Saturday 31 December 2011

အညိဳမွသည္ ၾကက္ေသြးနီသို႔ ၁၀

အေ၀းေရာက္ တိုင္းရင္းသားမ်ား ေတြ႕ဆံုပြဲ ၾကက္ေသြးနီ ရွိရာ မက္ဆာခ်ဴး ဆက္၏ ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ျမန္မာျပည္မွ ေျပာင္းေရႊ႕ အေျခခ် လာေသာ တိုင္းရင္းသား ေပါင္းစံုလည္း ရွိေနရာ သူစိမ္းမ်ား အလယ္တြင္ တိုင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ ေပါင္းစည္းႏိုင္ရန္ အေျခခ်ႏွင့္ ၿပီးေသာ တိုင္းရင္းသား မ်ားက ဦးေဆာင္ၿပီး ခ်စ္ၾကည္ေရး ပြဲလမ္းေလးမ်ား ကိုလည္း က်င္းပတတ္ ပါေသးသည္။

မႏွစ္က အညိဳရွိရာ ႐ို႕ဒ္အိုင္းလန္း ျပည္နယ္တြင္မူ အေျခခ် လာေသာ ျမန္မာ တိုင္းရင္းသား အေရ အတြက္မွာ ေျပာပေလာက္ေအာင္ မမ်ားသျဖင့္ ထိုကဲ့သို႔ ပြဲမ်ဳိး မရွိခဲ့ဘဲ အညိဳႏွင့္ နီးေသာၿမိဳ႕တြင္ အေျခခ် ေနထိုင္သည့္ ဆရာေဒါက္တာ ညီညီႏွင့္ မမေဒါက္တာ နယ္လီတို႔ မိသားစုကိုသာ အေ၀းေရာက္ မိသားစု သဖြယ္ အားကိုး ခင္မင္ခဲ့ ရပါသည္။ ၾကက္ေသြးနီတြင္ ရွိစဥ္မွာမူ အေျခခ် ျမန္မာ တိုင္းရင္းသားမ်ား မ်ားျပားသည့္ အျပင္ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ အာရွသို႔ ျပန္မသြား မီက အမွတ္မထင္ ေတြ႔ရွိခဲ့ေသာ ျမန္မာမိတ္ေဆြ ေဒၚျမင့္ျမင့္စိန္ကို အေၾကာင္းျပဳကာ မတင္တင္ညိဳ၊ မတင္တင္ေလးတို႔ ညီအစ္မႏွင့္ မိသားစု၊ မေမရီ၊ ပိစိ၊ မဂ်ဲနီ၊ ကိုေမာင္ေမာင္ေထြး စသျဖင့္ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာမ်ားကို မၾကာခဏ ေတြ႕ဆံုျဖစ္ခဲ့ ျပန္ပါသည္။

ျမန္မာဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ေမာ္လ္ဒန္ အရပ္တြင္ ရွိေနျပန္ရာ ထိုေက်ာင္းမွာ ျပဳလုပ္ေလ့ ရွိေသာ ဘာသာေရးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ အလွဴအတန္း မ်ားတြင္ပါ၀င္ ကုသိုလ္ယူ ျဖစ္သျဖင့္လည္း ၾကက္ေသြးနီ ကာလမ်ားတြင္ ျမန္မာ ရနံ႔မ်ား လႈိင္ခဲ့ ျပန္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ ကိုယ္ေနထိုင္ရာ တိုက္ခန္းသည္ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ ျမန္မာမ်ား တက္ေရာက္ေလ့ ရွိေသာ ခရစ္ယာန္ ခ်ာ့ခ်္ေက်ာင္းႏွင့္ အလြန္နီး သျဖင့္လည္း ထိုေက်ာင္းတြင္ ျပဳလုပ္သည့္ ပြဲမ်ားကိုလည္း အလြတ္ မေပးဘဲ တက္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ ျပန္ပါသည္။ ျပည္ပကို ေရာက္သည့္အခါ ျမန္မာ တိုင္းရင္းသား အားလံုးမွာ ဘာသာေရး အရ ကိုးကြယ္ ယံုၾကည္မႈ မတူညီ ၾကသည့္တိုင္ လူမႈေရး အရ စည္းစည္း လံုးလံုးႏွင့္ ႐ိုင္းပင္းႏိုင္ရန္ ဘာသာေရး အေျခခံ ပြဲမ်ားကို မိသားစု ေတြ႕ဆံုပြဲမ်ား အသြင္ သေဘာထားကာ သြားေရာက္ ၾကစျမဲပင္။

သို႔ျဖစ္ရာ ကရင္၊ မြန္၊ ခ်င္းစသည့္ တိုင္းရင္းသား မ်ားအား လူ၀င္မႈႀကီး ၾကပ္ေရး ခြဲတမ္းအရ အေမရိက တစ္ခြင္ ျပည္နယ္ ေပါင္းစံုအား ေပးပို႔ေနရာ ခ်ထားရာတြင္ မက္ဆာခ်ဴးဆက္ ျပည္နယ္သို႔ ေရာက္လာေသာ ျမန္မာ တိုင္းရင္းသား မ်ားကို မက္ဆာခ်ဴးဆက္ နယ္ခံ ျမန္မာမ်ားက ႀကိဳဆို ႏႈတ္ဆက္သည့္ အခမ္းအနား တစ္ခုကိုလည္း ျပည္နယ္တြင္း ၿမိဳ႔ေလး တစ္ၿမိဳ႕မွာ က်င္းပခဲ့ ၾကပါသည္။ ထိုပြဲမွာ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ အမ်ားအျပား ပါရွိသည့္ ေျပာင္းေရႊ႕ အေျခခ် တိုင္းရင္းသား မ်ားအတြက္ က်င္းပျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ခရစ္ယာန္ခ်ာ့ခ်္ တစ္ခုတြင္ က်င္းပခဲ့ၿပီး ေမာ္လ္ဒန္ေက်ာင္းမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ကလည္း တက္ေရာက္ကာ ႏႈတ္ဆက္စကား ဆိုခဲ့ပါသည္။ ကိုယ့္မွာလည္း ေဒၚျမင့္ျမင့္စိန္၊ မညိဳ၊ မေလးတို႔ေၾကာင့္ သည္အခမ္း အနားကို ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ရ ပါသည္။ ထိုအခမ္း အနားတြင္ တိုင္းရင္းသား အမ်ားစုမွာ ျမန္မာ စကားကိုလည္း နားမလည္၊ အဂၤလိပ္ စကားကိုလည္း မတတ္ကၽြမ္း ၾကေသာ္လည္း တိုင္းရင္းသား ကေလးမ်ား မွာမူ အခ်င္းခ်င္း အေပါင္းအသင္း ျပဳကာ ေပ်ာ္ရႊင္ေဆာ့ ကစားႏိုင္ ေနၾကသည္ ကိုလည္း သတိျပဳမိ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေမရီလင္း ျပည္နယ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနသည့္ သမီးငယ္ တစ္ဦးမွ ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ စကား တစ္ခြန္းကို သတိရမိ ရျပန္ပါသည္။ ထိုေန႔က ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ကေလးငယ္ မ်ားသည္ အေမရိကန္ မ်ားအေပၚ မည္သို႔သေဘာ ထားမည္ကို မမွန္းတတ္ ေသာ္လည္း သူတို႔ နားလည္ေအာင္ မေျပာတတ္ေသာ ကိုယ္တို႔ကိုလည္း ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းဟု သေဘာထားကာ ခ်စ္ခင္ ပ်ဴငွာလိုဟန္ မ်ဳိးလည္း မရွိသည္ကို သတိ ထားမိရာမွ ထိုစကားကို သတိရသြား မိျခင္းပါပင္။

