(ယခင္လမွအဆက္...)
ၾကက္ေသြးနီ စာသင္ခန္းႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား
ၾကက္ေသြးနီသို႔ ေရာက္လာေသာ ေက်ာင္းသား မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခြင့္ရ ခဲ့ျခင္း ကလည္း စိတ္၀င္စားဖြယ္ ျဖစ္ေပသည္။
အမွန္ေတာ့ ဟားဗတ္ ဆိုသည္ႏွင့္ ကမာၻ အရပ္ရပ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ားက အသည္းအသန္ တက္ခ်င္ေနေသာ ေက်ာင္းပီပီ ၾကက္ေသြးနီကလည္း သူ႔ရင္ေသြးကို အေသအခ်ာ ေရြးခ်ယ္ထားသျဖင့္ ၾကက္ေသြးနီ၏ ရင္ေသြးမ်ား အားလံုးလိုလိုမွာ သူ႔ အစြမ္းႏွင့္ သူဟု ဆိုရပါမည္။
ၾကက္ေသြးနီ၏ မည္သည့္ ဘာသာကို ေလ့လာသည္ ျဖစ္ေစ ပထမႏွစ္တြင္ အဂၤလိပ္စာ အေျခခံ အေရးအသား တစ္ခု ျဖစ္သည့္ စာအုပ္ တစ္အုပ္၏ ေနာက္ခံ အေၾကာင္းအရာကို ေလ့လာဆန္း စစ္သည့္ အေရးအသား အတတ္ကို ၾကက္ေသြးနီက သင္ေပးျမဲ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုအတတ္ကို သင္ၾကား ပို႔ခ်ရသူမွာ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ဂ်ိန္းပင္ျဖစ္၏။ ဂ်ိန္းကိုယ္တိုင္က စမ္းသပ္ အေရးအသားျဖင့္ စာေပ ေလာကကို တိုး၀င္ေန ေသာ စာေရးဆရာမ တစ္ဦးျဖစ္ရာ သူက သူ႔အတန္းသား ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား အတြက္ သမား႐ိုးက် မကသည့္ နည္းပညာမ်ား၊ စိတ္ကူး အေတြးမ်ားျဖင့္ စာသင္ၾကား ပို႔ခ်ျမဲ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ျဖင့္ ဂ်ိန္းက အီရန္ စာေရးဆရာ ရွရီရာႏွင့္ ကိုယ္တို႔၏ ၀တၳဳမ်ားအား သည္အတန္း အတြက္ ပို႔ခ်ရန္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္မွာ ကိုယ့္အေနျဖင့္ အညိဳ႕ရင္ခြင္ျဖစ္ေသာ ဘေရာင္း တကၠသိုလ္မွာ ဌာေန စာေရး ဆရာသဖြယ္ ျဖစ္စဥ္ကတည္းကပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အညိဳ႕ရင္ခြင္ ရွိစဥ္က အတန္းခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္မွ်သာ ပါ၀င္ေပးခဲ့ရ ေသာ္လည္း ၾကက္ေသြးနီသို႔ေရာက္လာ သည့္အခါမွာမူ အတန္းခ်ိန္ ႏွစ္ခ်ိန္ ပါ၀င္ ေပးလာရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္စာမူ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ဂ်ိန္းက သူ႔အတန္း သားမ်ားအား မိတၳဴ ကူးေပးၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ့္မွာလည္း ၂၀၀၅ ခုႏွစ္က တည္းက အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ၀တ္ၳဳတို မ်ားအား ထုတ္ႏိုင္ရန္ အဆင္သင့္ျပင္ ထားၿပီး မထုတ္ျဖစ္ေသးသျဖင့္ ဂ်ိန္း အတြက္ စာမူမ်ားေပးရာတြင္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ကိုယ့္၀တ္ၳဳတို အပုဒ္ ၂၀ ေက်ာ္အား သူတို႔အားလံုး မဖတ္မီမွာ တစ္ႀကိမ္၊ ဖတ္ၿပီးသည့္အခါ တစ္ႀကိမ္ ျဖင့္ ႏွစ္ႀကိမ္ေတြ႕ဆံုကာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား ေမးသမွ် ျပန္ေျဖရသည္ မွာ လြယ္မေယာင္ႏွင့္ခက္၊ ခက္မေယာင္ ႏွင့္ လြယ္ဟုပင္ ဆိုႏိုင္ပါသည္။
ၾကက္ေသြးနီ၏ မည္သည့္ ဘာသာကို ေလ့လာသည္ ျဖစ္ေစ ပထမႏွစ္တြင္ အဂၤလိပ္စာ အေျခခံ အေရးအသား တစ္ခု ျဖစ္သည့္ စာအုပ္ တစ္အုပ္၏ ေနာက္ခံ အေၾကာင္းအရာကို ေလ့လာဆန္း စစ္သည့္ အေရးအသား အတတ္ကို ၾကက္ေသြးနီက သင္ေပးျမဲ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုအတတ္ကို သင္ၾကား ပို႔ခ်ရသူမွာ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ဂ်ိန္းပင္ျဖစ္၏။ ဂ်ိန္းကိုယ္တိုင္က စမ္းသပ္ အေရးအသားျဖင့္ စာေပ ေလာကကို တိုး၀င္ေန ေသာ စာေရးဆရာမ တစ္ဦးျဖစ္ရာ သူက သူ႔အတန္းသား ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား အတြက္ သမား႐ိုးက် မကသည့္ နည္းပညာမ်ား၊ စိတ္ကူး အေတြးမ်ားျဖင့္ စာသင္ၾကား ပို႔ခ်ျမဲ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ျဖင့္ ဂ်ိန္းက အီရန္ စာေရးဆရာ ရွရီရာႏွင့္ ကိုယ္တို႔၏ ၀တၳဳမ်ားအား သည္အတန္း အတြက္ ပို႔ခ်ရန္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္မွာ ကိုယ့္အေနျဖင့္ အညိဳ႕ရင္ခြင္ျဖစ္ေသာ ဘေရာင္း တကၠသိုလ္မွာ ဌာေန စာေရး ဆရာသဖြယ္ ျဖစ္စဥ္ကတည္းကပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အညိဳ႕ရင္ခြင္ ရွိစဥ္က အတန္းခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္မွ်သာ ပါ၀င္ေပးခဲ့ရ ေသာ္လည္း ၾကက္ေသြးနီသို႔ေရာက္လာ သည့္အခါမွာမူ အတန္းခ်ိန္ ႏွစ္ခ်ိန္ ပါ၀င္ ေပးလာရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ့္စာမူ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ဂ်ိန္းက သူ႔အတန္း သားမ်ားအား မိတၳဴ ကူးေပးၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ့္မွာလည္း ၂၀၀၅ ခုႏွစ္က တည္းက အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ၀တ္ၳဳတို မ်ားအား ထုတ္ႏိုင္ရန္ အဆင္သင့္ျပင္ ထားၿပီး မထုတ္ျဖစ္ေသးသျဖင့္ ဂ်ိန္း အတြက္ စာမူမ်ားေပးရာတြင္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ကိုယ့္၀တ္ၳဳတို အပုဒ္ ၂၀ ေက်ာ္အား သူတို႔အားလံုး မဖတ္မီမွာ တစ္ႀကိမ္၊ ဖတ္ၿပီးသည့္အခါ တစ္ႀကိမ္ ျဖင့္ ႏွစ္ႀကိမ္ေတြ႕ဆံုကာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား ေမးသမွ် ျပန္ေျဖရသည္ မွာ လြယ္မေယာင္ႏွင့္ခက္၊ ခက္မေယာင္ ႏွင့္ လြယ္ဟုပင္ ဆိုႏိုင္ပါသည္။
