟင္...''
အားလံုးအံ့အားသင့္ေနမိသည္။ အသက္ေလးဆယ္၊ ကေလးကိုး ေယာက္ႏွင့္ တစ္ဗိုက္။
''ဘယ္တုန္းက အိမ္ေထာင္က်တာလဲ''
''ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္''
''ကေလးကိုးေယာက္လံုး ရွိလား အစ္မ''
''ႏွစ္ေယာက္က ပ်က္က်တာ၊ တစ္ေယာက္က ခုနစ္ႏွစ္သားမွာ ကား တိုက္လို႔ ဆံုးသြားတယ္''
ပါးျပင္သို႔က်လာေသာ မ်က္ရည္တခ်ဳိ႕ႏွင့္အတူ မျမင့္ျမင့္ဦး၏ အသက္ ႐ွဴႏႈန္းက သိသိသာသာႀကီး ျမန္လာသည္။
''မငိုပါနဲ႔အစ္မရယ္၊ ဘာလဲ ဝမ္းနည္းလို႔လား၊ ကေလးေတြ သတိရလို႔ လား၊ မငိုနဲ႔ေလ... ပိုေမာမွာေပါ့''
''အငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ထဲ ဟုိဘက္အိမ္မွာ ထားခဲ့ရတာ၊ ေဆး႐ံုလာ ခါနီး ေနမေကာင္းလို႔ အေၾကာ္မေရာင္းႏိုင္ေတာ့ ဘာမွေပးမထားခဲ့ရဘူး''
''ဟဲ့... ဒီမွာ ေရးထားတာ ဆိုင္ကိုးဆစ္ Psychosis လည္း ရဖူး တာပဲ''
''ဟုတ္လား၊ ေနပါဦး သူ႔ဟာ့တ္ Heart က ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီပဲ၊ ခု မွ ျဖစ္တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာကတည္းက ျဖစ္မွာ၊ ေမး ၾကည့္ပါဦး''
အစ္မ... အစ္မမွာ ႏွလံုးေရာဂါရွိတယ္ဆိုတာ ဘယ္တုန္းက စသိ တာလဲ''
''အင္း... ဒုတိယတစ္ခါ ကိုယ္ဝန္ရွိကတည္းက စသိတာပဲ''
အားလံုး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ အံ့ ၾသစြာ မေတြးတတ္စြာ။ မျမင့္ျမင့္ဦးကေတာ့ ေမာေနေသာ္လည္း တည္ၿငိမ္ စြာႏွင့္ပင္။
''အဲ... ေနာက္ပိုင္း ကေလးအားလံုးေမြးေတာ့ အစ္မ ဘာမွ မျဖစ္ ဘူးလား၊ ႐ိုး႐ိုးပဲ ေမြးတာပဲလား၊ ညႇပ္ဆဲြေမြးတာတို႔ ခဲြေမြးတာတို႔...''
''ဟင့္အင္း... အားလံုး ႐ိုး႐ိုးပဲ ေမြးတာပဲ၊ ေမာတာေတာ့ တအား ေမာတာေပါ့''
ဘုရား...ဘုရား...။ သည္မွ်ေဝဒနာႏွင့္ သည္မွ်ကေလးေတြကို အကူအညီမဲ့စြာ ေမြးဖြားေပးႏိုင္ခဲ့သတဲ့။ သတၱိရွိလွခ်ည္လား။