ေမရီလင္းမွ ျမန္မာ မေလးမွာ အထက္တန္း ေက်ာင္းသူ ဘ၀တြင္မွ ဖခင္ ျဖစ္သူ၏ ျပႆနာေၾကာင့္ အေမရိ ကသို႔ ေရာက္လာရကာ ေက်ာင္းတက္သည့္ အခါ မြန္တိုင္းရင္းသား အခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ဆံုခြင့္ ရသျဖင့္ ၀မ္းသာ သြားခဲ့ေသာ္လည္း ေက်ာင္းမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မိတ္ဆက္ ရသည့္အခါ ထို မြန္တိုင္းရင္းသူ ေက်ာင္းသူေလးမွ သူသည္ ျမန္မာျပည္မွ လာျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း၊ Mon Land ဟူသည့္ ႏိုင္ငံမွ လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း အခိုင္အမာ အထပ္ထပ္ ေျပာသြားသည္ကို ၾကားရသည့္ အခါ၀မ္းသာ ခဲ့သမွ် ေပ်ာက္ဆံုးသြားေၾကာင္း၊ သူ႔ကိုလည္း ခင္မင္လိုဟန္ မျပသျဖင့္ ၀မ္းနည္းရေၾကာင္း ေျပာခဲ့ျခင္းပင္။ ျပည္တြင္းစစ္ မၿပီးဆံုး ေသးသမွ်၊ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအား တိုင္းရင္းသား အားလံုး တစ္ေျပးညီ မခံစား ႏိုင္ေသးသမွ် သည္စစ္၏ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္သည္ ေနာင္လာေနာက္သား မ်ဳိးဆက္မ်ားသို႔ တိုင္႐ိုက္ခတ္ ေနဦးမည္ပင္။ သည္အေရးကို ေတြးမိလွ်င္ ကိုယ့္မွာ မည္သို႔မွ် စိတ္မေအး ႏိုင္ပါ။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အမိေျမကို ခြဲခြာခဲ့ၾက ရၿပီးသည့္တိုင္ အေၾကာင္းေၾကာင္း ေၾကာင့္ပင္ ေဆြမ်ဳိး တိုင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း ကိုပင္ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ခြဲခြာရန္ အသင့္ ျပင္ေနသည့္ မ်ဳိးဆက္မ်ား ေပၚေပါက္ေန ေပဦးမည္လား။ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ ေရးဟူသည္ လူတစ္ဦးခ်င္း၊ အဖြဲ႕ တစ္ဖြဲ႕ခ်င္း၊ လူမ်ဳိးစု တစ္စုခ်င္း ေဆာင္ရြက္ရမည့္ အမႈကိစၥ မဟုတ္သည္ကို ႏိုင္ငံသားတိုင္းမွ ခံယူၾကေရး အတြက္ ကိုယ္တို႔ အလုပ္မ်ားစြာ လုပ္ၾကရ ေပဦးမည္။ အခ်ိန္မ်ားစြာ ရင္းကာ ႀကိဳးပမ္း ရဦးမည္ပင္။

ခင္မင္ခြင့္ ရခဲ့ေသာ ျမန္မာ မိသားစုမ်ား
ၾကက္ေသြးနီ ရင္ခြင္မွာ ေနရသည့္ ကာလမ်ား၏ အစပိုင္းတြင္ မိဘႏွစ္ပါး ရွိေနခဲ့ သျဖင့္ အိမ္လြမ္းစိတ္ အေတာ့္ကို နည္းပါးခဲ့ရ သကဲ့သို႕ ေနာက္ပုိင္းတြင္လည္း ညီအစ္မ ေဆြမ်ဳိးမ်ား သဖြယ္ ခင္မင္ရင္းႏွီး ခဲ့ရေသာ အစ္မႀကီး ေဒၚျမင့္ျမင့္စိန္၊ အစ္မမညိဳ၊ မေလး၊ မေမရီ တို႔ေၾကာင့္ အေ၀းေရာက္ အိမ္ကေလးအား ျမန္မာ့ေလ၊ ျမန္မာရနံ႔ သင္းပ်ံ႕ထံုေစ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ အညိဳ႕ ရင္ခြင္မွာ ရွိစဥ္ကမူ မမ နယ္လီတို႔ ေမာင္ႏွမ မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ရသည့္ အခ်ိန္မွ လြဲၿပီး က်န္အခ်ိန္ မ်ားမွာ ျမန္မာ ရနံ႔ကို မရခဲ့ေခ်။ ႐ုိ႔ဒ္အိုင္းလင္း၏ အမ်ား ျပည္သူသံုး ဘတ္စ္ကား မ်ားျဖင့္သာ သြားလာ ႏိုင္သျဖင့္လည္း ခရီးမတြင္ သကဲ့သို႔ ျပည္နယ္တြင္း ေနထိုင္ေသာ ျမန္မာ တိုင္းရင္းသား မွာလည္း အေရအတြက္ အလြန္နည္းပါး ခဲ့သျဖင့္လည္း ျပည္နယ္တြင္းတြင္ လမ္းမမ်ား ျဖစ္ခဲ့ေပ။ ၾကက္ေသြးနီ ရွိရာ မက္ဆာခ်ဴး ဆက္မွာမူ အမ်ား ျပည္သူသံုး ယာဥ္ရထားမ်ား မ်ားျပား လွသျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္ကား မေမာင္းႏိုင္ေသာ ကိုယ့္အဖို႔ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါေအာင္ အားထုတ္ ရသည္မွာလည္း လြယ္ကူလြန္း လွသည္။ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ေရာ ေျမေပၚေျမေအာက္ ရထားဂိတ္ မ်ားပါ ကိုယ္ေနသည့္ အိမ္ႏွင့္ နီးသျဖင့္ ကားခ၊ ရထားခေငြ ကုန္သည္မွ လြဲလွ်င္ သြားခ်င္ရာသို႔ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းစီးကာ သြားႏုိင္ခဲ့သည္။