အေၾကာင္းမွာ ၾကက္ေသြးနီ၏ ရင္ေသြးမ်ားပီပီ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ ရွိၿပီး ရဲရဲရင့္ရင့္ ေမးတတ္ျမန္းတတ္ၾကသျဖင့္ “ကိုယ္ေရးခ်င္လို႔ေရးတာ၊ ဘာျဖစ္လဲ” ဟု လြယ္လြယ္ ေျဖမရႏိုင္ေသာ္လည္း ၾကက္ေသြးနီပီပီပင္ ကမာၻ အရပ္ရပ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ားကို လက္ခံ ထားသျဖင့္ လည္း အီရန္ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတို႔၏ လူမႈ၀န္းက်င္ အေၾကာင္း စာနာ သေဘာေပါက္ ႏိုင္စြမ္းေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ပါ၀င္တတ္ရာ ကိုယ္ေျပာသမွ်ကို နားမေ၀းဘဲ သေဘာေပါက္ လြယ္ၾကသူမ်ား ပါ၀င္ေနသျဖင့္ သမိုင္းေၾကာင္း ခ်ီကာ ရွင္းျပရန္ မလိုေလာက္သည္ထိ အခက္ အခဲမရွိ ျဖစ္ရျပန္ပါသည္။
ဂ်ိန္း၏ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားမွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကို လြန္ခါစ လူငယ္မ်ားပီပီ အားမနာတမ္း ေမးခြန္းမ်ားျဖင့္ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အား စပ္စုခဲ့ၾကသကဲ့သို႔ သေရာ္စာကို အားသန္သကဲ့သို႔ လူကိုယ္ တိုင္ကလည္း အထိတ္တလန္႔ ျပက္လံုး မ်ားကို သေဘာ က်တတ္ေသာ ရွရီရာႏွင့္ သမား႐ိုးက်ကို တြန္႔ဆုတ္ၿပီး လြတ္လပ္မႈကို သေဘာက်ေသာ ကိုယ္တို႔ကလည္း သူတို႔ေမးရန္ က်န္သြားသည့္ ေမးထိုက္ရာရာမ်ား အထိပါ ခဲရာခဲဆစ္ ရွာၾကံၿပီး ေျဖေပးၾက၊ အေတြး ဆြေပးခဲ့ၾကပါသည္။
သို႔ျဖင့္ ဂ်ိန္း၏ စာသင္ခန္းေလးမွာ အေတြ႕ အၾကံဳဖလွယ္ရာ၊ အေတြးအေခၚ ဖလွယ္ရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဖလွယ္ရာ၊ ဗဟုသုတ ဖလွယ္ ရာအစစေသာ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ႏွလံုးသားမ်ား ဖလွယ္ရာေနရာေလး တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ သို႔ျဖင့္လည္း ၾကက္ေသြးနီ၏ ရင္ေသြးမ်ားသည္ စာၾကည့္တိုက္မ်ားႏွင့္ ပံုႏွိပ္ စာလံုးမ်ားတြင္ ရွာမေတြ႕ႏိုင္သည့္ အေမးအေျဖမ်ား၊ အေထ့အျပံဳးမ်ား၊ အေသာ အညည္းမ်ားကို မိမိတို႔၏ စာသင္ခန္းမ်ား အတြင္းမွာပင္ “ဒလေဟာႏွင့္ ဗံုးေပါလေအာ” ရရွိ ခံစား လိုက္ရေပသည္။ သို႔ေၾကာင့္ပင္ ၾကက္ေသြးနီသည္ ကမာၻ႔ေက်ာင္းသား ထုႀကီး၏ သည္းေျခႀကိဳက္ တပ္မက္ရာ ေက်ာင္းမဟာ ျဖစ္ေနရျခင္းဟု ဆိုရေပမည္။
ၾကက္ေသြးနီကား သူ႔ဆီမွာ ရွိေနသည့္ ပညာရွင္မ်ားသာ မက သူ႔နားသို႔ ေရာက္ေနေသာ ပညာရွင္မ်ားကိုပင္ အလြတ္ မေပးဘဲ ဦးေႏွာက္ကို ငွားတတ္သည္ပင္။ ကိုယ္တို႔မွာလည္း ၾကက္ေသြးနီ၏အရွိန္အ၀ါေၾကာင့္သာ မဟုတ္မူဘဲ ၾကက္ေသြးနီ ရင္ေသြးမ်ား၏ ဇြဲ၊ ထက္သန္မႈႏွင့္ လံု႔လမ်ားကို ႏွလံုးသားခ်င္း ခံစားကာ ပီတိမုဒိတာ ပြားျဖစ္သျဖင့္ ၾကက္ေသြးနီမွ အသံုးခ်ခံရမည့္ အေရးကိုပင္ ေသြးေအးစြာ ၾကည္ျဖဴျဖစ္ၾကျမဲတည္း။ သည္ႏွယ္ အျပန္အလွန္ အက်ဳိးမ်ားေသာ ပညာေရးစနစ္သည္ပင္ ၾကက္ေသြးနီကဲ့သို႔ ေသာ ကမာၻေက်ာ္ တကၠသိုလ္မ်ား၏ အဓိကေသာ့ခ်က္ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။
အျခား ပညာရွင္မ်ား
ရက္ကလစ္ဖ္တြင္ ဆံုေတြ႕ရေသာ ပညာရွင္မ်ားအနက္ ႐ံုးခန္းမွာ အျမဲ မရွိသည့္ ပညာရွင္မွာ Linda G. Griffith ပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရမည္ပင္။ အလြန္ ထူးခၽြန္ေသာ အမ်ဳိးသမီး ပညာရွင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အလြန္ပင္ က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ့သူျဖစ္ရာ သူ႔ဓာတ္ခြဲ ခန္းႏွင့္ ေဆး႐ံု အခန္းတြင္သာ အခ်ိန္ ကုန္ေနခဲ့ေလသည္။ သူက ဇီ၀ေဗဒႏွင့္စက္မႈ အင္ဂ်င္နီယာ ေဗဒဆိုင္ရာပါေမာကၡျဖစ္ၿပီး အမ္အိုင္တီေခၚ မက္ဆာခ်ဴးဆက္နည္း ပညာ တကၠသိုလ္မွာ စာသင္ေနသူျဖစ္သည္။ သူ လုပ္ေနသည့္သုေတသနမွာ New Approaches to Probing Autocrine Growth Factor Loops in Stem Cells ျဖစ္ကာ အမ်ဳိးသမီး ေရာဂါတစ္ခုျဖစ္သည့္ Endometriosis ကို ထိုသုေတသန အတြက္ တြဲဖက္ေလ့လာ ျပဳျပင္သြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ့္မွာလည္း ထိုေရာဂါ ကို အင္းစိန္ ေထာင္သက္ ငါးႏွစ္ခြဲအျပင္ ေနာက္ထပ္ ခုနစ္ႏွစ္၊ စုစုေပါင္းဆယ့္ႏွစ္ ႏွစ္မွ် အလူးအလဲ ခံစားခဲ့ရရာ သူကကိုယ့္ ကို ထိုသုေတသန အေၾကာင္းအားတက္ သေရာေျပာျပတတ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ သူ႔ခမ်ာ ကင္ဆာေရာဂါတစ္ခုကို ေကာက္ကာငင္ကာ ခံစားလာရၿပီး အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံုေသာ ကုထံုးမ်ားကို ခံယူ ရသျဖင့္ ရက္ကလစ္ဖ္႐ံုးခန္းသို႔ပင္ ေပၚ မလာေတာ့သည္မွာ စာသင္ႏွစ္ကုန္ဆံုး သြားသည့္ အခ်ိန္ထိ ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ သူက ဇီ၀အင္ဂ်င္နီယာသမားတစ္ဦး ျဖစ္ရာ ေဆးေလာကအတြက္ ဆန္းသစ္ ေသာ တီထြင္မႈ အခ်ဳိ႕ကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ အ႐ိုးအသစ္ပြား ျခင္းအတြက္ တီထြင္ ႏိုင္ခဲ့သကဲ့သို႔ အ႐ိုး၊ ႂကြက္သားႏွင့္ ေက်ာ႐ိုးဆစ္မ်ား ဆိုင္ရာ ဇီ၀အင္ဂ်င္နီယာ အလုပ္မ်ားကို အားသြန္ ခြန္စိုက္ လုပ္ေနသူ၊ အသိအမွတ္ျပဳဆု တံဆိပ္မ်ားစြာ ရရွိထားသူလည္း ျဖစ္ပါသည္။