သတၱိ။ ပညာႏွင့္ယွဥ္ေသာ သတၱိမ်ဳိး မဟုတ္ဟု သိေနမိျပန္သည္။ မိမိ၏ေဝဒနာ အတိမ္အနက္ႏွင့္တကြ ေဝဒနာ၏အက်ဳိးဆက္၊ သေႏၶအေပၚ အက်ဳိးသက္ေရာက္ပံုတို႔ကို စုိးစဥ္းမွ် နားမလည္ေသာ ပကတိပညာအေျခ ခံ ႏုံနဲ႔ေသာ သည္အမ်ဳိးသမီးအတြက္ သည္မွ်ကေလးေတြ ေမြးဖြားခဲ့ျခင္း သည္ အသိမဲ့သတၱိသာ။ သို႔ဆိုလွ်င္ အသိပညာရွင္တစ္ဦး တေလမွ်ေရာ သည္အမ်ဳိးသမီး၏ေဝဒနာကို မသိခဲ့ၾကေလသေလာ။ သည္အမ်ဳိးသမီး အတြက္ သည္ေလာကမွာ ႐ိုးစင္းေနၿပီျဖစ္သည့္ သားေၾကာျဖတ္ပဋိသေႏၶ တားျခင္းဟူသည့္ အသင့္ေတာ္အထိုက္တန္ဆံုး က်န္းမာေရးပညာေပး၊ အိမ္ ေထာင္ေရး၊ အၾကံဉာဏ္ေပးျခင္းကို ထိုထိုေသာ က်န္းမာေရးပညာရွင္တစ္ ဦးတေလကမွ် မျပဳခဲ့ၾကဘဲ သည္ပညာမဲ့အမ်ဳိးသမီးထက္ပင္ သတၱိေကာင္း စြာ တစ္နည္း လစ္လ်ဴ႐ႈရက္စြာ ကူညီေမြးဖြားသန္႔စင္ေပးခဲ့ၾကသည္လား။
မျဖစ္ႏိုင္၊ မျဖစ္ႏိုင္။ မည္သည့္က်န္းမာေရးပညာရွင္ကမွ် သည္ ေလာက္ လက္လြတ္စပယ္ျပဳမည္မထင္။ သည္ပညာကို တတ္ကြၽမ္းနား လည္သည္ႏွင့္အမွ် သည္ပညာေပးကို ေပးျဖစ္ၾကပါလိမ့္မည္။ မေနႏိုင္ ေတာ့။
''အစ္မ ကေလးေတြကို အစ္မဘာသာ အိမ္မွာပဲ လက္သည္နဲ႔ ေမြးခဲ့ တာေပါ့ေနာ္''
သည္အေျဖကို စိတ္ေသလက္ခ် ရည္ရြယ္ေတးမွတ္မိၿပီမို႔ 'ေနာ္' ဟု စကားေခၚေမး ေမးလိုက္မိသည္။
''ဟင့္အင္း... အားလံုး ... မွာ ေမြးတာ''
''ဟင္...''
အားလံုးပင္ ဒုတိယပိုထိတ္လန္႔အံ့ၾသမိျပန္ပါသည္။ မျမင့္ျမင့္ဦး ေျပာ သည့္ေနရာက သီးသန္႔အဖဲြ႕ အစည္းတစ္ခု ၏ သီးသန္႔ရပ္ကြက္တစ္ခု။
အို... ဒါေပမဲ့ သည္လိုေနရာမ်ဳိးမွာဆိုေပမဲ့ အလုပ္ကူေတြလို က်န္း မာေရးပညာနည္းပါးသူေတြ ေမြးေပး တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္ပဲ။
''ဘယ္သူေတြ ေမြးေပးတာလဲ''
''....ေတြေပါ့''
အို... သည္လို ရာထူးအဆင့္ရွိသည့္ က်န္းမာေရးအသိပညာရွင္ေတြ က သည္လိုေဝဒနာသည္ကို ဘာမွ မေျပာၾကေတာ့ဘူးလား။
''သူ... သူတို႔က အစ္မကို အဲဒီကေလးသံုးေယာက္ေလာက္ကတည္း က သားေၾကာျဖတ္ဖို႔ မေျပာၾကဘူးလား''
''မေျပာပါဘူး၊ သိမွမသိဘဲ သမီးရယ္၊ ဒီလိုဒုကၡေရာက္မွန္းသိရင္ အစ္မ ျဖတ္တာေပါ့၊ ခုေတာ့...၊ အင္း... အစ္မ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္ထဲရယ္၊ ဟိုမွာ...''