မညိဳႏွင့္ မေလးတို႔ ညီအစ္မ ကလည္း ကားေမာင္း ကၽြမ္းက်င္ကာ မညည္း မညဴလာေခၚျ ပန္ပို႔ျဖင့္ ဂ႐ုစိုက္ေပး သည့္အတြက္လည္း ၾကက္ေသြးနီ ကာလ တစ္ေလွ်ာက္မွာ လမ္းအလြန္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ ျပန္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ ဂ်ိန္းႏွင့္ ရွရီရာ ကဲ့သို႔ စာေရးဆရာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္လည္း ရံဖန္ရံခါ ထြက္လည္ျဖစ္ခဲ့ ျပန္သျဖင့္ အလည္ ခရီးကို မေမာမပန္း ႏိုင္ေအာင္ သြားျဖစ္ ခဲ့ေပသည္။ ေဆးေက်ာင္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း မို႔မို႔ႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးသည့္ တကၠသိုလ္ ဆရာမ တစ္ဦးျဖစ္ေသာ အားဒက္သ္ကဲ့သို႕ ပညာရွင္ မိတ္ေဆြ အခ်ဳိ႕ေၾကာင့္လည္း လမ္းမ်ား ျဖစ္သည္မ်ား ရွိခဲ့ရာ ထိုခရီး မ်ားတြင္ မက္ဆာခ်ဴး ဆက္၏ တစ္ရာေက်ာ္ေသာ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္မ်ား အနက္ ေဂ်အက္ဖ္ေက ေက်ာင္းသို႔ လာတက္ေနေသာ တလိန္းႏွင့္ ဆိုင္းဆီေနာ္ ခညီအစ္မ၊ အျခား ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဖူးလ္ဘ႐ိုက္၊ ဟမ္ဖရီ ပ႐ိုဂရမ္ မ်ားျဖင့္ ေရာက္ေနသည့္ ၀င္းကိုကိုကဲ့သို႔ ျမန္မာ တိုင္းရင္းသား ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား ႏွင့္လည္း ခရီးတိုေလးမ်ား သြားျဖစ္ခဲ့ ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရံဖန္ ရံခါတြင္ ကိုယ္က အေပ်ာ္သေဘာ ေျပာမိသည္မွာ ကိုယ့္အေနျဖင့္ သည္ကာလ မ်ားတြင္ ဂိုဏ္းေပါင္းစံုႏွင့္ ခရီး ေပါင္းစံုအား အလွည့္ မထပ္ေအာင္ သြားကာ ေျခရွည္ခြင့္ ရေအာင္ ထိုျမန္မာ တိုင္းရင္းသား၊ ႏိုင္ငံ ျခားသားမ်ားက ေက်းဇူး ျပဳခဲ့သည္ဟု ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္လည္း တစ္ဖြဲ႕ဖြဲ႕မွ ခ်ိန္းသည့္အခါ “ဟိုဘက္ ဂိုဏ္းနဲ႔ ခ်ိန္းထားၿပီးလို႔ ေနာက္ရက္ ေျပာင္းခ်ိန္း ရေအာင္ေနာ္”ဟု ကိုယ္က ျပန္ေျပာရ သည္ထိ ျပည္ေတာ္ျပန္ ခါနီးေလ ဂိုဏ္း အသီးသီးႏွင့္ ေျခရွည္မိေလ ျဖစ္ခဲ့ရ ပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ၾကက္ေသြးနီ၏ ေန႔ရက္မ်ားသည္ ျမန္မာ စကားကို အားရပါးရ ေျပာျဖစ္ဆံုး ေန႔ရက္မ်ားလည္း ျဖစ္ခဲ့ျပန္ ပါသည္။ ရက္ကလစ္ဖ္ ၀င္းႏွင့္ ဌာနမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကပင္ အံ့ၾသ သေဘာက် သည္ထိ ျမန္မာခ်င္း ႐ိုင္းပင္းမႈကို အျပည့္အ၀ ရခဲ့သည္ မွာလည္း ကိုယ့္အဖို႔ ေက်နပ္စရာ ေက်းဇူး တင္စရာပင္။

စီးပြားေရး အက်ပ္အတည္း မ်ားႏွင့္ အေမရိက
ၾကက္ေသြးနီသည္ ကမာၻေက်ာ္ တကၠသိုလ္ပီပီ ဘ႑ာေရး အေျခအေန အလြန္ ေတာင့္တင္းသည့္ တကၠသိုလ္ဟု သိထားသည့္တိုင္ ယခင္ ႏွစ္မ်ားတြင္ Fellow အေရအတြက္ ၆၀ ေက်ာ္ ေခၚယူ ခဲ့ေသာ္လည္း သည္ႏွစ္တြင္ ၄၀ အထိ ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းမွာ အေမရိက၏ က်ဆင္းလာေသာ စီးပြားေရး အေန အထားေၾကာင့္ဟု ဆိုရပါမည္။ အစ္မႀကီး မညိဳႏွင့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း အခ်ဳိ႕ျဖစ္ေသာ ၿမိဳင္၊ စု တို႔က့ဲသို႔ အႏွစ္ ၂၀ နီးပါး အေမရိကမွာ အေျခခ် ေနသည့္ ျမန္မာမ်ား ထံမွလည္း အစိုးရ ဌာနပိုင္း ဆိုင္ရာတြင္ ျဖစ္ေစ၊ ပုဂၢလိက ဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ျဖစ္ေစ သူတို႔ အေမရိကန္မ်ား ဘ၀တြင္ မၾကားခဲ့ ဖူးေသာ ၿခိဳးျခံ ေခၽြတာေရး ေ၀ါဟာရကို ၾကားလာ ရၿပီဟု ဆိုပါသည္။ အေမရိက၏ အိမ္တိုင္းတြင္ လွ်ပ္စစ္ ပလပ္ေပါက္မ်ား တပ္ဆင္ ထားေသာ္လည္း ထိုပလပ္ေပါက္ မ်ားအား ဖြင့္ပိတ္သည့္ ခလုတ္ဟူ၍ မတပ္ဆင္၊ မထားရွိ သျဖင့္ လွ်ပ္စစ္အား ထာ၀ရ စီးေနသည္ ကိုက စြမ္းအင္ကို မေခၽြတာရာ ေရာက္ေနသည္မွာ ကိုယ့္အတြက္ အလြန္ အသည္းယား ေသာအရာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မီးေခ်ာင္း၊ မီးလံုးမ်ားအား အဖြင့္အပိတ္ မျပဳလုပ္ဘဲ ေန႔လံုးေပါက္၊ ညလံုးေပါက္ ထြန္းထားကာ ပစ္ထားသည့္ အိမ္ႏွင့္ ႐ံုးဌာန မ်ားကို ျမင္ရတိုင္းလည္း သည္မွ် စြမ္းအင္ကို သံုးျဖဳန္းရန္ အတြက္ သည္မွ်ပင္ ေရနံကို လိုအပ္ ေနရျခင္း အေၾကာင္း ေတြးမိရ ျပန္ပါသည္။