သူ႔ႏွယ္ ထက္ျမက္ေသာပညာရွင္ တစ္ေယာက္အဖို႔ ယခုကဲ့သို႔ က်န္းမာေရး မေကာင္းျဖစ္ရျခင္းအားလည္း အေတာ္ပင္ စိတ္မေကာင္းမိေခ်။ သူဖိတ္ၾကား သျဖင့္ မက္ဆီကိုႏြယ္ဖြား သ႐ုပ္ေဆာင္ တစ္ဦး၏ ေရာဂါဆိုင္ရာ ေဟာေျပာပြဲကို အမ္အိုင္တီမွာ သြားတက္ရသည္ကလည္း အမွတ္တရျဖစ္ဖြယ္ပင္။ ႀကီးမားက်ယ္ ၀န္းလွေသာ ဗိသုကာ လက္ရာ အဖံုဖံု ရွိသည့္အမ္အိုင္တီ၏ အေဆာက္အအံု၀င္း အတြင္းမွာ စာသင္ခန္းတစ္ခန္းကို ရွာရ သည္မွာ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ ေရာက္ေန သည့္ ခံစားမႈမ်ဳိးကိုလည္း ေပးစြမ္းခဲ့ေပ သည္။ ေခတ္မီဆန္းသစ္လြန္းလွသည့္ ဗိသုကာ လက္ရာမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထား ေသာ ေတာႀကီးေဆးေရာင္စံုထဲမွာ ကိုယ္ ယဥ္ပါးသည့္ အေဆာက္အအံု ဒီဇိုင္းမ်ား လံုးလံုး မရွိသည့္အတြက္ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ ေရာက္ေနသကဲ့သို႔ ခံစားခဲ့ရျခင္း သာ ျဖစ္ပါသည္။
လင္ဒါႏွင့္ ခင္မင္ခြင့္ကို ေခတၱမွ်သာ ရခဲ့ေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ေသာအမ်ဳိးသားပညာ ရွင္မ်ားႏွင့္မူ အေတာ္ပင္ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ ေရွ႕တန္းမွပါသူမွာ Reuven Snir ျဖစ္ပါသည္။ သူက အစ္ၥေရး၏ ဟိုင္ဖာတကၠသိုလ္မွ အာရပ္စာေပႏွင့္ ဘာသာစကား ဆိုင္ရာ ပါေမာကၡျဖစ္သည္။ သူက အာရပ္ဂ်ဴးမ်ား အေၾကာင္းကို သူ႔သုေတသန ေဟာေျပာပြဲမွာ အက်ယ္တ၀င့္ ေဟာေျပာခဲ့ရာ ကိုယ္က အလြန္ပင္ စိတ္၀င္စားသျဖင့္ ထိုအေၾကာင္းကို မည္မွ်အထိ ရွာေဖြဖတ္႐ႈ ႏိုင္ပါမည္နည္းဟု အေမးေထာက္ရာမွ ကိုယ္တို႔ ပိုၿပီး ခင္မင္ လာခဲ့ပါသည္။ သို႔ျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ အာရပ္ဂ်ဴးစာေပ အႏုပညာရွင္မ်ား အေၾကာင္း စာတမ္း တစ္ေစာင္ကို ကိုယ္ အယ္ဒီတာ လုပ္ေနသည့္ ဖူးငံုဆယ္ေက်ာ္သက္ မဂၢဇင္း အတြက္ သီးသန္႔သေဘာ ေရးေပးခဲ့ပါသည္။ ကိုယ္ကလည္း ၀မ္း ေျမာက္၀မ္းသာ ဘာသာျပန္ကာ ေဖာ္ျပ ေပးခဲ့ပါသည္။
ဂ်ိန္း၏ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားမွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကို လြန္ခါစ လူငယ္မ်ားပီပီ အားမနာတမ္း ေမးခြန္းမ်ားျဖင့္ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အား စပ္စုခဲ့ၾကသကဲ့သို႔ သေရာ္စာကို အားသန္သကဲ့သို႔ လူကိုယ္ တိုင္ကလည္း အထိတ္တလန္႔ ျပက္လံုး မ်ားကို သေဘာ က်တတ္ေသာ ရွရီရာႏွင့္ သမား႐ိုးက်ကို တြန္႔ဆုတ္ၿပီး လြတ္လပ္မႈကို သေဘာက်ေသာ ကိုယ္တို႔ကလည္း သူတို႔ေမးရန္ က်န္သြားသည့္ ေမးထိုက္ရာရာမ်ား အထိပါ ခဲရာခဲဆစ္ ရွာၾကံၿပီး ေျဖေပးၾက၊ အေတြး ဆြေပးခဲ့ၾကပါသည္။
သို႔ျဖင့္ ဂ်ိန္း၏ စာသင္ခန္းေလးမွာ အေတြ႕ အၾကံဳဖလွယ္ရာ၊ အေတြးအေခၚ ဖလွယ္ရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဖလွယ္ရာ၊ ဗဟုသုတ ဖလွယ္ ရာအစစေသာ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ႏွလံုးသားမ်ား ဖလွယ္ရာေနရာေလး တစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ သို႔ျဖင့္လည္း ၾကက္ေသြးနီ၏ ရင္ေသြးမ်ားသည္ စာၾကည့္တိုက္မ်ားႏွင့္ ပံုႏွိပ္ စာလံုးမ်ားတြင္ ရွာမေတြ႕ႏိုင္သည့္ အေမးအေျဖမ်ား၊ အေထ့အျပံဳးမ်ား၊ အေသာ အညည္းမ်ားကို မိမိတို႔၏ စာသင္ခန္းမ်ား အတြင္းမွာပင္ “ဒလေဟာႏွင့္ ဗံုးေပါလေအာ” ရရွိ ခံစား လိုက္ရေပသည္။ သို႔ေၾကာင့္ပင္ ၾကက္ေသြးနီသည္ ကမာၻ႔ေက်ာင္းသား ထုႀကီး၏ သည္းေျခႀကိဳက္ တပ္မက္ရာ ေက်ာင္းမဟာ ျဖစ္ေနရျခင္းဟု ဆိုရေပမည္။
ၾကက္ေသြးနီကား သူ႔ဆီမွာ ရွိေနသည့္ ပညာရွင္မ်ားသာ မက သူ႔နားသို႔ ေရာက္ေနေသာ ပညာရွင္မ်ားကိုပင္ အလြတ္ မေပးဘဲ ဦးေႏွာက္ကို ငွားတတ္သည္ပင္။ ကိုယ္တို႔မွာလည္း ၾကက္ေသြးနီ၏အရွိန္အ၀ါေၾကာင့္သာ မဟုတ္မူဘဲ ၾကက္ေသြးနီ ရင္ေသြးမ်ား၏ ဇြဲ၊ ထက္သန္မႈႏွင့္ လံု႔လမ်ားကို ႏွလံုးသားခ်င္း ခံစားကာ ပီတိမုဒိတာ ပြားျဖစ္သျဖင့္ ၾကက္ေသြးနီမွ အသံုးခ်ခံရမည့္ အေရးကိုပင္ ေသြးေအးစြာ ၾကည္ျဖဴျဖစ္ၾကျမဲတည္း။ သည္ႏွယ္ အျပန္အလွန္ အက်ဳိးမ်ားေသာ ပညာေရးစနစ္သည္ပင္ ၾကက္ေသြးနီကဲ့သို႔ ေသာ ကမာၻေက်ာ္ တကၠသိုလ္မ်ား၏ အဓိကေသာ့ခ်က္ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။
အျခား ပညာရွင္မ်ား