သူ႔သက္ျပင္းခ်သံက အားလံုး၏ သက္ျပင္း႐ႈိက္သံေအာက္တြင္ နစ္ျမဳပ္ သြားေတာ့သည္။ အို... မေက်နပ္ခ်င္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ အခ်ိန္ေတြ ေႏွာင္းလွခ်ည့္။ ခုေတာ့ ေန႔ေစ့လေစ့ကိုယ္ဝန္ႀကီးႏွင့္ စကားမ်ားမ်ားေျပာ လွ်င္ပဲ ေဟာဟဲလိုက္ကာ ေမာေနသည့္မိခင္ကို သူတစ္ပါးလက္မွေနၿပီး အားငယ္ဝမ္းနည္းစြာ ေမွ်ာ္ေနရွာမည့္ ကေလးေတြ...။
''ဒါနဲ႔ အစ္မ ေယာက္်ားကေရာ ဘယ္သြားေနလို႔လဲ''
''က်... ဆံုးသြားၿပီ''

ဟင္...''
သိတတ္နားလည္သည္ဟု ယူဆရသူေတြ မေျပာခဲ့သည့္ ပဋိသေႏၶ တား၊ သားေၾကာျဖတ္ရန္ အၾကံÓဏ္ပညာေပးစကား ေျပာဆိုဖို႔ေတြးထား ခဲ့သည္မွာ ေႏွာင္းေပၿပီ။ တကယ္ေတာ့ သည္စကားေျပာဆိုခဲ့ၾကဖို႔ ေႏွာင္း ခဲ့သည္မွာပင္ အေတာ္ ေႏွာင္းေနခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
သူ႔ေဝဒနာ၊ သူ႔ဘဝအေျခအေနႏွင့္ သည္စကားေျပာဖို႔ ထပ္မံမေႏွာင္း ႏိုင္ေတာ့ဟု သိသျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ သိတတ္အားနာစြာလည္းေကာင္း၊ ႏႈတ္လွ်ာမသြက္ခဲ့ေသာ ေဝါဟာရကို ထံုးစံအတိုင္း အားမရွိကာ မရြတ္ျဖစ္ ေလေတာ့...။

''အစ္မ ခဲြၿပီးၿပီ ထင္ပါရဲ႕၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္''
''အူမွာ သေႏၶတည္လို႔''
တနလၤာမနက္မို႔ ေသာၾကာ၊ စေန၊ တနဂၤေႏြအတြင္းက တက္ခဲ့ေသာ လူနာသစ္ေတြကို ေမးစမ္းရင္း စိတ္ဝင္စားလွ်င္ ေရာဂါရာဇဝင္ေမးမည္ ဟု စိတ္ကူးႏွင့္ စေမးလိုက္သည့္ လူနာကပင္ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းေန ေတာ့သည္။ လူနာမွတ္တမ္းလွန္ၾကည့္ေတာ့ သူေျပာသလို အူသေႏၶ မဟုတ္ ဘဲ ဥအိမ္သေႏၶမွန္းသိရသည္။
''ဟုတ္လား၊ ေျပာပါဦး၊ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ေရာက္လာတာလဲ၊ ေသြးထိန္ တာ ဘယ္ႏွလလဲ၊ ေသြးဆင္းတာ မ်ားလား၊ ဗိုက္ေရာနာလား၊ သတိေရာ လစ္သြားေသးလား''
''ေသြးထိန္တာ ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ပဲရွိေသးတယ္၊ ဒီလိုပဲ ကိုယ္ဝန္ရွိ တာပဲဆိုၿပီး ေနရင္းက ဗိုက္တအားေအာင့္ၿပီး ေသြးေတြဆင္းတာ အရမ္း မ်ားတာပဲ၊ ဘာလီပံုးတစ္ဝက္ေလာက္ရွိမယ္၊ ေနာက္ သတိလစ္သြားတာ ေပါ့''
''ကေလး ဘယ္ႏွေယာက္ရွိလဲ''