စီးပြားေရး က်ဆင္းလာသည့္ အတြက္ လုပ္ငန္းရွင္မ်ား၏ ေျဖရွင္းခ်က္မွာလည္း ေလလြင့္ေနသည့္ စြမ္းအင္မ်ားကို ေခၽြတာေရး မဟုတ္ခဲ့။ လုပ္အားခ ကို ေလွ်ာ့ခ်ေရးသာ ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ဳိ႕႐ံုးဌာနမ်ားက တစ္ပတ္လွ်င္ သံုးရက္ ႐ံုးပိတ္ျခင္းအားျဖင့္ လုပ္အားခကို တစ္ရက္စာ ထပ္သက္ သာရန္ ၾကံစည္လာခဲ့သည္။ အလုပ္ အမ်ားစုမွာ တစ္နာရီကို လုပ္အားခ မည္ေရြ႕မည္မွ်ဟု သတ္မွတ္သျဖင့္ အလုပ္ခ်ိန္ နာရီ သက္သာသြားလွ်င္ လုပ္အားခ ေပးရန္လည္း သက္သာသြား တတ္သည္ကိုး။ ထို႔ျပင္ ေရွာ့ပင္းေမာလ္ မ်ားတြင္ လူအလာ နည္းသြားသည့္ အခါ အခ်ိန္ တစ္နာရီ ေနာက္က်မွ ဖြင့္ကာ တစ္နာရီ ေစာပိတ္သည့္ နည္းလမ္းကိုလည္း သံုးစြဲလာၾက ပါသည္။ ထိုအခါ လုပ္အားခ ေပးရသက္သာ သြားေလ၏။ သို႔ေသာ္ ေမာ္လ္ထဲရွိ လွ်ပ္စစ္မီးပြင့္ မ်ားအား မပိတ္သျဖင့္ မီတာခကား ပိုေနျမဲ က်ားေနျမဲ။ ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္း တစ္ခုမွာ ထိုကဲ့သို႔ပင္ ဖြင့္ရက္ေရာ ပိတ္ရက္မွာပါ ရွိသမွ် မီးေခ်ာင္းႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာ စက္ပစၥည္း မ်ားအား ခလုတ္ မပိတ္ဘဲ ထားတတ္ရာ ေငြေၾကး အက်ပ္အတည္း ျဖစ္လာခ်ိန္တြင္ ထိုလုပ္ငန္းမွ ျမန္မာ၀န္ထမ္း တစ္ဦးက ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ မီးခလုတ္မ်ား ပိတ္ထားျခင္း၊ စက္မ်ားကုိ ခလုတ္ မရွိသည့္ ပလပ္ေပါက္ မ်ားမွ ျဖဳတ္ထားျခင္းတို႔ လုပ္သင့္ေၾကာင္း အၾကံ ေပးရာမွ တစ္လလွ်င္ လွ်ပ္စစ္မီ တာခ ေဒၚလာေငြ ေထာင္ခ်ီၿပီး သက္သာ ခဲ့ရသည္။ သို႔ျဖင့္ မည္သည့္အခါ ကမွ် မက်င့္သံုး ခဲ့ဖူးေသာ ေခၽြတာေရးအား အေမရိကန္တို႔ ျမည္းစမ္းစ ျပဳလာ ခဲ့ပါၿပီ။

သို႔ေသာ္ အေမရိကန္ တို႔ကား ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ကိုလည္းေကာင္း၊ စက္ပစၥည္း တီထြင္မႈ ကိုလည္းေကာင္း အလြန္စိတ္အား ထက္သန္ရာ လုပ္ငန္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားတြင္ အလုပ္သမား မ်ားအစား သံုးစြဲသူမ်ား ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လုပ္ေဆာင္ရန္ အကူ အညီေပးမည့္ စက္သစ္မ်ားကို တီထြင္ ထည့္သြင္း အသံုးခ်လာ ၾကျပန္ပါသည္။ ဥပမာ ဆိုရလွ်င္ အေမရိကရွိ ျပည္တြင္း ေလေၾကာင္းလိုင္းမ်ား အားလံုး လိုလိုသည္ ခရီးသည္ အေပၚ အေလးအနက္ မထားၾကေတာ့။ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ကို အြန္လိုင္းမွ ၀ယ္ရၿပီး ခရီးစဥ္ အတြက္ ထိုင္ခံု နံပါတ္ႏွင့္ ခ်က္အင္၀င္သည့္ ကိစၥ မ်ဳိးကိုပင္ ေလေၾကာင္းလိုင္း ၀န္ထမ္းမ်ားက မလုပ္ေဆာင္ ေပးၾကေတာ့ဘဲ စက္မ်ား ထားရွိကာ ကိုယ့္ထိုင္ခံု လက္မွတ္ (Boarding Pass)ကို စက္မွာ ကိုယ္တိုင္ ထုတ္ႏိုင္ရန္သာ စီစဥ္ ေပးလာၾက ေတာ့သည္။

ခရီးေဆာင္ အိတ္မ်ားကို တန္ဆာ ျပဳလုပ္လွ်င္လည္း အခေၾကးေငြ သီးျခား ေကာက္ခံ ထားသျဖင့္ အမ်ားစုမွာ ကိုယ္ႏွင့္ တစ္ပါတည္း ယူသြားႏိုင္သည့္ ခရီးေဆာင္ အိတ္ႏွင့္ပင္ ခရီးသြားရန္ ႀကိဳးစား ၾကရသည္။ ထို႔ျပင္ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ မည္သည့္ အစား အေသာက္ကိုမွ် အခမဲ့ ေကၽြးေမြးျခင္း မျပဳၾက ေတာ့ပါ။ ဆာလွ်င္ ၀ယ္စားႏိုင္ရန္ စီစဥ္ေပးထား ေသာ္လည္း ေၾကးက ႀကီးျပန္သည္။ အိမ္မွ ထုပ္ပိုးယူေဆာင္ လာလွ်င္လည္း အ၀င္ဂိတ္ မွာပင္ ထားပစ္ခဲ့ ရဦးမည္။ အစား အေသာက္မ်ားကို ပထမ ဂိတ္မွာ စိစစ္ၿပီး ပယ္ခံရမည္။ အထူးသျဖင့္ အရည္မ်ားဆို လံုး၀ ခြင့္မျပဳ။ သည္ေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ၀ယ္မစား ခ်င္လွ်င္ ပထမ ဂိတ္အလြန္ ေလယာဥ္ေပၚ မတက္မီ နားေနေဆာင္မွ ေစ်းအတန္ ႀကီးေသာ အစား အေသာက္မ်ားအား ၀ယ္ရမည္။ သည္ကဲ့သို႔ေသာ အဆင္ မေျပစရာ ေလေၾကာင္း ၀န္ေဆာင္မႈမ်ား အျပင္ သည့္ထက္ စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ ျဖစ္စရာ ေလဆိပ္ စည္းကမ္းမ်ားေၾကာင့္ ေလယာဥ္ ခရီး သြားရသည့္ အခါတိုင္း လူ႕သိကၡာကို ေစာ္ကား ခံရသလို ေငြေၾကးကိုလည္း ေခါင္းပံုျဖတ္ ခံရသည္ဟု ခံစားရ ေလသည္။ လုပ္ခအေလွ်ာ့ ခံရရန္ အားလပ္ရက္ မ်ားမ်ား (မယူခ်င္ ေသာ္လည္း) ယူထားရေသာ ၀န္ထမ္းမ်ား မွာလည္း ခရီးသည္ကို စားသံုးသူလို မျမင္တတ္ၾက။ အေမရိကမွာ ေလယာဥ္ စီးရျခင္းသည္ ရန္ကုန္မွာ ဘတ္စ္ကား စီးရျခင္းႏွယ္ ခံစားရသည္ ခ်ည္းျဖစ္သည္။