ရက္ကလစ္ဖ္တြင္ ဆံုေတြ႕ရေသာ ပညာရွင္မ်ားအနက္ ႐ံုးခန္းမွာ အျမဲ မရွိသည့္ ပညာရွင္မွာ Linda G. Griffith ပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရမည္ပင္။ အလြန္ ထူးခၽြန္ေသာ အမ်ဳိးသမီး ပညာရွင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အလြန္ပင္ က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ့သူျဖစ္ရာ သူ႔ဓာတ္ခြဲ ခန္းႏွင့္ ေဆး႐ံု အခန္းတြင္သာ အခ်ိန္ ကုန္ေနခဲ့ေလသည္။ သူက ဇီ၀ေဗဒႏွင့္စက္မႈ အင္ဂ်င္နီယာ ေဗဒဆိုင္ရာပါေမာကၡျဖစ္ၿပီး အမ္အိုင္တီေခၚ မက္ဆာခ်ဴးဆက္နည္း ပညာ တကၠသိုလ္မွာ စာသင္ေနသူျဖစ္သည္။ သူ လုပ္ေနသည့္သုေတသနမွာ New Approaches to Probing Autocrine Growth Factor Loops in Stem Cells ျဖစ္ကာ အမ်ဳိးသမီး ေရာဂါတစ္ခုျဖစ္သည့္ Endometriosis ကို ထိုသုေတသန အတြက္ တြဲဖက္ေလ့လာ ျပဳျပင္သြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ့္မွာလည္း ထိုေရာဂါ ကို အင္းစိန္ ေထာင္သက္ ငါးႏွစ္ခြဲအျပင္ ေနာက္ထပ္ ခုနစ္ႏွစ္၊ စုစုေပါင္းဆယ့္ႏွစ္ ႏွစ္မွ် အလူးအလဲ ခံစားခဲ့ရရာ သူကကိုယ့္ ကို ထိုသုေတသန အေၾကာင္းအားတက္ သေရာေျပာျပတတ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ သူ႔ခမ်ာ ကင္ဆာေရာဂါတစ္ခုကို ေကာက္ကာငင္ကာ ခံစားလာရၿပီး အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံုေသာ ကုထံုးမ်ားကို ခံယူ ရသျဖင့္ ရက္ကလစ္ဖ္႐ံုးခန္းသို႔ပင္ ေပၚ မလာေတာ့သည္မွာ စာသင္ႏွစ္ကုန္ဆံုး သြားသည့္ အခ်ိန္ထိ ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ သူက ဇီ၀အင္ဂ်င္နီယာသမားတစ္ဦး ျဖစ္ရာ ေဆးေလာကအတြက္ ဆန္းသစ္ ေသာ တီထြင္မႈ အခ်ဳိ႕ကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ အ႐ိုးအသစ္ပြား ျခင္းအတြက္ တီထြင္ ႏိုင္ခဲ့သကဲ့သို႔ အ႐ိုး၊ ႂကြက္သားႏွင့္ ေက်ာ႐ိုးဆစ္မ်ား ဆိုင္ရာ ဇီ၀အင္ဂ်င္နီယာ အလုပ္မ်ားကို အားသြန္ ခြန္စိုက္ လုပ္ေနသူ၊ အသိအမွတ္ျပဳဆု တံဆိပ္မ်ားစြာ ရရွိထားသူလည္း ျဖစ္ပါသည္။
သူ႔ႏွယ္ ထက္ျမက္ေသာပညာရွင္ တစ္ေယာက္အဖို႔ ယခုကဲ့သို႔ က်န္းမာေရး မေကာင္းျဖစ္ရျခင္းအားလည္း အေတာ္ပင္ စိတ္မေကာင္းမိေခ်။ သူဖိတ္ၾကား သျဖင့္ မက္ဆီကိုႏြယ္ဖြား သ႐ုပ္ေဆာင္ တစ္ဦး၏ ေရာဂါဆိုင္ရာ ေဟာေျပာပြဲကို အမ္အိုင္တီမွာ သြားတက္ရသည္ကလည္း အမွတ္တရျဖစ္ဖြယ္ပင္။ ႀကီးမားက်ယ္ ၀န္းလွေသာ ဗိသုကာ လက္ရာ အဖံုဖံု ရွိသည့္အမ္အိုင္တီ၏ အေဆာက္အအံု၀င္း အတြင္းမွာ စာသင္ခန္းတစ္ခန္းကို ရွာရ သည္မွာ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ ေရာက္ေန သည့္ ခံစားမႈမ်ဳိးကိုလည္း ေပးစြမ္းခဲ့ေပ သည္။ ေခတ္မီဆန္းသစ္လြန္းလွသည့္ ဗိသုကာ လက္ရာမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထား ေသာ ေတာႀကီးေဆးေရာင္စံုထဲမွာ ကိုယ္ ယဥ္ပါးသည့္ အေဆာက္အအံု ဒီဇိုင္းမ်ား လံုးလံုး မရွိသည့္အတြက္ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ ေရာက္ေနသကဲ့သို႔ ခံစားခဲ့ရျခင္း သာ ျဖစ္ပါသည္။
လင္ဒါႏွင့္ ခင္မင္ခြင့္ကို ေခတၱမွ်သာ ရခဲ့ေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ေသာအမ်ဳိးသားပညာ ရွင္မ်ားႏွင့္မူ အေတာ္ပင္ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ ထိုအထဲတြင္ ေရွ႕တန္းမွပါသူမွာ Reuven Snir ျဖစ္ပါသည္။ သူက အစ္ၥေရး၏ ဟိုင္ဖာတကၠသိုလ္မွ အာရပ္စာေပႏွင့္ ဘာသာစကား ဆိုင္ရာ ပါေမာကၡျဖစ္သည္။ သူက အာရပ္ဂ်ဴးမ်ား အေၾကာင္းကို သူ႔သုေတသန ေဟာေျပာပြဲမွာ အက်ယ္တ၀င့္ ေဟာေျပာခဲ့ရာ ကိုယ္က အလြန္ပင္ စိတ္၀င္စားသျဖင့္ ထိုအေၾကာင္းကို မည္မွ်အထိ ရွာေဖြဖတ္႐ႈ ႏိုင္ပါမည္နည္းဟု အေမးေထာက္ရာမွ ကိုယ္တို႔ ပိုၿပီး ခင္မင္ လာခဲ့ပါသည္။ သို႔ျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ အာရပ္ဂ်ဴးစာေပ အႏုပညာရွင္မ်ား အေၾကာင္း စာတမ္း တစ္ေစာင္ကို ကိုယ္ အယ္ဒီတာ လုပ္ေနသည့္ ဖူးငံုဆယ္ေက်ာ္သက္ မဂၢဇင္း အတြက္ သီးသန္႔သေဘာ ေရးေပးခဲ့ပါသည္။ ကိုယ္ကလည္း ၀မ္း ေျမာက္၀မ္းသာ ဘာသာျပန္ကာ ေဖာ္ျပ ေပးခဲ့ပါသည္။
သူက ေနာက္ထပ္ စိတ္ ၀င္စားသည္မွာ ကိုယ္အျပင္းအထန္ အားထုတ္ဖူးခဲ့သည္ ဆိုေသာ ၀ိပႆနာ တရားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူက အစၥလာမ္ ဘာသာတြင္ ရွိေသာ ဆူဖီေဗဒကို လိုက္စားသူ ျဖစ္ရာ ကိုယ္က အျမည္းသေဘာ အားျဖင့္ ရာမာမထာ လက္ခ်ာတြင္ ေျပာေပးခဲ့သည့္ ၀ိပႆနာ တရားအေၾကာင္းကို အလြန္ ေလ့လာခ်င္ေနသူ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ့္ကို အလြတ္သေဘာအားျဖင့္ ၀ိပႆနာ သင္တန္းစကား၀ိုင္း လုပ္ေပးရန္ ေတာင္းဆိုသူမ်ားတြင္ သူက အထက္သန္ဆံုးလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္က သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ အားထုတ္ႏိုင္ရန္ နည္း လမ္းေျပာျပျခင္း၊ သတိထားစရာ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္မ်ား မွ်ေ၀ျခင္းတို႔ ကဲ့သို႔ လက္ေတြ႕အားထုတ္မႈ ဆိုင္ရာမ်ားကိုသာ ဦးစားေပးကာ နားလည္ရခက္ေသာ တရားသေဘာတို႕ကို ေျပာျပရာတြင္ သူကသာ အေမးအျမန္း အထူဆံုး ျဖစ္ခဲ့သကဲ့သို႕သေဘာလည္း အေပါက္ဆံုး ျဖစ္ပါသည္။
သူက ေဂ်႐ူစလင္ရွိ ဟီးဘ႐ူး တကၠသိုလ္ႏွင့္ ဘာလင္ရွိ တကၠသိုလ္အခ်ဳိ႕တြင္ ဂ်ဴးတို႔ အေၾကာင္းကို သင္ၾကားေလ့ ရွိသူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ႐ူဗင္က အသက္အရြယ္ အရ တည္ၿငိမ္သေလာက္ ေနာက္ပညာရွင္ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ကဗ်ာဆရာ ဂ်ယ္ရီခ်ဳိ ဘေရာင္းမွာမူ စီမာကဲ့သို႕ အရယ္သန္ေသာ လူငယ္ ပညာရွင္ ျဖစ္ေပသည္။ သူက ဆန္ဒီ ေရးဂိုး တကၠသိုလ္မွ အဂၤလိပ္စာ ဆရာတစ္ဦးျဖစ္ကာ ကဗ်ာဆရာေကာင္း တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔သုေတသနမွာ အာဖရိကန္ အေမရိကန္မ်ား၏ ဘ၀ႏွင့္ယဥ္ ေက်းမႈသမိုင္းကို ေလ့လာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