''ေလးေယာက္၊ ျဖစ္ခ်င္တာ ဒီလိုပဲ ပထမနဲ႔ တတိယကိုယ္ဝန္တုန္းက ဆိုရင္ ကြၽန္မတို႔အိမ္ မီးေလာင္တာ ကြၽန္မဆို မီးၾကားထဲ ေျပးထြက္ရတာ ပဲ၊ ဘာမွကို ျပန္မရပါဘူး၊ အဲလိုပဲ ဒုတိယကိုယ္ဝန္သာ ဘာမွမျဖစ္တာ က်န္တဲ့ကိုယ္ဝန္ေတြတုန္းက အစံုျဖစ္တာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ႐ိုး႐ိုးပဲ ေမြးတယ္၊ ေနာက္ တတိယကိုယ္ဝန္နဲ႔ မီးေလာင္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မတို႔ ေနရာေပ်ာက္ ျပန္ေရာ၊ ေနရာျပန္ခ်ထားေပးေတာ့ အငယ္ဆံုးေကာင္ ေမြးၿပီး မၾကာခင္ ေပါ့၊ ဒီၾကားထဲေတာ့ ခယ္မရွိတဲ့ ကမာရြတ္ထဲမွာပဲ အိမ္ခန္းအဖီေလးငွား ေနတယ္ေလ၊ ေယာက္်ားကေတာ့ လက္သမားဆရာပဲ၊ ကြၽန္မကေတာ့ ဘာ မွ မလုပ္ဘူး၊ အဲဒီမွာငွားေနရင္းနဲ႔ အငယ္ဆံုးေကာင္ အခါလည္ေလာက္ မွာ ေျမျပန္ရတယ္၊ လႈိင္သာယာမွာ ေယာက္်ားက တဲေလးေဆာက္တာ ေပါ့၊ ကြၽန္မတို႔ေျပာင္းေနၾကတာပဲ၊ အဲဒါ ေျပာရဦးမယ္၊ အဲဒီတုန္းကလည္း အငယ္ဆံုးေကာင္ေလးပိုက္ၿပီး ေရနစ္ေသးတယ္၊ မေသလို႔ ကံေကာင္းေပါ့၊ ခုတစ္ခါလည္း မေသလို႔ ကံေကာင္းတာပဲ၊ ဆရာဝန္မေတြက ေျပာတာပဲ၊ အခ်ိန္မီလို႔တဲ့၊ ကြၽန္မကေတာ့ သတိလစ္ေနတာပဲ၊ ဘယ္...တစ္ခါထဲနဲ႔ ေၾကာက္သြားတာပဲ၊ ေတာ္ၿပီ၊ ေနာက္ ဒါမ်ဳိးျဖစ္မွာ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ၊ တစ္ ခါတည္းခ်က္ခ်င္း ကြၽန္မကို ခဲြစိတ္ၾကတာ သားအိမ္ေတာ့ မထုတ္ဘူးတဲ့၊ ဘာဆိုလဲမသိဘူး၊ အဲဒါေတာ့ ထုတ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္''
လူနာမွတ္တမ္းအရ ဥျပြန္ႏွင့္ ဥအိမ္တစ္ဖက္ကို ထုတ္ထားသည္ဟု သိရသည္။ က်န္ရွိသည့္ ဥျပြန္ႏွင့္ ဥအိမ္က အေကာင္းေပမို႔ ေနာက္ထပ္ တစ္ဖန္ သားအိမ္အေႏၶေသာ္လည္းေကာင္း၊ သားအိမ္မွအပ ေနရာမ်ား တြင္တည္သည့္ သေႏၶေသာ္လည္းေကာင္း ရႏိုင္ေပေသးသည္။
ကေလးေလးေယာက္။ မီးႏွစ္ခါေလာင္ဖူးေသာ အိမ္ေထာင္။ သူကိုယ္ တိုင္က ေနာက္တစ္ခါ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ဖို႔ကို စိတ္မဝင္စားေတာ့။
သည္တစ္ခါျဖင့္ ႏႈတ္လွ်ာမသြက္ခဲ့ရသည့္ ေဝါဟာရကို ေျပာလိုက္ဦး မည္ဟု စိတ္ကူးသည္။ မျမင့္ျမင့္ဦးလို ေနာက္မက်ေသးဟု ေတြးသည္။ ေျပာလည္း ေျပာသင့္သည္ဟု စဥ္းစားသည္။ မီးႏွစ္ခါေလာင္ဖူး၊ ကေလး ေလးေယာက္ရွိဆဲအျပင္ သားအိမ္ျပင္ပသေႏၶဟူသည့္ ျပႆနာရာဇဝင္ လည္း ရွိသည္ပဲ။ လိုးဆိုရွီယိုအီကိုေနာမစ္ Low Socio Economic  ဆိုသည့္ ေရာဂါတစ္ခုတည္းႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ တားသင့္တာေပါ့။ ေျပာသင့္တာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးလိုက္သည္။
''အစ္မ''
''ဟင္''
''ဟိုေလ... အဲ၊ ေရနစ္ဖူးတယ္ဆို...''