အေမရိကမွာ ဘတ္စ္ကား၊ ရထားမ်ား စီးရသည့္ အခါတြင္ကား ျမန္မာျပည္တြင္း ေလယာဥ္စီး ရသကဲ့သို႔ ျဖစ္ႏိုင္မည္လား မေျပာတတ္။ ျမန္မာျပည္တြင္း ေလယာဥ္ကို ဟုတ္တိပတ္တိ မစီးဖူး ေသးသျဖင့္ မႏႈိင္းျပ ႏိုင္ေသာ္လည္း အေမရိက စီးပြားေရး သမားမ်ား၏ ေလေၾကာင္းလိုင္းေလာက္ မဆိုးႏိုင္ဟု ယူဆ ရေပသည္။ အခ ေၾကးေငြမ်ားမ်ား ယူထားသျဖင့္ ထိုက္တန္ေသာ ၀န္ေဆာင္မႈကို ေပးမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ ရပါသည္။ အေမရိက၏ ဘတ္စ္ကား လုပ္ငန္း အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ရထား လုပ္ငန္းမွာမူ အစိုးရ မ်ားက အျမတ္ အစြန္္းကို ပဓာန မထားဘဲ ေလွ်ာ့ေပါ့ကာ ၀န္ေဆာင္မႈ ေပးသည့္အတြက္ ခရီးသည္ အေပၚ အလြန္ ဂ႐ုတစိုက္ ရွိလွသည္။ သို႔တိုင္ ေခၽြတာေရးသည္ ရထားမ်ား ေပၚတြင္ပါ မသက္ေရာက္။ အမ်ားစုေသာ အေမရိကန္ မ်ားမွာ အင္တာနက္၊ ကြန္ပ်ဴတာ၊ ဆဲလ္ဖုန္း၊ အိုင္ေပါ့ပ္မ်ားႏွင့္ အခ်ိန္မလပ္ မကင္းႏိုင္ ၾကရကား စားသံုးသူ၏ လိုအင္ႏွင့္ အညီ ျဖည့္စြမ္းရေသာ လုပ္ငန္းျဖစ္သည့္ ရထား ပို႔ေဆာင္ေရး တြင္လည္း ထိုင္ခံု အသီးသီး၌ လွ်ပ္စစ္ ပလပ္ေပါက္မ်ား တပ္ဆင္ ေပးထားရ ျပန္ပါသည္။ ထိုပလပ္ေပါက္ အားလံုးမွာလည္း ခလုတ္ မပါရွိေသာ လွ်ပ္စစ္အား အျမဲစီးဆင္း ေနသည့္ ပလပ္ေပါက္ မ်ားပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခၽြတာေရး စကားလံုးကို ျမည္တမ္း လာသည့္တိုင္ အစစ္အမွန္ ေခၽြတာေရးသည္ အေမရိက၏ အိမ္ေပါက္ေစ့သို႔ မေရာက္ႏိုင္ေသး။ သို႔ျဖင့္ လွ်ပ္စစ္ စြမ္းအင္သံုး ပစၥည္းမ်ား အသံုးတြင္ကာ လူ႔စြမ္းအား ရင္းျမစ္မ်ားကို အလုပ္ျဖဳတ္၊ အခ်ိန္ေလွ်ာ့ ခိုင္းေစသည့္ ေခၽြတာေရး ကသာ လုပ္ငန္း ဌာနေစ့၊ ေက်ာင္းတကၠသိုလ္ ေစ့သို႔ ေရာက္ေနေတာ့သည္။

ကိုယ့္ အေနျဖင့္မူ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ ေတြ႕ျမင္ ခဲ့ရေသာ အေမရိက၊ အညိဳ႕ ရင္ခြင္မွာ ရွိခုိက္ေတြ႕ျမင္ ခဲ့ရသည့္ အေမရိက မ်ားႏွင့္ျခားနား သထက္ျခားနား လာသည့္ အေမရိ ကကို ျမင္ရသည္မွာ စိတ္မခ်မ္း ေျမ႕စရာ။ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ အခ်ဳိ႕မွာ လုပ္ငန္းရွင္က “သင့္အား အလုပ္ျဖဳတ္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ သင္လက္ရွိ တာ၀န္ယူ ထားေသာ ရာထူးမွာ သည္လုပ္ငန္းတြင္ မရွိေတာ့ ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္”ဟု လြန္စြာ ယဥ္ေက်းသည့္ အလုပ္ျပဳတ္ စာကို လက္ခံ ရသူမ်ား၊ အလုပ္ လုပ္ခ်င္သည့္တိုင္ အားလပ္ရက္ကို တိုးယူရန္ ၫႊန္ၾကား ခံရသည့္ သူမ်ား စသျဖင့္ ျဖစ္လာေနရာ စိတ္မေကာင္း သည့္တိုင္ မည္သို႔မွ်လည္း မကူညီ ႏိုင္ေပ။ အလုပ္ျပဳတ္ သြားၿပီဟု ေျပာလာလွ်င္ မအံ့ၾသေတာ့ သည္အထိ အလုပ္ျပဳတ္သူ အေရအတြက္ မွာလည္း မ်ားလာေနသည္။ သည္ၾကားမွာ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ရင္းခ်ာမ်ား မပါေသးလွ်င္ စိတ္ေအး ရသကဲ့သို႔ အလုပ္ခ်ိန္ တိုးလုပ္ေနရ သျဖင့္ မေတြ႕ ႏိုင္ေသးဟု ဆိုလာသူ မ်ဳိးကို ေတြ႕ရလွ်င္ သူ႔အတြက္ မုဒိတာ ပြားကာ ေက်နပ္ ေနရသည္ မွာလည္း ၾကက္ေသြးနီ ကာလအတြင္း ၾကံဳေတြ႕ရသည့္ အေတြ႕အၾကံဳ သစ္ပင္။