အထူးသျဖင့္ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားက စတင္ကာ လူသိမ်ားလာေသာ ေအအိုင္ဒီအက္စ္သတင္း တင္ျပခ်က္ႏွင့္အတူ ေက်ာ္ ၾကားခဲ့ေသာ တီဗီြသတင္းတင္ဆက္သူမ်ား၏ဘ၀အေၾကာင္းကဗ်ာမ်ား ပါ၀င္ပါသည္။ သူကနယူးေအာ္လင္းၿမိဳ႔ေတာ္၀န္၏ မိန္႔ခြန္းေရးေပးသူအျဖစ္လည္း လုပ္ေဆာင္ဖူးေသး သူျဖစ္ၿပီး မ်က္ႏွာထားခ်ဳိလြန္းလွသည့္ ပညာရွင္ေလး ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္လည္း ႐ံုးခန္းမွာ အေနမမ်ားသူျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။ သူႏွင့္ မတူဘဲ ႐ံုးခန္းမွာ အေနမ်ားၿပီး အခန္းတံခါးကို ပိတ္ထား တတ္သူမွာကား Siddhartha Deb ပင္ျဖစ္သည္။ သူက အိႏိၵယသား ျဖစ္ေသာ္လည္း နယူးေယာက္မွာ New School ၏ ေက်ာင္း ဆရာ အျဖစ္ေနထိုင္ေနသူ။ သူက၀တၳဳထက္ လက္ရွိ အေျခအေနမ်ား အေၾကာင္း ေရးသား ေလ့ရွိသူျဖစ္ၿပီး နယူးေယာက္တိုင္းမ္မွ သူ၏ ပထမဆံုး စာအုပ္ကို သတိျပဳသင့္ေသာ စာအုပ္စာရင္းတြင္ ထည့္သြင္း ခဲ့ဖူးသည္။ သူက အိႏိၵယသားမ်ား ကိုယ္တိုင္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈ ေနမိေသာ နယ္စပ္ေဒသမွ တိုင္းရင္းသားမ်ား၊ ေတာရြာမွ ႏိုင္ငံသားမ်ား အေၾကာင္း အေသးစိတ္ ေလ့လာကာ ေရးသားတတ္သူ ျဖစ္သည္။
သူသုေတသနျပဳ ေရးသားမည့္ စာအုပ္မွာ Do You Know Who I Am? Stories of Wealth and Poverty From the New India ျဖစ္ၿပီး အိႏိၵယေရာက္ ျမန္မာမ်ား အေၾကာင္းကိုလည္း ေလ့လာ ထားကာ ပူပန္ေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။ သို႔ ျဖစ္ရာ ကိုယ္ႏွင့္လည္း စကား လက္ဆံု က်တတ္ပါေသးသည္။ သူက ကိုယ္တို႔ အား ေခတ္သစ္ အျမင္ျဖင့္ ႐ိုက္ကူးထား သည့္ ေဘာလိ၀ုဒ္ ႐ုပ္ရွင္တစ္ကားကို လည္း ျပသေပးခဲ့ကာ အိႏိၵယအေရွ႕ ေျမာက္ေဒသမွ မၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ လူ႔ အဖြဲ႕အစည္း၏ လက္ရွိ အေနအထားကို မ်က္ကြယ္ျပဳကာ ေငြရွာသည့္ ႐ုပ္ရွင္မ်ား၏ ႐ႈခင္းအလွအပ ႐ိုက္ခ်က္မ်ား အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးျပခဲ့ဖူးပါေသးသည္။ သူက စကားကို မ်ားမ်ားႏွင့္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာတတ္ေသာ္လည္း အိႏိၵယမွ လူ႔ မလိုင္ လူတန္းစားမ်ား၏ ဥေရာပ ဆန္မႈ ကိုလည္း ေ၀ဖန္တတ္သူပင္။ သူက ကိုလံဘီယာ တကၠသိုလ္မွ အဂၤလိပ္စာ၊ ႏႈိင္းယွဥ္စာေပပညာတို႔ျဖင့္ မဟာ၀ိဇၨာ အေတြးအေခၚ ပညာကို ရခဲ့သူလည္း ျဖစ္ကာ အေနအထိုင္ ႐ိုးစင္းသေလာက္ ပညာ မာနရွိသူလည္း ျဖစ္ေပသည္။ ထိုထိုေသာ အေရာင္အေသြးစံုသည့္ ပညာကံုထံမ်ား ၾကားတြင္ စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္တာကို ျဖတ္သန္းခြင့္ ရျခင္းအတြက္လည္း ရက္ကလစ္ဖ္ကို ကိုယ့္မွာ ယခုတိုင္ ေက်းဇူး တင္ေနမိပါသည္။
ၾကက္ေသြးနီသည္ ကမာၻ႔ ပညာကံုထံမ်ားအား စုစည္းေပးရာ ေက်ာင္းမဟာ ျဖစ္သည္ႏွင့္ အညီ အစြမ္း အစအသီးသီး၊ ပညာမာန အညီးညီးႏွင့္ ေတာက္ေျပာင္ေနသည့္ ၾကက္ေသြးနီ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၏ ရင္ေသြးမ်ား၊ ပဲ့ကိုင္ရွင္မ်ား အပါအ၀င္ ဧည့္ပညာ ကံုထံမ်ားကို တစ္ႏွစ္တာ လက္တြဲခြင့္ ရခဲ့ျခင္း သည္ဘ၀၏ ဒုလႅဘ တရားမ်ား အနက္ တစ္ခု အပါအ၀င္ျဖစ္သည္ကိုလည္း ၀န္ခံ ရပါမည္။ ၾကက္ေသြးနီမွ ေပးအပ္ေသာ ခံစားခြင့္မ်ား၏ အက်ဳိး ေက်းဇူးကိုလည္း ယခုတိုင္ ခံစားေနရဆဲဟု ခံယူထားသည့္ အတြက္ ကိုယ့္ဘ၀မွာ ရက္ကလစ္ဖ္၏ လက္ကမ္းႀကိဳဆိုမႈႏွင့္ ထိုအခြင့္အေရး ကို အရယူေပးခဲ့ေသာ မိတ္ေဆြသူငယ္ ခ်င္းစာေရးဆရာ၊ ၾကက္ေသြးနီ ဆရာမ ဂ်ိန္း၏ ေက်းဇူးျပဳမႈတို႔ကို ေမ့မရျဖစ္ရသည္မွာလည္း အမွန္ပင္။
Humanity Centre မွ မိတ္ေဆြမ်ား
ၾကက္ေသြးနီ ရင္ခြင္သို႔ ခိုလႈံႏိုင္ခြင့္ကို ဖန္တီးေပးခဲ့သည့္မိခင္ဌာန Radcliffe Institute for Advanced Study ၿပီးလွ်င္ ဟားဗတ္၏ ေနာက္ထပ္ဌာန တစ္ခုျဖစ္ေသာ Humanity Centre ဌာနမွာ ကိုယ့္အတြက္ အေရးပါခဲ့ေၾကာင္း ဆိုခဲ့ဖူးပါၿပီ။ စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ ကုန္ဆံုးခါနီးသည့္ အခါ ဌာန အသီးသီးမွာ ႏႈတ္ဆက္ပြဲမ်ား ရွိေနတတ္သည္ ျဖစ္ရာ Humanity Centre ဌာနမွာလည္း ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလး လုပ္ခဲ့ျပန္ပါသည္။ သည္ပြဲမွာ မူ လူက မ်ားမ်ားစားစား ရွိမေနပါ။ ဧည့္ပါေမာကၡတစ္ဦးျဖစ္သူ ေမာ္နီကာက ကိုယ္ႏွင့္အတူ ျပန္လိုက္ မလာခဲ့ဘဲ ဟြန္းဒူးရပ္စ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့သျဖင့္ လူက သိပ္မမ်ားလွ။ အီရတ္မွ စိုက္ပ်ဳိးေရး ပါရဂူ တစ္ဦးကမူ ဇနီးသည္ႏွင့္ အတူ ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူက မည္သည့္ ဌာနႏွင့္ တြဲဖက္ရွိေနခဲ့ေၾကာင္းကိုမူ မမွတ္မိေတာ့။ သူေရာက္လာ ခဲ့သည္မွာလည္း ကိုယ္ႏွင့္ ဟ်ဴမဲရာတို႔ကဲ့သို႔ စာသင္ႏွစ္စတြင္ မဟုတ္သျဖင့္ သူႏွင့္ မခင္မင္လွ။