တြန္႔ဆုတ္တိန္းေရွာင္မိျပန္သည္။
''အင္းေပါ့၊ လႈိင္သာယာမွာေနတုန္းကေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ခု ကမာရြတ္ ျပန္ေျပာင္းေနရတာ၊ ျဖစ္သလိုေပါ့၊ နစ္တာမွ ဟိုးေအာက္ထဲထိ က်သြား တာ၊ ဘယ္... ကြၽန္မဆို ေသၿပီပဲ ေအာက္ေမ့တာ၊ အငယ္ဆံုးေကာင္ ကို လက္တစ္ဖက္က ပိုက္ထားရက္ရယ္၊ ေနာက္၊ သူ႔ဟာသူပဲ ေရေပၚျပန္ ေရာက္လာတာ၊ ဝဋ္မကုန္တာပဲ ျဖစ္မွာပဲ၊ ေရေပၚေရာက္ေတာ့ ေၾကာက္ အားလန္႔အားနဲ႔ လွမ္းဆဲြတာ ဇက္သေဘၤာရဲ႕ ေဘာင္ပ်ဥ္ျပားႀကီးျဖစ္ေန တယ္ေလ၊ ကေလးကလည္း ကြၽန္မလက္ထဲမွာ ခ်ီလ်က္ပဲ၊ ဆုပ္ထားတာမွ တင္းေနတာပဲ၊ ဘာဆိုဘာမွ မျဖစ္ၾကဘူး''
''ဘာျဖစ္လို႔ နစ္တာလဲ''
''သမၺာန္ေမွာက္တာေလ၊ ေမွာက္မွာေပါ့ ညီမရယ္၊ သမၺာန္ေလွာ္ေနတဲ့ လူေတြက တတ္လို႔ ေလွာ္ေနၾကတာမွ မဟုတ္တာ''
'တတ္လို႔ေလွာ္ေနၾကတာမွ မဟုတ္တာ' တဲ့၊ ဒါဆို ဘာလို႔ ေလွာ္ေန ၾကတာလဲ။
'ဟုတ္ကဲ့၊ ျဖတ္ခ်င္ပါတယ္' ဆိုသည့္အေျဖကို ခပ္သြက္သြက္ ေျဖ ခဲ့ေသာ ေဒၚခင္ေမဦးကို သတိရသည္။ သူ...သူ... သူသည္ အေျဖ ကို ခပ္လြယ္လြယ္ေပးခဲ့တာ သူသိလို႔ တတ္လို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္...။
ေမာဟုိက္ႏြမ္းလ်သည့္ ေဝဒနာႏွင့္ ေန႔ေစ့လေစ့ကိုယ္ဝန္လြယ္ထား ရသည္ကို လက္ဗလာႏွင့္ က်န္ရစ္သည့္ ကေလးေတြမ်က္ႏွာေလာက္မွ မ ေထာက္၊ ေဆး႐ံုက ခိုးဆင္းသြားခဲ့ေသာ မျမင့္ျမင့္ဦးကို သတိရသည္။ သူ႔ ေဝဒနာအတြက္ သည္ေဆး႐ံုသည္သာ စိတ္အခ်ရဆံုး ျဖစ္မွန္သိလ်က္ သူ႔ကိုယ္ဝန္အတြက္ သူဘာမွ်မလုပ္တတ္သည္ကိုသိလ်က္ သူေဆး႐ံုက ခိုး ဆင္းသြားခဲ့ျခင္းကေတာ့...။
''အစ္မ ကေလးယူဖို႔ စိတ္ကူးေသးလားဟင္''
ေစာေစာက တင္းထားေသာ အားေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီမသိေတာ့။ ျပန္ေျဖလာမည့္အေျဖကိုသာ သိေနႏွင့္ေတာ့သည္။

မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း)