အမ်ဳိးသမီး ပညာကံုထံ အခ်ဳိ႕
ၾကက္ေသြးနီ၏ ရင္ခြင္မွာပင္ ေငြေၾကးအက်ပ္ အတည္းကို ညည္းညဴသံ ၾကားေနရ သည္မွာ အဆန္း တၾကယ္ဟု ဌာေနပညာ ကံုထံတို႔ ထံမွ ၾကားသိ ေနရသည့္ အတြက္လည္း ယခင့္ယခင္ ႏွစ္မ်ားတြင္ သည္ရင္ခြင္သို႔ ေရာက္ခဲ့လွ်င္ မည္မွ် ေခၽြတာေရး ကင္းေနမွာ ပါလိမ့္ဟု ေတြးဆမိရ ျပန္ပါသည္။ ေခၽြတာေရးႏွင့္ ဖြားဖက္ေတာ္ ျဖစ္သည့္ ကိုယ့္အတြက္မူ ယခု ရရွိေနေသာ အေျခအေန၊ အေထာက္ အပံ့တို႕မွာ လူကံုထံ အခြင့္ အေရးမ်ား ဟုပင္ ဆိုႏိုင္ေနသည့္ အတြက္ သူတို႔သူတို႔ ဌာေန ပညာကံုထံ မ်ားက ညည္းသံၾကားလွ်င္ က်ိတ္၍သာ မဲ့ျပံဳးမ်ား ျပံဳးခဲ့ မိေလ၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ဆီမွ ဆရာ ပါေမာကၡ ဆိုသည့္ ပညာ ကံုထံမ်ားမွ တာ၀န္ ယူထားရေသာ ပညာကံုထံ မႈသည္ အလြန္က်ယ္ျပန္႔ နက္ရႈိင္းရကား သူတို႔ ရခဲ့ေသာ အခြင့္အေရး မ်ားသည္ သူတို႔ ေပးဆပ္ခဲ့ေသာ တာ၀န္ ေက်ပြန္မႈ မ်ားႏွင့္ ထိုက္တန္သည္ ဆို႐ံုသာ ရွိခဲ့ေၾကာင္းလည္း သတိျပဳမိ ရပါသည္။ သည္ရက္ ကလစ္ဖ္မွာ ပညာကံုထံ ဘ၀ႏွင့္ ေနရသည့္ တစ္ႏွစ္တာ ကာလသည္ သူတို႔ အတြက္လည္း အထူး အခြင့္အေရး တစ္ခု ျဖစ္ေနပါသည္။ သည္ကာလအား ထူးခၽြန္ဆုရ ကာလသဖြယ္ သေဘာ ထားၾကသျဖင့္ သူတို႔မွာ သူတို႔အလုပ္ ရွိရာ တကၠသိုလ္၊ ဌာန အသီးသီးမွ ေပးအပ္ေသာ ပံုမွန္ လစာ၏ အခ်ဳိးအစား ကိုလည္း ႐ံုးမတက္ဘဲ ခံစားႏိုင္ သကဲ့သို႔ ရက္ကလစ္ဖ္မွ ေပးအပ္ေသာ လစဥ္ ခ်ီးျမႇင့္ေငြ ကိုလည္း ခံစားႏိုင္ ေပသည္။ ဗဟိုႏွင့္ ျပည္နယ္ အစိုးရ အသီးသီးသို႔ ျပန္ေပးရေသာ အခြန္မွာမူ ၀င္ေငြ ႏွစ္ခုလံုး ေပၚတြင္ အခ်ဳိးက် ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူတို႔ အထြာႏွင့္ သူတို႔ ကုန္စရာ သံုးစရာမ်ားသည့္ အေလ်ာက္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ စီးပြားေရး အက်ပ္အတည္း အေပၚ ညည္းညဴ ၾကျခင္းမွာ မဆန္းလွေခ်။ ကိုယ့္အထြာႏွင့္ ကြာေနသည္ ကမူ ကိုယ့္ ကံတရားပင္ မဟုတ္ပါလား။

သည္ႏွစ္ရက္ ကလစ္ဖ္မွာ အမ်ဳိးသမီး ပညာကံုထံ အမ်ားစု ပါသည့္ျပင္ စီးပြားေရး အက်ပ္ အတည္းေၾကာင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ ေနရာခ် စရိတ္ သိပ္မ်ားမ်ား ေထာက္ပံ့ရန္ မလိုမည့္ ျပည္ပပညာ ရွင္မ်ားထက္ ျပည္တြင္း ပညာရွင္ မ်ားကို ပိုမို ဖိတ္ၾကား ေရြးခ်ယ္မႈ ေၾကာင့္လည္း မက္ဆာခ်ဴး ဆက္တစ္ခြင္မွ အမ်ိဳးသမီး ပညာ ကံုထံမ်ား အေတာ္မ်ားမ်ား ပါေလရာ သူတို႔ခ်င္း ခံစားခ်က္ႏွင့္ အေတြ႕ အၾကံဳခ်င္း အလြယ္တကူ ဖလွယ္ၾက ေလသည္။ အေမရိ ကမွာ ႀကီးမား က်ယ္၀န္းသည့္ ႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ျပည္နယ္ တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုသည္ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံ သဖြယ္ ကြဲျပား ေလ့ရွိရာ အေ၀းျပည္ နယ္မ်ားမွ လာေရာက္သည့္ အမ်ိဳး သမီးပညာ ကံုထံမ်ားထက္ အေရွ႕ ေျမာက္ပိုင္း တစ္ခြင္မွ အမ်ိဳးသမီးပညာ ကံုထံမ်ားအခ်င္းခ်င္းမွာ ပိုၿပီး တရင္း တႏွီး ဆက္ဆံတတ္ၾကေလသည္။

သို႔ေသာ္ အမ်ဳိးသမီး ပညာကံုထံမ်ားမွာ ႏိုင္ငံအသီးသီး၊ ပညာရပ္ အသီးသီးမွ ပါ၀င္ခဲ့သည္မို႔ ကိုယ့္အတြက္မူ အားက် စရာခ်ည္းပင္။ သူတို႔ထဲမွာ ထူးျခားသူ ကလစ္ဇ္ဟု ေခၚၾကသည့္ Elizabeth Dyrud Lyman ပင္။ သူက သုေတသန လက္ေထာက္ ေက်ာင္းသားေလးဦး အထိ ေခၚယူကာ သုေတသန လုပ္သူပင္။ ဟားဗတ္၏ အဂၤလိပ္ စာေပ ဌာနမွ ပါေမာကၡ ျဖစ္သည့္ျပင္ အလြန္ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕ေသာ လစ္ဇ္မွာ ကိုယ့္ေဟာေျပာမႈ ေနာက္ပိုင္း က်န္ Fellow မ်ား၏ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ဌာနတြင္း မွာပင္ တစ္လတစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါႏႈန္းျဖင့္ ေဟာေျပာ ေပးျဖစ္သည့္ ၀ိပႆနာ တရားအား ထုတ္ျခင္း အေၾကာင္းကိုလည္း အေတာ္ စိတ္၀င္စားကာ အလြတ္မခံ တက္ေရာက္ ေလ့ရွိသူ ျဖစ္ပါသည္။ သူက စတန္းဖို႔ တကၠသိုလ္မွ ဂီတ ပညာျဖင့္ ဘီေအ ဘြဲ႕ရကာ ဗာဂ်ီးနီးယား တကၠသိုလ္မွ အဂၤလိပ္ စာေပျဖင့္ ပါရဂူဘြဲ႕ ရထားသူ ျဖစ္ကာ ေရွးေခတ္ အဂၤလိပ္ စာေပမွ ျပဇာတ္ စာေပတြင္ ပါရွိသည့္ စင္အျပင္ အဆင္ အတြက္ ဇာတ္ၫႊန္း စာသားမ်ားအား သုေတသန ျပဳေနသူပါ။ သူက ေအာ္ပရာ အဆိုေတာ္ အျဖစ္ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္စုစာ အသက္ ေမြးခဲ့ဖူး သူလည္း ျဖစ္ရာ သူ႔အသြင္ အျပင္မွာပင္ သူ၏ ပညာသည္ ဟန္ပန္သည္ ေပၚလြင္ ေနတတ္သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။