သူက ေဂ်႐ူစလင္ရွိ ဟီးဘ႐ူး တကၠသိုလ္ႏွင့္ ဘာလင္ရွိ တကၠသိုလ္အခ်ဳိ႕တြင္ ဂ်ဴးတို႔ အေၾကာင္းကို သင္ၾကားေလ့ ရွိသူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ႐ူဗင္က အသက္အရြယ္ အရ တည္ၿငိမ္သေလာက္ ေနာက္ပညာရွင္ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ကဗ်ာဆရာ ဂ်ယ္ရီခ်ဳိ ဘေရာင္းမွာမူ စီမာကဲ့သို႕ အရယ္သန္ေသာ လူငယ္ ပညာရွင္ ျဖစ္ေပသည္။ သူက ဆန္ဒီ ေရးဂိုး တကၠသိုလ္မွ အဂၤလိပ္စာ ဆရာတစ္ဦးျဖစ္ကာ ကဗ်ာဆရာေကာင္း တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔သုေတသနမွာ အာဖရိကန္ အေမရိကန္မ်ား၏ ဘ၀ႏွင့္ယဥ္ ေက်းမႈသမိုင္းကို ေလ့လာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
အထူးသျဖင့္ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားက စတင္ကာ လူသိမ်ားလာေသာ ေအအိုင္ဒီအက္စ္သတင္း တင္ျပခ်က္ႏွင့္အတူ ေက်ာ္ ၾကားခဲ့ေသာ တီဗီြသတင္းတင္ဆက္သူမ်ား၏ဘ၀အေၾကာင္းကဗ်ာမ်ား ပါ၀င္ပါသည္။ သူကနယူးေအာ္လင္းၿမိဳ႔ေတာ္၀န္၏ မိန္႔ခြန္းေရးေပးသူအျဖစ္လည္း လုပ္ေဆာင္ဖူးေသး သူျဖစ္ၿပီး မ်က္ႏွာထားခ်ဳိလြန္းလွသည့္ ပညာရွင္ေလး ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္လည္း ႐ံုးခန္းမွာ အေနမမ်ားသူျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။ သူႏွင့္ မတူဘဲ ႐ံုးခန္းမွာ အေနမ်ားၿပီး အခန္းတံခါးကို ပိတ္ထား တတ္သူမွာကား Siddhartha Deb ပင္ျဖစ္သည္။ သူက အိႏိၵယသား ျဖစ္ေသာ္လည္း နယူးေယာက္မွာ New School ၏ ေက်ာင္း ဆရာ အျဖစ္ေနထိုင္ေနသူ။ သူက၀တၳဳထက္ လက္ရွိ အေျခအေနမ်ား အေၾကာင္း ေရးသား ေလ့ရွိသူျဖစ္ၿပီး နယူးေယာက္တိုင္းမ္မွ သူ၏ ပထမဆံုး စာအုပ္ကို သတိျပဳသင့္ေသာ စာအုပ္စာရင္းတြင္ ထည့္သြင္း ခဲ့ဖူးသည္။ သူက အိႏိၵယသားမ်ား ကိုယ္တိုင္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈ ေနမိေသာ နယ္စပ္ေဒသမွ တိုင္းရင္းသားမ်ား၊ ေတာရြာမွ ႏိုင္ငံသားမ်ား အေၾကာင္း အေသးစိတ္ ေလ့လာကာ ေရးသားတတ္သူ ျဖစ္သည္။
သူသုေတသနျပဳ ေရးသားမည့္ စာအုပ္မွာ Do You Know Who I Am? Stories of Wealth and Poverty From the New India ျဖစ္ၿပီး အိႏိၵယေရာက္ ျမန္မာမ်ား အေၾကာင္းကိုလည္း ေလ့လာ ထားကာ ပူပန္ေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။ သို႔ ျဖစ္ရာ ကိုယ္ႏွင့္လည္း စကား လက္ဆံု က်တတ္ပါေသးသည္။ သူက ကိုယ္တို႔ အား ေခတ္သစ္ အျမင္ျဖင့္ ႐ိုက္ကူးထား သည့္ ေဘာလိ၀ုဒ္ ႐ုပ္ရွင္တစ္ကားကို လည္း ျပသေပးခဲ့ကာ အိႏိၵယအေရွ႕ ေျမာက္ေဒသမွ မၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ လူ႔ အဖြဲ႕အစည္း၏ လက္ရွိ အေနအထားကို မ်က္ကြယ္ျပဳကာ ေငြရွာသည့္ ႐ုပ္ရွင္မ်ား၏ ႐ႈခင္းအလွအပ ႐ိုက္ခ်က္မ်ား အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးျပခဲ့ဖူးပါေသးသည္။ သူက စကားကို မ်ားမ်ားႏွင့္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာတတ္ေသာ္လည္း အိႏိၵယမွ လူ႔ မလိုင္ လူတန္းစားမ်ား၏ ဥေရာပ ဆန္မႈ ကိုလည္း ေ၀ဖန္တတ္သူပင္။ သူက ကိုလံဘီယာ တကၠသိုလ္မွ အဂၤလိပ္စာ၊ ႏႈိင္းယွဥ္စာေပပညာတို႔ျဖင့္ မဟာ၀ိဇၨာ အေတြးအေခၚ ပညာကို ရခဲ့သူလည္း ျဖစ္ကာ အေနအထိုင္ ႐ိုးစင္းသေလာက္ ပညာ မာနရွိသူလည္း ျဖစ္ေပသည္။ ထိုထိုေသာ အေရာင္အေသြးစံုသည့္ ပညာကံုထံမ်ား ၾကားတြင္ စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္တာကို ျဖတ္သန္းခြင့္ ရျခင္းအတြက္လည္း ရက္ကလစ္ဖ္ကို ကိုယ့္မွာ ယခုတိုင္ ေက်းဇူး တင္ေနမိပါသည္။
ၾကက္ေသြးနီသည္ ကမာၻ႔ ပညာကံုထံမ်ားအား စုစည္းေပးရာ ေက်ာင္းမဟာ ျဖစ္သည္ႏွင့္ အညီ အစြမ္း အစအသီးသီး၊ ပညာမာန အညီးညီးႏွင့္ ေတာက္ေျပာင္ေနသည့္ ၾကက္ေသြးနီ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၏ ရင္ေသြးမ်ား၊ ပဲ့ကိုင္ရွင္မ်ား အပါအ၀င္ ဧည့္ပညာ ကံုထံမ်ားကို တစ္ႏွစ္တာ လက္တြဲခြင့္ ရခဲ့ျခင္း သည္ဘ၀၏ ဒုလႅဘ တရားမ်ား အနက္ တစ္ခု အပါအ၀င္ျဖစ္သည္ကိုလည္း ၀န္ခံ ရပါမည္။ ၾကက္ေသြးနီမွ ေပးအပ္ေသာ ခံစားခြင့္မ်ား၏ အက်ဳိး ေက်းဇူးကိုလည္း ယခုတိုင္ ခံစားေနရဆဲဟု ခံယူထားသည့္ အတြက္ ကိုယ့္ဘ၀မွာ ရက္ကလစ္ဖ္၏ လက္ကမ္းႀကိဳဆိုမႈႏွင့္ ထိုအခြင့္အေရး ကို အရယူေပးခဲ့ေသာ မိတ္ေဆြသူငယ္ ခ်င္းစာေရးဆရာ၊ ၾကက္ေသြးနီ ဆရာမ ဂ်ိန္း၏ ေက်းဇူးျပဳမႈတို႔ကို ေမ့မရျဖစ္ရသည္မွာလည္း အမွန္ပင္။
Humanity Centre မွ မိတ္ေဆြမ်ား