သူႏွင့္ မတူဘဲ ေယာက်္ားဆန္ကာ ေဟာေဟာ ဒိုင္းဒိုင္း က်ားက်ားလ်ားလ်ား ဟန္ရွိသူက မူဂၽြိဳင္း Joy H.Calico ပင္။ သူက ဂ်ာမန္တစ္ဦး ျဖစ္ကာ ဂ်ာမနီရွိ ဗန္ဒါဘတ္ တကၠသိုလ္တြင္ ဂီတ ပညာကို သင္ၾကားပို႔ခ် ေနသူပင္။ သူက ၂၀ ရာစု အလယ္တြင္ ဥေရာပ၌ ဂီတဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္း အရာမ်ားကို ေလ့လာေလ့ ရွိသူျဖစ္ၿပီး သည္ႏွစ္အတြက္ သူ႔သုေတ သနမွာ ကမာၻစစ္ အၿပီး ဥေရာပတြင္ ဂီတ ေျပာင္းလဲေရြ႕ ေလ်ာျခင္း အေၾကာင္းအား အေမရိကန္ ႏိုင္ငံသား ျဖစ္လာသူ ဂ်ဴးလူမ်ဳိး ဂီတ သီကံုးပညာရွင္ ေရွာန္ဘတ္ဂ္၏ “၀ါေဆာမွ ရွင္သန္က်န္ရစ္သူ”အား အေျခခံကာ ေလ့လာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူက ဥေရာပ ႏိုင္ငံမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ျပင္သစ္၊ ေနာ္ေ၀း၊ အေနာက္ ဂ်ာမနီ၊ ခ်က္ကိုစလို ဗက္ကီးယား၊ အေရွ႕ ဂ်ာမနီ ႏွင့္ ပိုလန္တို႔ ကဲ့သို႕ နာဇီဒဏ္ခံ ႏိုင္ငံ မ်ားႏွင့္ နာဇီဒဏ္ႏွင့္ မေတြ႔ ခဲ့ရေသာ နယူးဇီလန္ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ မ်ား၌ ထို“၀ါေဆာမွ ရွင္သန္ က်န္ရစ္သူ” ေတးသြားအေပၚ မည္ကဲ့သို႔ သေဘာထား ၾကေၾကာင္း ေလ့လာမည္ ျဖစ္သည္။

သူက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနတတ္သူ လည္းျဖစ္ရာ ညည္းညဴသည္ ဟူ၍ မေတြ႔စဖူး။ အျမဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပင္ ေျပာဆိုတတ္ကာ သူ႔သုေတသန မွာလည္း သည္ႏွစ္မွာပင္ အေတာ္ေလး ခရီးေပါက္ပံု ရေလသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စလံုးကဲ့သို႔ ကိုယ္တို႔ သံုးထပ္တြင္ ႐ံုးခန္း ရွိေနသူ ေနာက္ထပ္ အမ်ိဳးသမီး ပညာကံုထံ တစ္ဦးမွာအန္ Ann Pearson ပင္ျဖစ္သည္။ သူက ကမာၻေျမႏွင့္ အာကာသ သိပံၸဆိုင္ရာ ပညာရွင္ ျဖစ္ကာ ေခ်ာေမြ႔လွပ သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သူပါ ရဂူဘြဲ႕ ရထားေသာ ပညာရပ္မွာ လြန္စြာမွ သိပံၸပညာ ဆန္လြန္းသည့္ ပထ၀ီ ဓာတု ပညာရပ္ ျဖစ္ကာ အလြန္ ေသးငယ္သည့္ ကလာပ္စည္း မ်ား၏ အေၾကာင္းကို အေသး စိတ္ေလ့လာ မည့္သူ ျဖစ္ပါသည္။ သူက အမ္အိုင္တီေခၚ မက္ဆာ ခ်ဴးဆက္နည္း ပညာ တကၠသိုလ္မွ သမုဒၵရာ ဆိုင္ရာ ဓာတုေဗ ပညာျဖင့္ ပါရဂူဘြဲ႕ရခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ သူကမူ သူ႔ဌာန ႐ံုးခန္းတြင္သာ အေနမ်ားၿပီး အလြန္ တိတ္ဆိတ္သူ လည္းျဖစ္ သျဖင့္ကိုယ္ႏွင့္ အခန္းခ်င္း ကပ္လ်က္တြင္ ႐ံုးခန္း ရွိသူျဖစ္လင့္ ကစား ရင္းႏွီးသည့္ အဆင့္သို႔ပင္ မေရာက္ခဲ့ ပါေခ်။ သူႏွင့္ မတူဘဲ သြက္လက္ၿပီး ႐ိုးစင္းသည့္ ေနာက္ထပ္ အမ်ဳိးသမီး ပညာကံု ထံမွာကား Jennie E. Pyers ျဖစ္သည္။ သူက မက္ဆာခ်ဴးဆက္ျပည္ နယ္တြင္းရွိ အမ်ဳိးသမီး ေက်ာင္းအျဖစ္ နာမည္ေက်ာ္ေသာ ၀ဲလ္က္စလီ ေကာလိပ္မွာ စိတၱေဗဒ ပို႔ခ်ေနသူ ျဖစ္သည္။