ၾကက္ေသြးနီ ရင္ခြင္သို႔ ခိုလႈံႏိုင္ခြင့္ကို ဖန္တီးေပးခဲ့သည့္မိခင္ဌာန Radcliffe Institute for Advanced Study ၿပီးလွ်င္ ဟားဗတ္၏ ေနာက္ထပ္ဌာန တစ္ခုျဖစ္ေသာ Humanity Centre ဌာနမွာ ကိုယ့္အတြက္ အေရးပါခဲ့ေၾကာင္း ဆိုခဲ့ဖူးပါၿပီ။ စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ ကုန္ဆံုးခါနီးသည့္ အခါ ဌာန အသီးသီးမွာ ႏႈတ္ဆက္ပြဲမ်ား ရွိေနတတ္သည္ ျဖစ္ရာ Humanity Centre ဌာနမွာလည္း ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလး လုပ္ခဲ့ျပန္ပါသည္။ သည္ပြဲမွာ မူ လူက မ်ားမ်ားစားစား ရွိမေနပါ။ ဧည့္ပါေမာကၡတစ္ဦးျဖစ္သူ ေမာ္နီကာက ကိုယ္ႏွင့္အတူ ျပန္လိုက္ မလာခဲ့ဘဲ ဟြန္းဒူးရပ္စ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့သျဖင့္ လူက သိပ္မမ်ားလွ။ အီရတ္မွ စိုက္ပ်ဳိးေရး ပါရဂူ တစ္ဦးကမူ ဇနီးသည္ႏွင့္ အတူ ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူက မည္သည့္ ဌာနႏွင့္ တြဲဖက္ရွိေနခဲ့ေၾကာင္းကိုမူ မမွတ္မိေတာ့။ သူေရာက္လာ ခဲ့သည္မွာလည္း ကိုယ္ႏွင့္ ဟ်ဴမဲရာတို႔ကဲ့သို႔ စာသင္ႏွစ္စတြင္ မဟုတ္သျဖင့္ သူႏွင့္ မခင္မင္လွ။
ေနာက္စေကာလာ တစ္ဦးက အီရန္မွ ႏိုရီျဖစ္သည္။ သူက ကိုယ္ႏွင့္နယ္ပယ္ခ်င္း တူသူ။ သူက ခြဲစိတ္ ဆရာ၀န္ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး အီရန္တြင္ က်န္းမာေရး ၀န္ႀကီးအျဖစ္ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုၾကာ တာ၀န္ထမ္းဖူးသူပင္။ သို႔ေသာ္ အေမရိကမွာ ခြဲစိတ္ ပညာကို ဆည္းပူးခဲ့ ဖူးသူ ႏိုရီ၏ ဒီမိုကေရစီ အေျမာ္အျမင္မ်ား ေၾကာင့္ သူ႔ကိုရာထူးမွ ထုတ္ပယ္ကာ အေရးယူရန္ အေျခအေနမ်ဳိးထိ ဆိုက္လာ ခဲ့သျဖင့္ အီရန္ကို သူက စြန္႔ခြာခဲ့သူ။ သည္အျဖစ္ကို သူေျပာသျဖင့္သာ သိရ ျခင္းျဖစ္ၿပီး သူ႔ကို ကိုယ့္မိတ္ေဆြရင္း အီရန္ စာေရးဆရာ ရွရီရာက သေဘာမက်။ အေပၚယံ သမားဟုျမင္ေလသည္။ ကိုယ့္မွာလည္း ႏိုရီႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေတြ႕အၾကံဳတစ္ခုက ရွိခဲ့သည္။ အမွန္ေတာ့ ၾကက္ေသြးနီေျမကို နင္းခါစ ကာလက ျပည္သူ႔ က်န္းမာေရးဌာနမွ ဟားဗတ္၏ တက္သစ္စ ေဆးေက်ာင္းသားမ်ားအား“က်န္းမာေရးႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရး”ဟူသည့္ ေခါင္းစဥ္ ျဖင့္ေဟာေျပာေပးရန္ ဖိတ္ၾကား ခံခဲ့ရရာ ေဟာေျပာသူမွာ ကိုယ္ႏွင့္ ႏိုရီ ႏွစ္ဦးတည္း။ ႏိုရီက ေဟာေျပာပြဲတြင္ လက္ေတြ႕ထက္သီအိုရီမ်ားကို ပါ၀ါပြိဳင့္ျဖင့္ ေျပာခဲ့ၿပီး ကိုယ္က လက္ေတြ႕နမူနာမ်ားျဖင့္ ေျပာခဲ့ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေမးခြန္းမ်ားကို ေျဖၾကား ရာတြင္လည္း ႏိုရီက ေပရွည္ကာေ၀့၀ိုက္ ေျဖၾကားခဲ့ၿပီး ထိေရာက္ေသာ လက္ေတြ႕ နမူနာမ်ား မေပးႏိုင္ခဲ့ေခ်။
သို႔ျဖင့္ ရွရီရာ၏ သံုးသပ္ခ်က္ မွန္မည္ဟု ကိုယ္ကလက္ခံ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ပိုဆိုးသည္က ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႏိုရီက ဖုန္းျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆက္ကာ ေတြ႕ဆံုရန္ ေျပာသည့္အခါတိုင္း အျခားေသာ ေျပာစကားမ်ားက သူသည္ အီရန္ျပန္ရမွာ စိုးရိမ္စိတ္ထက္ အေမရိကမွာ အေျခခ်ရန္ စိတ္ေဇာ ႀကီးေနေၾကာင္း သိသာ ေစသကဲ့သို႕ ရႏိုင္သမွ် အခြင့္အေရး မွန္သမွ်ကို လက္လြတ္ မခံခ်င္ျဖစ္ေနပံုမွာလည္း သိသာလွသျဖင့္ ကိုယ့္မွာ မအားပါဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ သူႏွင့္ေ၀းေအာင္ ၾကံခဲ့ရသည္။ အမွန္ေတာ့ သည္ႏွယ္ တကၠသိုလ္မ်ားမွ ဖိတ္ၾကား ခံခဲ့ရသည့္ အခါ အခ်ဳိ႕ေသာ ဖိတ္ၾကားခံ ပညာရွင္ အခ်ဳိ႕မွာ သူတို႔အား ဖိတ္ၾကားခဲ့သည့္ မူလ အေၾကာင္းရင္းမ်ားကို ေမ့ေလ်ာ့ သြားကာ လြတ္လပ္ၿပီး ႂကြယ္၀သည့္ အေမရိကန္ လူေနမႈ အ၀န္းအ၀ိုင္းတြင္ ဘ၀သစ္ စလိုၾကသည့္ စိတ္ကူးမ်ား ေပၚေပါက္လာတတ္လ်က္ ထိုအခြင့္အေရးမ်ား တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ဆက္တိုက္ ရႏိုင္ရန္ အားထုတ္လာတတ္ၾကသည္ကို ကိုယ္ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရပါသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ေျပာင္းလဲလာေသာ ပညာရွင္မ်ား၏ စိတ္သေဘာကို သက္ဆိုင္ရာ ဌာနတို႔က ရိပ္စားမိသည္ခ်ည္းပင္။ သည္ႏွယ္ မေတြးဘဲ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရတြင္ မည္သည့္အခက္ အခဲမ်ား ရွိေနပါေစ၊ အေရာက္ျပန္ကာ စြမ္းသမွ်ျဖင့္ တာ၀န္ျ ပန္ေက်မည္ဟု ဆံုးျဖတ္သည့္ ပညာရွင္မ်ားကိုလည္း သက္ဆိုင္ရာဌာနမ်ားမွ ေလးစားစြာ မွတ္တမ္းတင္ျမဲပင္။ Humanity Centre ဌာနမွာ ျပဳလုပ္သည့္ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ ဓာတ္ပံုကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဖိတ္ ၾကားခံ ပညာရွင္ေလးဦး အနက္ အီရတ္မွ ပညာရွင္ အေၾကာင္းကို မသိမူဘဲ ကိုယ္ရန္ကုန္ ျပန္ခဲ့သည့္တိုင္ အေမရိကမွာ ႏိုရီႏွင့္ ဟ်ဴမဲရာတို႔ က်န္ခဲ့ေသးေၾကာင္း သတိ ရေနေလသည္။ ယခုမူ သူတို႔ဘယ္ဆီမ်ား ေရာက္ေနပါၿပီနည္း။ ဟ်ဴမဲရာကို ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ ရံဖန္ရံခါ ေတြ႕ရသည့္တိုင္ မည္သည့္ေနရာ ေရာက္ေနၿပီဟု မည္သည့္ အခါမွ် မေျပာျပ။