သူက အခန္းေဖာ္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ဦးႏွင့္ အတူ ေနထိုင္သည့္ အမ်ဳိး သမီးခ်င္း ခ်စ္သူ ထားရွိသည့္သူ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔အခန္းေဖာ္ကို ကိုယ္တို႔ အားလံုးႏွင့္ အကၽြမ္း၀င္ေအာင္ မိတ္ဆက္ ေပးထားရာ အားလံုးက သူတို႔ ႏွစ္ဦးႏွင့္ ခင္မင္ေနၾက ပါသည္။ သူေလ့လာ ေနေသာ သုေတသန မွာလည္း အလြန္ပင္ စိတ္၀င္ စားဖြယ္ပင္။ သူက လူသားမ်ား၏ သူတို႔ အသံုးျပဳေသာ ဘာသာ စကားမွ သူတို႔၏ အေတြးမ်ားအား မည္ကဲ့သို႔ ေျပာင္းလဲ ပံုေဖာ္သက္ ေရာက္မႈကို ေလ့လာ ေနသူပင္။ သူက ႏိုက္ကာရာဂြါ ႏိုင္ငံတြင္ ရွိေနသည့္ နားမၾကား သူမ်ားမွ အသံုးျပဳေသာလက္ အသံုးျပဳ ဘာသာ စကား၏ အက်ဳိး သက္ေရာက္ပံုကို ကာလရွည္ၾကာ ေလ့လာ ေနသူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သူက စမစ္သ္ ေကာလိပ္မွ ဘီေအဘြဲ႕ ရကာ ကယ္လီ ဖိုးနီးယား၊ ဘာကေလမွ စိတ္ပညာ ပါရဂူဘြဲ႕ ယူခဲ့သူပင္။ သူ၏ မိန္းမ မဆန္ေသာ္လည္း ေဖာ္ေရြေသာ အျပဳ အမူမ်ားက ကိုယ္တို႔ အားလံုးႏွင့္ ခင္မင္မႈကို အရ ယူႏိုင္ခဲ့ သကဲ့သို႔ နားမၾကား သူမ်ား အသံုးျပဳသည့္ လက္အသံုးျပဳ ဘာသာ စကားအား ဗီဒီယိုျဖင့္ တင္ျပကာ ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာသံုးသပ္ ထားေသာ သူ႔ေတြ႕ရွိခ်က္ မ်ားကို ေဟာ ေျပာသည့္ သူ႔ေဟာေျပာခ်က္ မွာလည္း လြယ္ကူ ရွင္းလင္းသျဖင့္ အားလံုးက သေဘာက် ခဲ့ရပါသည္။

သူကဲ့သို႔ မဟုတ္မူဘဲ မိန္းမဆန္သည့္ ေနာက္ထပ္ ပညာကံုထံ တစ္ဦးမွာ ကဗ်ာ ဆရာမ လည္းျဖစ္၊ ေက်ာင္းဆရာမ လည္းျဖစ္ေသာ ေကတီ Katie Peterson ပင္။ သည္ႏွစ္အတြက္ သူျပဳလုပ္မည့္ သုေတသနမွာ Strange Litany ျဖစ္ကာ ကယ္လီဖိုးနီးယားမွ အိုင္ဒါဟိုႏွင့္ မြန္တားနား ျပည္နယ္မ်ား တိုင္ေအာင္ အမ်ဳိးသား လမ္းမႀကီး မ်ားကို ျဖတ္သန္းကာ သြားရသည့္ လမ္းခရီး တစ္ေလွ်ာက္ ခံစားခ်က္ မ်ားအား ေရးဖြဲ႕ထားေသာ ကဗ်ာမ်ားကို စုစည္းသည့္ စာတစ္အုပ္ ျပဳစုျခင္းပင္။ သူက ဟားဗတ္မွ အေမရိကန္ စာေပႏွင့္ အဂၤလိပ္ ဘာသာအားျဖင့္ ပါရဂူဘြဲ႕ ရခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သူသည္လည္း ကိုယ့္ ၀ိပႆနာ စကား၀ိုင္း မ်ားတြင္ လာေရာက္ေလ့ ရွိသူပင္။ သို႔ေသာ္ သူကား အသိရ ခက္ေသာ စ႐ိုက္ရွင္ ျဖစ္ကာ ေပၚခ်င္သည့္ အခ်ိန္မွာ ေပၚလာကာ ျပံဳးခ်င္လွ်င္ ျပံဳးတတ္ၿပီး ရံဖန္ ရံခါတြင္ ခပ္စိမ္းစိမ္း လုပ္ေန တတ္သည္မို႔ ရင္းႏွီးသူ မေပါမ်ား လွေခ်။ က်န္ပညာရွင္ မ်ားႏွင့္ စိမ္းေနတတ္ေသာ ေနာက္ထပ္ ပညာကံုထံ တစ္ဦးမွာ ဂ်ဳိအန္း Joanna Aizenberg ျဖစ္သည္။ သူကဟားဗတ္ တကၠသိုလ္မွာပင္ သဘာ၀ သိပံၸႏွင့္ သခ်ၤာ ဘာသာကို ပို႔ခ်ေနသူ ျဖစ္ၿပီး အေနအထိုင္ ေအးခ်မ္း လွသူပင္။ သူ႔သုေတ သနမွာ က်ယ္ျပန္႔လွသည့္ ဘာသာရပ္ပင္။ “Biomimetics အားျဖင့္ အင္ဂ်င္ နီယာ၊ ႐ူပေဗဒ ၊ ဓာတုေဗဒ ၊ ဇီ၀ေဗဒ ႏွင့္ ဗိသုကာ ပညာတို႔ကို ေလ့လာျခင္း” ဟု အမည္ေပး ထားသည္။ သူက Biomimetics ဘာသာရပ္တြင္ စြန္႔ဦး တီထြင္ ေလ့လာသူ အျဖစ္ သတ္မွတ္ ခံထား ရသူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ေမာ္စကို တကၠသိုလ္မွ ဓာတုေဗဒ ပညာျဖင့္ သိပံၸဘြဲ႕ ရကာ ၀ိဇ္ မန္သိပံၸ တကၠသိုလ္မွ ကလာပ္စည္း ဇီ၀ေဗဒ ပညာျဖင့္ ပါရဂူ ဘြဲ႕ရ ခဲ့သူပင္။ သူကမူ အေနအထိုင္ ေအးေဆးကာ အျမဲလိုပင္ အျပံဳးမ်ားျဖင့္ ေအးခ်မ္းေနသူ ျဖစ္သည္။

သည္ႏွယ္ ပညာကံုထံ မ်ားၾကားတြင္ ကုန္ဆံုး ခဲ့ရေသာ ေန႕ရက္မ်ား ကိုကား ကိုယ့္မွာ တန္ဖိုးထား ရပါသည္။ က်န္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ဂိုဏ္းေပါင္းစံုႏွင့္ ေနရာ ေပါင္းစံုသို႔ လည္ျခင္း၊ အခ်ဳိ႕ အခ်ဳိ႕ ေသာ အေရး ကိစၥမ်ားအား ေဆာင္ရြက္ျခင္းမ်ား ျပဳသကဲ့သို႔ ဌာန၏ အခ်ိန္မ်ား ကိုမူ ပညာကံုထံ ေပါင္းစံုႏွင့္ စကား ဖလွယ္ရ သျဖင့္လည္း ၾကက္ေသြးနီ၏ ေန႔ရက္မ်ားသည္ အဖိုးထိုက္တန္ ခဲ့ရ ျပန္ပါၿပီ။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)

မသီတာ၊စမ္းေခ်ာင္း၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇန္န၀ါရီလ ၂၀၁၂

1 comment:

  1. CASINO LAS VEGAS: HOTEL CASINO & RESORT - JTM
    JAMMOS CIRCUIT is a hotel and 전주 출장안마 casino located in Las Vegas, Nevada, U.S.A.. View maps, reviews and find deals for 과천 출장샵 CASINO LAS 안산 출장안마 VEGAS 보령 출장안마 in 계룡 출장마사지 Las

    ReplyDelete