သို႔ျဖင့္ ကိုယ့္ေရ ကိုယ့္ေျမအတြက္ အေထာက္အကူ ျပန္ျပဳႏိုင္စြမ္း ရွိသည့္ အတတ္ ပညာရွင္၊ အႏုပညာရွင္ မည္မွ်တို႕ကား အေမရိက တကၠသိုလ္မ်ား၏ ဖိတ္ၾကားမႈ အၿပီးတြင္ အေမရိက၏ မည္သည့္ အရပ္ေဒသမ်ား၌ ဘ၀သစ္ စကာ အမိေျမမ်ားကို စြန္႔ခြာ သြားခဲ့ၾကသနည္းဟု မေတြးဆႏိုင္ေတာ့။ သို႔ျဖင့္ ေရမ်ားရာ မိုးရြာ ဆိုသကဲ့သို႔ အတတ္ ပညာရွင္၊ အႏုပညာရွင္ေကာင္းမ်ား ရွိရာ အေမရိကတြင္ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ေသာ အသားအေရာင္ မတူ ျခားနားသည့္ အတတ္ပညာရွင္မ်ား၊ အႏုပညာရွင္မ်ား စုျပံဳလာကာ ထိုပညာရွင္မ်ား၏ ဇာတိေျမမ်ားတြင္မူ အတတ္ပညာရွင္၊ အႏုပညာရွင္မ်ား ခ်ဳိ႕တဲ့ သည့္ ျပႆနာ တစ္ရပ္ပါ တိုးတက္ လာေနသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကမာၻေပၚတြင္ အေမရိကသည္ စူပါပါ၀ါ အျဖစ္ ရွိေနရျခင္းမွာ စစ္ေရးအင္အား သက္သက္ေၾကာင့္ မဟုတ္မူဘဲ ေျပာင္းေရႊ႕ အေျခခ် ပညာရွင္မ်ား သို႕မဟုတ္ ႏိုင္ငံရင္းစြန္႔ ႏိုင္ငံသားသစ္ မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟုသာ ေၾကေၾကကြဲကြဲ မွတ္တမ္း ျပဳမိရပါေတာ့သည္။ ၾကက္ေသြးနီကား ထူးျခား ျခားနားသည့္ အေတြ႕အၾကံဳ သစ္မ်ားကို ေပးအပ္ရာ၌သည္ႏွယ္ ေၾကကြဲစရာ အေတြးစကိုလည္း ေပးႏိုင္ခဲ့သည္ေကာ။ (ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမည္)
သို႔ျဖင့္ ရွရီရာ၏ သံုးသပ္ခ်က္ မွန္မည္ဟု ကိုယ္ကလက္ခံ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ပိုဆိုးသည္က ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႏိုရီက ဖုန္းျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆက္ကာ ေတြ႕ဆံုရန္ ေျပာသည့္အခါတိုင္း အျခားေသာ ေျပာစကားမ်ားက သူသည္ အီရန္ျပန္ရမွာ စိုးရိမ္စိတ္ထက္ အေမရိကမွာ အေျခခ်ရန္ စိတ္ေဇာ ႀကီးေနေၾကာင္း သိသာ ေစသကဲ့သို႕ ရႏိုင္သမွ် အခြင့္အေရး မွန္သမွ်ကို လက္လြတ္ မခံခ်င္ျဖစ္ေနပံုမွာလည္း သိသာလွသျဖင့္ ကိုယ့္မွာ မအားပါဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ သူႏွင့္ေ၀းေအာင္ ၾကံခဲ့ရသည္။ အမွန္ေတာ့ သည္ႏွယ္ တကၠသိုလ္မ်ားမွ ဖိတ္ၾကား ခံခဲ့ရသည့္ အခါ အခ်ဳိ႕ေသာ ဖိတ္ၾကားခံ ပညာရွင္ အခ်ဳိ႕မွာ သူတို႔အား ဖိတ္ၾကားခဲ့သည့္ မူလ အေၾကာင္းရင္းမ်ားကို ေမ့ေလ်ာ့ သြားကာ လြတ္လပ္ၿပီး ႂကြယ္၀သည့္ အေမရိကန္ လူေနမႈ အ၀န္းအ၀ိုင္းတြင္ ဘ၀သစ္ စလိုၾကသည့္ စိတ္ကူးမ်ား ေပၚေပါက္လာတတ္လ်က္ ထိုအခြင့္အေရးမ်ား တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ဆက္တိုက္ ရႏိုင္ရန္ အားထုတ္လာတတ္ၾကသည္ကို ကိုယ္ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရပါသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ေျပာင္းလဲလာေသာ ပညာရွင္မ်ား၏ စိတ္သေဘာကို သက္ဆိုင္ရာ ဌာနတို႔က ရိပ္စားမိသည္ခ်ည္းပင္။ သည္ႏွယ္ မေတြးဘဲ ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရတြင္ မည္သည့္အခက္ အခဲမ်ား ရွိေနပါေစ၊ အေရာက္ျပန္ကာ စြမ္းသမွ်ျဖင့္ တာ၀န္ျ ပန္ေက်မည္ဟု ဆံုးျဖတ္သည့္ ပညာရွင္မ်ားကိုလည္း သက္ဆိုင္ရာဌာနမ်ားမွ ေလးစားစြာ မွတ္တမ္းတင္ျမဲပင္။ Humanity Centre ဌာနမွာ ျပဳလုပ္သည့္ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ ဓာတ္ပံုကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဖိတ္ ၾကားခံ ပညာရွင္ေလးဦး အနက္ အီရတ္မွ ပညာရွင္ အေၾကာင္းကို မသိမူဘဲ ကိုယ္ရန္ကုန္ ျပန္ခဲ့သည့္တိုင္ အေမရိကမွာ ႏိုရီႏွင့္ ဟ်ဴမဲရာတို႔ က်န္ခဲ့ေသးေၾကာင္း သတိ ရေနေလသည္။ ယခုမူ သူတို႔ဘယ္ဆီမ်ား ေရာက္ေနပါၿပီနည္း။ ဟ်ဴမဲရာကို ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ ရံဖန္ရံခါ ေတြ႕ရသည့္တိုင္ မည္သည့္ေနရာ ေရာက္ေနၿပီဟု မည္သည့္ အခါမွ် မေျပာျပ။
သို႔ျဖင့္ ကိုယ့္ေရ ကိုယ့္ေျမအတြက္ အေထာက္အကူ ျပန္ျပဳႏိုင္စြမ္း ရွိသည့္ အတတ္ ပညာရွင္၊ အႏုပညာရွင္ မည္မွ်တို႕ကား အေမရိက တကၠသိုလ္မ်ား၏ ဖိတ္ၾကားမႈ အၿပီးတြင္ အေမရိက၏ မည္သည့္ အရပ္ေဒသမ်ား၌ ဘ၀သစ္ စကာ အမိေျမမ်ားကို စြန္႔ခြာ သြားခဲ့ၾကသနည္းဟု မေတြးဆႏိုင္ေတာ့။ သို႔ျဖင့္ ေရမ်ားရာ မိုးရြာ ဆိုသကဲ့သို႔ အတတ္ ပညာရွင္၊ အႏုပညာရွင္ေကာင္းမ်ား ရွိရာ အေမရိကတြင္ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ေသာ အသားအေရာင္ မတူ ျခားနားသည့္ အတတ္ပညာရွင္မ်ား၊ အႏုပညာရွင္မ်ား စုျပံဳလာကာ ထိုပညာရွင္မ်ား၏ ဇာတိေျမမ်ားတြင္မူ အတတ္ပညာရွင္၊ အႏုပညာရွင္မ်ား ခ်ဳိ႕တဲ့ သည့္ ျပႆနာ တစ္ရပ္ပါ တိုးတက္ လာေနသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကမာၻေပၚတြင္ အေမရိကသည္ စူပါပါ၀ါ အျဖစ္ ရွိေနရျခင္းမွာ စစ္ေရးအင္အား သက္သက္ေၾကာင့္ မဟုတ္မူဘဲ ေျပာင္းေရႊ႕ အေျခခ် ပညာရွင္မ်ား သို႕မဟုတ္ ႏိုင္ငံရင္းစြန္႔ ႏိုင္ငံသားသစ္ မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟုသာ ေၾကေၾကကြဲကြဲ မွတ္တမ္း ျပဳမိရပါေတာ့သည္။ ၾကက္ေသြးနီကား ထူးျခား ျခားနားသည့္ အေတြ႕အၾကံဳ သစ္မ်ားကို ေပးအပ္ရာ၌သည္ႏွယ္ ေၾကကြဲစရာ အေတြးစကိုလည္း ေပးႏိုင္ခဲ့သည္ေကာ။ (ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမည္)
မသီတာ၊စမ္းေခ်ာင္း၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊မတ္လ ၂၀၁၂)
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊မတ္လ ၂၀၁၂)
This comment has been removed by the author.
ReplyDelete